nomes no trilho de navegação
Hibiskus is 'n plantgenus wat hoort tot die familie Malvaceae en verwys na 'n groep struike wat oor 'n groot gebied van Suidelike Afrika voorkom. Dit floreer in sonskyn en vogtigheid. Vyf kelkblare is verenig aan die basis en vyf kroonblare en talle meeldrade vorm 'n buis om die stamper. Die bloeiwyse is okselstandig.
Geel en pienk blomkleure kom oorheersend voor. Dekkan hennep (Hibiscus cannabinus), wat dwarsdeur Zimbabwe voorkom, het mooi geel blomme met 'n donker binneste. Die pragtige karmosyn (Hibiscus praeteritus) groei by die Victoria-waterval. Daar is baie variëteite in Kwazulu-Natal insluitende die oranje hibiskusklimop (Hibiscus surattensis), 'n kusklimop met gehaakte stekels. Wilde katoen, wilde stokroos en ligroos kiesieblaar behoort almal aan dieselfde familie. Die goue of dwerg (Hibiscus Aethiopicus) is algemeen in die suide van Kaapland, veral na veldbrande. In die Kaapse Skiereiland groei ook die taai klein struik met pienk blomme, die (Malvastrum scabriosum).
Die hibiskus is 'n gewilde tuinplant waarvan sowat 300 spesies in veral die warmer dele van die wêreld aangetref word. In Suider-Afrika kom sowat 50 soorte voor. Die blomme is groot en opvallend, en is meestal geel of pienk, maar ook rooi of oranje. Sommige soorte hibiskusse is ook van ekonomiese belang. Die hibiskus is 'n tweesaadlobbige plant. Dit aard in tropiese en subtropiese toestande en die sowat 50 soorte wat in Suider-Afrika aangetref word, sluit bome, struike en kruide in.
Hibiskusblomme het gewoonlik vyf kelkblare en talle meeldrade, wat uit die boonste gedeelte van die stamper groei. Weens die opvallende, helderkleurige blomme, is hibiskusse baie gewilde tuinplante, ook in Suid-Afrika. Hulle verdra egter geen ryp nie en oorleef dus net in streke met rypvrye winters. Die hibiskus wat die beste teen ryp bestand is, is die Siriese hibiskus of alteaboompie (Hibiscus syriacus). Hibiskusblomme is gewoonlik geel of pienk maar die Chinese hibiskus (Hibiscus rosa-sinensis) kan ook helderrooi blomme hê.
'n Baie klein soort is die dwerghibiskus (Hibiscus malacospermus), wat maklik in Gauteng groei. Die boomhibiskus (Hibiscus tiliacus) kan 5m hoog word en groei veral by riviermondings. Hibiskusse is nie net mooi sierplante nie, maar is ook van ekonomiese belang. Hibiskusse wat in die tropiese dele van Afrika en Asia aangetref word (Hibiscus cannabinus), word reeds eeue lank in Indië vanweë sy vesel gekweek. Van die vlesige kelke van die Hibiscus sabdariffa kan jellie en blatjang gemaak word, terwyl die olieryke sade van die Hibiscus esculentus in sommige streke van Afrika as sopgroente gebruik word.
Hibiskus is 'n plantgenus wat hoort tot die familie Malvaceae en verwys na 'n groep struike wat oor 'n groot gebied van Suidelike Afrika voorkom. Dit floreer in sonskyn en vogtigheid. Vyf kelkblare is verenig aan die basis en vyf kroonblare en talle meeldrade vorm 'n buis om die stamper. Die bloeiwyse is okselstandig.
Hibiscu, comúnmente hibiscos, tamién llamáu Carloti o Cattor o Catto llamaos cayena en Llatinoamérica, formen un ampliu xéneru d'unes 150 especies aceptaes, de les más de 1.000 descrites[3], de la familia Malvaceae, típiques d'ambientes templaos, en rexones tropicales y subtropicales. Ye orixinariu d'América y África.
El xéneru inclúi plantes yerbales, añales o perennes, dende pequeños parrotales a árboles de pequeñu porte. Les fueyes son alternes, simples, d'ovaes a llanceolaes, de cutiu con marxe serráu o lobuláu. Les flores son llargues, conspicues, con forma de trompeta, con cinco pétalos, de tonos blancos a roses, colloraos, moraos o mariellos, de 4 a 15 cm de tamañu. El frutu ye una cápsula que contién delles granes en cada lóbulu, que llibérense cuando la cápsula s'abre, nel so maduror.
Munches especies cultívense poles sos llamatives flores o úsense como parrotales en paisaxismu. Tamién son un ingrediente principal en tés de yerbes.
Una de les especies, conocida como kenaf (Hibiscus cannabinus) úsase llargamente na ellaboración de papel.
La rosa de Xamaica (Hibiscus sabdariffa), úsase como verdura y pa ellaborar fervinchos de yerbes y mermelaes (n'especial nel Caribe). En Llatinoamérica, ye abondo popular la bébora conocida como enagua de Xamaica, ellaborada a partir de los cáliz d'esta especie y n'Exiptu y Sudán utilícense los pétalos pa faer un fervinchu.
La especie Hibiscus rosa-sinensis tien usos médicos na Fitoterapia china.[4] La corteza, bien fibrosa, emplégase na Polinesia. La Ciudá d'Hibisco ye'l llamatu de la ciudá de Chengdu, en China.
Les especies d'hibiscos son sustentu de canesbes de dalgunos lepidópteros, como Chionodes hibiscella o Hypercompe hambletoni.
El xéneru describiólu Linneo y espublizólu en Species Plantarum 2: 693, nel añu 1753. La especie tipu ye Hibiscus syriacus L.[1]
Hibiscu, comúnmente hibiscos, tamién llamáu Carloti o Cattor o Catto llamaos cayena en Llatinoamérica, formen un ampliu xéneru d'unes 150 especies aceptaes, de les más de 1.000 descrites, de la familia Malvaceae, típiques d'ambientes templaos, en rexones tropicales y subtropicales. Ye orixinariu d'América y África.
Hibiskus (lat. Hibiscus)[1] - əməköməcikimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Bombycidendron Zoll. & Moritzi
Bombycodendron Hassk.
Brockmania W.Fitzg.
Pariti Adans.
Wilhelminia Hochr.[3]
Hibiskus (lat. Hibiscus) - əməköməcikimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Hibiscus o Hibisc, és un gènere de plantes amb flors de la família de les malvàcies (Malvaceae).
És originari de les regions càlides, temperades, subtropicals i tropicals del món.
En aquest gènere hi ha tant plantes anuals com perennes, i tant arbusts com arbres.
Les fulles són de disposició alternada, simples, ovades, lanceolades sovint serrades en el marge.
Les flors són grosses, vistoses, en forma de trompeta de colors variats.
El fruit és una càpsula que conté diverses llavors.
Moltes espècies són ornamentals, d'altres a les illes del Pacífic s'obtenia la tapa, una fibra vegetal. També se'n fa una infusió popular a Jamaica i altres llocs.
El Kenaf (Hibiscus cannabinus), s'utilitza per fer paper.
Hibiscus o Hibisc, és un gènere de plantes amb flors de la família de les malvàcies (Malvaceae).
Ibišek (Hibiscus) je rod vyšších dvouděložných rostlin z čeledi slézovité (Malvaceae). Jsou to dřeviny i byliny s nápadnými květy, rozšířené v tropech a subtropech celého světa. Některé druhy jsou využívány jako okrasné rostliny, dále jako potravina – ibišek syrský (karkade), ibiškovec jedlý (okra), v textilním průmyslu (ibišek konopný) či truhlářství.
Ibišky jsou stálezelené nebo opadavé keře, polokeře, stromy i byliny se střídavými jednoduchými listy. Listy jsou celistvé nebo dlanitě laločnaté, s dlanitou žilnatinou sestávající ze tří nebo více hlavních žilek. Květy jsou pravidelné, oboupohlavné, pětičetné, nejčastěji jednotlivé úžlabní, řidčeji v několikakvětém vrcholovém hroznu. Kalich je zvonkovitý nebo miskovitý, vytrvalý, s pěti cípy nebo zuby. Na bázi kalicha je většinou vyvinut kalíšek s pěti až mnoha cípy, jen zřídka chybí. Koruna je obvykle velká a nápadná, různě zbarvená (zpravidla v odstínech od čistě bílé po temně růžovou, oranžovou a červenou), často s tmavším středem. Květy jsou krátkověké, většinou vydrží jediný den a posléze koruna opadává. Tyčinky jsou srostlé v trubičku a spojeny na bázi s korunními lístky. Semeník obsahuje 5 nebo 10 komůrek vlivem vzniku falešných přehrádek. V každém plodolistu jsou tři až mnoho vajíček. Plodem je mnohasemenná tobolka.[1][2]
Rod ibišek zahrnuje více než 200 druhů a je rozšířen v tropech a subtropech, ale lze ho najít po celém světě.[2] V květeně ČR je zastoupen druhem ibišek trojdílný (Hibiscus trionum), který vzácně a přechodně zasahuje zejména jako polní plevel na jižní Moravu.[3] Mimo tento druh jsou v jižní Evropě původní ještě 2 druhy: ibišek bahenní (Hibiscus moscheutos, syn. H. palustris) a Hibiscus roseus.[4] Ibišek lípovitý (Hibiscus tiliaceus) je rozměrný keř až strom z pobřeží Tichého a Indického oceánu, rostoucí dnes jako zdomácnělý na tropických pobřežích celého světa.[5]
Rod proskurník (Abelmoschus) se odlišuje zejména kalichem opadavým spolu s korunou a čnělkami v horní části k sobě přitisklými. Ibišek má kalich vytrvalý a čnělky v horní části rozestálé. Oproti rodu mračňák má ibišek v převážné většině případů vyvinut kališek.[6]
Ibišek syrský je v našich podmínkách na příhodných teplých stanovištích mrazuvzdorný a je pěstován v množství barevných kultivarů. Jako letnička je občas pěstován jednoletý druh ibišek trojdílný (Hibiscus trionum).
Jako pokojová rostlina je nejčastěji pěstován ibišek čínský (Hibiscus rosa-sinensis). Barevných odrůd bylo vyšlechtěno velké množství a existují i plnokvěté kultivary. Méně často se pěstuje i ibišek dřípený (H. schizopetalus) s ozdobně rozdřípenými korunními lístky.[5] Pro moderní suché byty je vhodnější ibišek dřípený, který na rozdíl od běžného ibišku čínského dobře snáší suchý vzduch a nevyžaduje pro kvetení chladné období vegetačního klidu. V tropických zemích je pěstována celá řada dalších druhů, např. bělokvětý Hibiscus arnottianus, žlutokvěté druhy Hibiscus brackenridgei, Ibišek lípovitý (Hibiscus tiliaceus) a Hibiscus calyphyllus, červenokvětý Hibiscus coccineus, růžovokvětý Hibiscus indicus a různobarevné kultivary ibišku bahenního (Hibiscus moscheutos).[6]
Dužnaté červené kalichy ibišku súdánského (Hibiscus sabdariffa) mají kyselou chuť a jsou používány jako pochutina, potravina i léčivo. Druh pochází z Afriky a je pěstován v tropech po celém světě.[5] Připravují se z něho studené nebo teplé nápoje (karkade, Agua de Jamaica) nebo sirupy, které obsahují velké množství minerálů a vitamínů, včetně vitamínu C. Čaj z ibišku má antioxidační, dezinfekční a protizánětlivé účinky, snižuje pocení, zamezuje ukládání tuku v tepnách, pomáhá redukovat nadváhu či stimuluje paměť.[7]
Do rodu ibišek byl dříve řazen i ibiškovec jedlý (Abelmoschus esculentus), známý jako okra a pěstovaný pro jedlé plody.[8]
Ze stonků indického ibišku konopného (Hibiscus cannabinus) jsou získávána vlákna podobná jutě. Obdobné vlákno poskytují i jiné druhy, zejména Hibiscus sabdariffa var. altissima. Některé druhy, zejména karibský Hibiscus elatus, poskytují kvalitní a žádané dřevo.[5]
Ibišek vyžaduje slunné stanoviště, mladé rostliny by se ale neměly vystavovat přímému slunci. Obvykle je pro něj také vhodná vyšší vlhkost vzduchu a pravidelná zálivka. U pokojových rostlin je lépe rostlinu v zimních měsících umístit na chladnější, ale přesto slunné místo, a omezit zálivku. Některé druhy ibišku jsou natolik odolné, že rostliny bez problémů přezimují venku, i když mladší keře vyžadují ochranu před mrazem. Ibišky se množí ze semen (odolnější, ale méně kvete) a nebo zakořeněním seříznuté (dřevnaté) větvičky ve vodě. Jako zemina je vhodná hlinitá půda, pro mladší rostliny s trochou rašeliny. Nejčastějšími škůdci jsou svilušky a mšice. Kultivary je nutno množit vegetativně.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu ibišek ve Wikimedia Commons
Ibišek (Hibiscus) je rod vyšších dvouděložných rostlin z čeledi slézovité (Malvaceae). Jsou to dřeviny i byliny s nápadnými květy, rozšířené v tropech a subtropech celého světa. Některé druhy jsou využívány jako okrasné rostliny, dále jako potravina – ibišek syrský (karkade), ibiškovec jedlý (okra), v textilním průmyslu (ibišek konopný) či truhlářství.
Hibiscus er en slægt, som er udbredt i tempererede, subtropiske og tropiske områder af især Afrika og Asien. Den består af mere end 200 arter, som kan være enårige urter, stauder, buske eller træer. Bladene er ovale til lancetformede og spredt stillede og hele. Ofte har de tandet eller lappet rand. Blomsterne er store og trompetformede med fem kronblade. Frugten er en femrummet kapsel, som åbner sig ved modenhed. Her omtales kun de arter, som dyrkes i Danmark.
Arter
Hibiskus (Hibiscus) – auf Deutsch auch Eibisch – ist eine Pflanzengattung in der Unterfamilie Malvoideae innerhalb der Familie der Malvengewächse (Malvaceae). Die je nach Autor 200 bis 675 Arten gedeihen hauptsächlich in den subtropischen bis tropischen Gebieten der Erde.[1]
Der deutschsprachige Trivialname Eibisch (mittelhochdeutsch ībesch(e), althochdeutsch ībisca) stammt aus dem Altgriechischen (ἰβίσκος ibískos), das seinerseits vermutlich aus dem Keltischen stammt.[2] Mit Eibisch werden im deutschsprachigen Raum außer der Gattung Hibiskus auch die Gattungen Althaea und Abelmoschus (Bisameibisch) sowie die Art Echter Eibisch (Althaea officinalis) bezeichnet.
Die Hibiscus-Arten wachsen als einjährige bis ausdauernde krautige Pflanzen, Halbsträucher, Sträucher und Bäume.
Die meist wechselständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die meist einfachen Blattspreiten sind bei manchen Arten gelappt. Es sind Nebenblätter vorhanden.
Die Blüten stehen meist einzeln in den Blattachseln, selten in Blütenständen zusammen. Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig. Es ist meist ein Außenkelch vorhanden, der fünf oder mehr Lappen aufweisen kann. Die fünf Kelchblätter sind meist glockenförmig verwachsen. Die fünf Kronblätter können die unterschiedlichsten Farben aufweisen. Bei der Unterfamilie Malvoideae sind die Staubfäden der vielen Staubblätter zu einer den Stempel umgebenden Röhre verwachsen, der sogenannten Columna. Die fünf Kronblätter überdecken sich in der Knospenlage gedreht („contort“); sie sind mit ihrer Basis ebenfalls mit der Columna verwachsen. Fünf Fruchtblätter sind zu einem Fruchtknoten verwachsen. Es sind fünf Griffeläste vorhanden mit kopfigen Narben.
Die fünffächerigen Kapselfrüchte öffnen sich fachspaltig = lokulizid.
Die Gattung Hibiscus wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus 2, Seite 693 aufgestellt.[3][4] Synonyme für Hibiscus L. nom. cons. sind je nach Umfang dieser Gattung bei den unterschiedlichen Autoren: Bombix Medik., Bombycella Lindl., Bombyx Moench, Brockmania W.Fitzg., Canhamo Perini, Cotyloplecta Alef., Erebennus Alef., Fioria Mattei, Furcaria Kostel., Gourmania A.Chev., Ketmia Mill., Laguna Cav., Marconia Mattei, Muenchhusia Heist. ex Fabr., Munchusia Heist. ex Raf., Petitia Neck., Sabdariffa Kostel., Solandra Murray, Symphyochlamys Gürke, Talipariti Fryxell, Triguera Cav., Trionaea Medik., Trionum L., Triplochiton Alef., Wilhelminia Hochr.[1]
Der Umfang der Gattung Hibiscus wird kontrovers diskutiert.
Es gibt je nach Autor 200 bis 675 Hibiscus-Arten (Auswahl):[4][1]
Je nach Autor nicht mehr zur Gattung Hibiscus wird gerechnet:
Sorten einiger Arten und Hybriden werden als Zierpflanzen für Parks, Gärten und Zimmer verwendet.
Auch als Tee werden die Hibiskusblüten eingesetzt. Verwendet werden die zur Fruchtzeit geernteten, getrockneten Kelche und Außenkelche von Hibiscus sabdariffa.[7] Die darin enthaltenen Säuren wie z. B. Zitronensäure, Apfelsäure, Weinsäure und Hibiskussäure (Allohydroxyzitronensäurelacton) ergeben den säuerlichen Geschmack. Die enthaltenen Anthocyane wie z. B. Delphinidin und Cyanidin färben den Teeaufguss dunkelrot. In erster Linie werden sie daher als Korrigens für Geschmack und Aussehen eingesetzt. Ein beliebtes Getränk ist Hibiskusblütentee nicht nur in Ägypten und im Sudan als Karkadeh (كركديه), sondern auch in Mexiko (Agua de Jamaica). Der tiefrote Tee wird heiß oder kalt getrunken. In der vegetarischen Küche Südasiens (beispielsweise in Sri Lanka) findet die Hibiskusblüte auch Verwendung in Currygerichten.[8]
Es ist publiziert worden, dass Tee aus Hibiscus sabdariffa eine blutdrucksenkende Wirkung hat.[9][10] Auch in Fernost sagt man ihm eine blutdrucksenkende Wirkung nach, und in der afrikanischen Volksmedizin wird Hibiskus ebenfalls als Tee eingesetzt.[11][12] Indikationen wie Erkältungen, Kreislaufbeschwerden, Ekzeme, mildes Laxans sowie Appetitanregung sind nicht belegt, aber in der Volksmedizin weit verbreitet. Hibiskus verfügt über eine hohe Konzentration an Vitamin C.[13][14]
Schwangeren wird geraten, Tee aus Hibiscus sabdariffa zu meiden, da in Tierversuchen an Ratten (nicht aber am Menschen) Blasen- und Uteruskontraktionen beobachtet wurden, was theoretisch zum Verlust des ungeborenen Kindes führen könnte.[15]
Hibiskus (Hibiscus) – auf Deutsch auch Eibisch – ist eine Pflanzengattung in der Unterfamilie Malvoideae innerhalb der Familie der Malvengewächse (Malvaceae). Die je nach Autor 200 bis 675 Arten gedeihen hauptsächlich in den subtropischen bis tropischen Gebieten der Erde.
Ang gumamela, hibisko[1], o mababaw[2], may pangalang pang-agham na Hibiscus[3] (Ingles: rosemallow; Kastila: flor de Jamaica) ay isang sari ng mga halamang may mga kasaping uri na kalimitang itinatangi dahil sa kanilang kapansin-pansing mga bulaklak. Tinatawag din silang bulaklak ng Hamayka. Kabilang sa malaking saring ito ang mga nasa 200–220 mga uri ng halamang namumulaklak sa loob ng pamilyang Malvaceae, na katutubo sa maligamgam, hindi gaanong kalamigan o hindi kainitan, subtropikal, at tropikal na mga rehiyon sa buong mundo. Kabilang din sa sari ang mga taunan at pangmatagalan o perenyal na mga mayerbang mga halaman, pati na ang makahoy na mga palumpong at maliliit na mga puno.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Halaman, Bulaklak at Puno ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang gumamela, hibisko, o mababaw, may pangalang pang-agham na Hibiscus (Ingles: rosemallow; Kastila: flor de Jamaica) ay isang sari ng mga halamang may mga kasaping uri na kalimitang itinatangi dahil sa kanilang kapansin-pansing mga bulaklak. Tinatawag din silang bulaklak ng Hamayka. Kabilang sa malaking saring ito ang mga nasa 200–220 mga uri ng halamang namumulaklak sa loob ng pamilyang Malvaceae, na katutubo sa maligamgam, hindi gaanong kalamigan o hindi kainitan, subtropikal, at tropikal na mga rehiyon sa buong mundo. Kabilang din sa sari ang mga taunan at pangmatagalan o perenyal na mga mayerbang mga halaman, pati na ang makahoy na mga palumpong at maliliit na mga puno.
Hibiscus (/hᵻˈbɪskəs/[2] or /haɪˈbɪskəs/[3]) is a genus o flouerin plants in the mallow faimily, Malvaceae. It is quite lairge, containin several hundred species that are native tae wairm-temperate, subtropical an tropical regions throughoot the warld. Member species are eften notit for thair shawy flouers an are commonly kent simply as hibiscus, or less widely kent as rose mallow. The genus includes baith annual an perennial herbaceous plants, as well as widdy shrubs an smaa trees. The generic name is derived frae the Greek wird ἱβίσκος (hibískos), which wis the name Pedanius Dioscorides (ca. 40–90) gae tae Althaea officinalis.[4]
Hibiscus (pocapan jroning basa Inggris /hɨˈbɪskəs/[2] or éjaan Inggris: [haɪˈbɪskəs][3]) iku sawijining génus saka tetuwuhan ngembang sajeroning kulawarga mallow, Malvaceae. Genus iki cukup gedhé, ngemot pirang atus spésies sing asli urip ing iklim anget-sedheng, tlatah iklim subtropis lan Tropis ing saindhengin donya. Anggota spésies asring dicathet saka kembangé sing nyolok lan lumrahé ditepungi minangka hibiscus, sorrel, lan flor de Jamaica, utawa kurang ditepungi minangka rosemallow. Genus iki ngambah tuwuhan herba taunan lan tuwuhan langgeng, sarta semak mawa kayu lan wit cilik. Jeneng umum asalé saka Yunani ἱβίσκος (hibískos), sing wujud jeneng Pedanius Dioscorides (ca. 40-90) diwènèhaké menyang Althaea officinalis.[4]
Pirang-pirang atus spésies dikawruhi, kalebu:
Hibiscus (/hᵻˈbɪskəs/ or /haɪˈbɪskəs/) is a genus o flouerin plants in the mallow faimily, Malvaceae. It is quite lairge, containin several hundred species that are native tae wairm-temperate, subtropical an tropical regions throughoot the warld. Member species are eften notit for thair shawy flouers an are commonly kent simply as hibiscus, or less widely kent as rose mallow. The genus includes baith annual an perennial herbaceous plants, as well as widdy shrubs an smaa trees. The generic name is derived frae the Greek wird ἱβίσκος (hibískos), which wis the name Pedanius Dioscorides (ca. 40–90) gae tae Althaea officinalis.
Hibiscus (pocapan jroning basa Inggris /hɨˈbɪskəs/ or éjaan Inggris: [haɪˈbɪskəs]) iku sawijining génus saka tetuwuhan ngembang sajeroning kulawarga mallow, Malvaceae. Genus iki cukup gedhé, ngemot pirang atus spésies sing asli urip ing iklim anget-sedheng, tlatah iklim subtropis lan Tropis ing saindhengin donya. Anggota spésies asring dicathet saka kembangé sing nyolok lan lumrahé ditepungi minangka hibiscus, sorrel, lan flor de Jamaica, utawa kurang ditepungi minangka rosemallow. Genus iki ngambah tuwuhan herba taunan lan tuwuhan langgeng, sarta semak mawa kayu lan wit cilik. Jeneng umum asalé saka Yunani ἱβίσκος (hibískos), sing wujud jeneng Pedanius Dioscorides (ca. 40-90) diwènèhaké menyang Althaea officinalis.
Ispa muyu, kichwapi ishpa muyu[3] (genus Hibiscus) nisqakunaqa huk tuktuyuq yurakunam, 220 rikch'aqniyuq, Malwa yura rikch'aq aylluman kapuq.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Ispa muyu
Ispa muyu, kichwapi ishpa muyu (genus Hibiscus) nisqakunaqa huk tuktuyuq yurakunam, 220 rikch'aqniyuq, Malwa yura rikch'aq aylluman kapuq.
Αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό ο ιβίσκος είναι γένος που ανήκει στην τάξη Μαλαχώδη και στην οικογένεια Μαλαχοειδή με 200 είδη δέντρων, ποωδών φυτών και θάμνων.[1] Η καταγωγή του είναι από την Ανατολική Ασία. Τα φύλλα του έχουν νευρώσεις, εναλλάσσονται και έχουν μίσχους. Τα άνθη του έχουν 5 μεγάλα πέταλα είναι σε σχήμα κώνου και έχουν χρωματισμούς κόκκινους, λευκούς, ροζ και κίτρινους. Τα περισσότερα είδη είναι θάμνοι και καλλωπιστικά φυτά. Ένα είδος ιβίσκου είναι και η μπάμια.
Το πιο κοινό είδος είναι ο Ιβίσκος ο συριακός (Hibiscus syriacus), (αλλιώς αλθαία), φυλλοβόλος θάμνος ή μικρό δέντρο καλλωπιστικό με πολύ ωραία μεγάλα άνθη, λευκού, μωβ, ή ροζ χρώματος. Ανθίζει το καλοκαίρι. Τα φύλλα του είναι μεγάλα, τριγωνικά και οδοντωτά. Συνήθως φυτεύεται κατά μήκος των δρόμων. Ευαίσθητος στο ψύχος αγαπά τα ηλιόλουστα μέρη, ενώ είναι ανθεκτικός στην ξηρασία. Πολλαπλασιάζεται κυρίως με μοσχεύματα, παραφυάδες και καταβολάδες.
Ο Ιβίσκος ο καννάβινος (Hibiscus cannabinus) είναι ποώδες μονοετές φυτό φτάνει σε ύψος τα 3,5 μέτρα τα φύλλα του συγκεντρώνονται στις κορυφές των βλαστών. Τα άνθη του είναι κίτρινα και στο κέντρο τους μοβ, βγαίνουν δε από τις μασχάλες των φύλων. Το φυτό είναι ιδιαίτερης οικονομικής σημασίας και καλλιεργείται σε περιοχές της Αφρικής για τις κλωστικές ίνες που βγαίνουν από το φλοιό του ,γνωστές με την ονομασία κέναφ ή κάνναβιτης Βομβάης. Οι καλύτερης ποιότητας ίνες λαμβάνονται την περίοδο της ανθοφορίας του φυτού. Έχουν μήκος ένα μέτρο χρώμα κιτρινωπό και εξαιρετική ανθεκτικότητα. Με αυτές κατασκευάζονται ανθεκτικά σακιά, σχοινιά και χαλιά. Από τα σπόρια του παρασκευάζονται ζωοτροφές.
Ο Ιβίσκος ο σινικός (Ιβίσκος η σινική ροδή) - Hibiscus rosa-sinensis) καλλιεργείται στην Κίνα και χρησιμοποιείται στην παρασκευή χαρτιού. Καλλιεργείται και ως καλλωπιστικό για τα μεγάλα, συνήθως κόκκινα, άνθη του.
Ο ιβίσκος της Ερυθραίας (Ιβίσκος η σαβδαρίφη - Hibiscus sabdariffa) καλλιεργείται για τα άνθη του από τα οποία παρασκευάζεται αφέψημα χωνευτικό και τονωτικό κατάλληλο και για την καταπολέμηση της υπέρτασης.[2]
Κοινό καλλωπιστικό φυτό είναι και ο ιβίσκος ρόζα ή κινέζικη τριανταφυλλιά που φτάνει σε ύψος τα 4 μέτρα και καλλιεργείται για τα μεγάλα , όμορφα κωνικά του άνθη σε ποικιλία χρωμάτων. Το φυτό έχει υποστεί πολλές διασταυρώσεις και σήμερα υπάρχουν περίπου 800 είδη καλλιεργούμενων ποικιλιών.
Ο ιβίσκος ο τρισχιδής είναι μονοετές φυτό με πολλές διακλαδώσεις των βλαστών του που φέρουν πολλές τρίχες. Τα άνθη του έχουν χρώμα κόκκινο, λευκό ή κίτρινο και ανοίγουν όταν είναι στον ήλιο ενώ κλείνουν όταν είναι στη σκιά.
Αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό ο ιβίσκος είναι γένος που ανήκει στην τάξη Μαλαχώδη και στην οικογένεια Μαλαχοειδή με 200 είδη δέντρων, ποωδών φυτών και θάμνων. Η καταγωγή του είναι από την Ανατολική Ασία. Τα φύλλα του έχουν νευρώσεις, εναλλάσσονται και έχουν μίσχους. Τα άνθη του έχουν 5 μεγάλα πέταλα είναι σε σχήμα κώνου και έχουν χρωματισμούς κόκκινους, λευκούς, ροζ και κίτρινους. Τα περισσότερα είδη είναι θάμνοι και καλλωπιστικά φυτά. Ένα είδος ιβίσκου είναι και η μπάμια.
Слезовина или хибискус (науч. Hibiscus) — род цветни растенија од семејството на слезовите (Malvaceae) со околу 200 до 220 видови. Иако во цел свет се одгледува како украсна билка природно место на слезовината претставуваат топлите и умерените, суπтропски и тропски краишта. Во родот на слезовината спаѓаат и зељести и дрвенести билки (грмушки и ниски дрва).
Растението има потекло од просторите на денешна Индија и Кина. Многумина сметале дека, оваа билка потекнува од Сирија, каде се вика сириска роза. Иако не е познат точниот датум на донесување на слезовината во Европа, многу стручњаци сметаат дека, било во текот на 1731. по враќањето на биологијата со истражувачки работи од Азија. До 1786 година опишани се три видови слезовина. Иако до сега се познати над 200 видови, тој број постојано расте.
Слезовината ги опфаќа билките со мал и џуџест раст. Меѓутоа, постојат и некои видови кои достигнуваат височина и до 4 м. додека во собни услови максимална височина е околу 150 см. Во тропските и суптропските краишта расте во дивина, додека во Европа се негува како украсна билка. Во Средоземјето расте како дрвце. Доколку се одгледува во добри услови, неговата големина во текот на првите години се удвојува.
Слезовина или хибискус (науч. Hibiscus) — род цветни растенија од семејството на слезовите (Malvaceae) со околу 200 до 220 видови. Иако во цел свет се одгледува како украсна билка природно место на слезовината претставуваат топлите и умерените, суπтропски и тропски краишта. Во родот на слезовината спаѓаат и зељести и дрвенести билки (грмушки и ниски дрва).
गुड़हल या जवाकुसुम वृक्षों के मालवेसी परिवार से संबंधित एक फूलों वाला पौधा है। इसका वनस्पतिक नाम है- हीबीस्कूस् रोज़ा साइनेन्सिस। इस परिवार के अन्य सदस्यों में कोको, कपास, भिंडी और गोरक्षी आदि प्रमुख हैं। यह विश्व के समशीतोष्ण, उष्णकटिबंधीय और अर्द्ध उष्णकटिबंधीय क्षेत्रों में पाया जाता है। गुडहल जाति के वृक्षों की लगभग २००–२२० प्रजातियाँ पाई जाती हैं, जिनमें से कुछ वार्षिक तथा कुछ बहुवार्षिक होती हैं। साथ ही कुछ झाड़ियाँ और छोटे वृक्ष भी इसी प्रजाति का हिस्सा हैं। गुड़हल की दो विभिन्न प्रजातियाँ मलेशिया तथा दक्षिण कोरिया की राष्ट्रीय पुष्प के रूप में स्वीकार की गई हैं।
गुड़हल की पत्तियाँ प्रत्यावर्ती, सरल, अंडाकार या भालाकार होती हैं और अक्सर इनके किनारे दंतीय होते हैं। फूल आकार में बड़े, आकर्षक, तुरही के आकार के होते हैं। प्रत्येक पुष्प में पाँच या इससे अधिक पंखुड़ियाँ होती हैं। इन पंखुडियों का रंग सफेद से लेकर गुलाबी, लाल, पीला या बैंगनी भी हो सकता है और इनकी चौडाई ४-५ सेमी तक होती है। इसका फल सूखा और पंचकोणीय होता है जिसकी हर फाँक में बीज होते हैं। फल के परिपक्व होने पर यह अपने आप फूटता है और बीज बाहर आ जाते हैं
गुड़हल की कुछ प्रजातियों को उनके सुन्दर फूलों के लिये उगाया जाता है। नीबू, पुदीने आदि की तरह गुड़हल की चाय भी सेहत के लिए अच्छी मानी जाती है। गुड़हल की एक प्रजाति ‘कनाफ’ का प्रयोग कागज बनाने में किया जाता है। एक अन्य प्रजाति ‘रोज़ैल’ का प्रयोग प्रमुख रूप से कैरिबियाई देशों में सब्जी, चाय और जैम बनाने में किया जाता है। गुड़हल के फूलों को देवी और गणेश जी की पूजा में अर्पित किया जाता है। गुड़हल के फूलों में, फफूंदनाशक, आर्तवजनक, त्वचा को मुलायम बनाने और प्रशीतक गुण भी पाए जाते हैं। कुछ कीट प्रजातियों के लार्वा इसका प्रयोग भोजन के रूप में करते हैं। दक्षिण भारत के मूल निवासी गुड़हल के फूलों का इस्तेमाल बालों की देखभाल के लिये करते हैं। इसके फूलों और पत्तियों को पीस कर इसका लेप सर पर बाल झड़ने और रूसी की समस्या से निपटने के लिये लगाया जाता है। इसका प्रयोग केश तेल बनाने में भी किया जाता है। इस फूल को परंपरागत हवाई महिलाओं द्वारा कान के पीछे से टिका कर पहना जाता और इस संकेत का अर्थ होता है कि महिला विवाह हेतु उपलब्ध है।
भारतीय पारंपरिक चिकित्सा पद्धति आयुर्वेद के अनुसार सफेद गुड़हल की जड़ों को पीस कर कई दवाएँ बनाई जाती हैं। मेक्सिको में गुड़हल के सूखे फूलों को उबालकर बनाया गया पेय एगुआ डे जमाईका अपने रंग और तीखे स्वाद के लिये काफी लोकप्रिय है। अगर इसमें चीनी मिला दी जाय तो यह क्रैनबेरी के रस की तरह लगता है। डायटिंग करने वाले या गुर्दे की समस्याओं से पीडित व्यक्ति अक्सर इसे बर्फ के साथ पर बिना चीनी मिलाए पीते हैं, क्योंकि इसमें प्राकृतिक मूत्रवर्धक गुण होते हैं। ताइवान के चुंग शान मेडिकल यूनिवर्सिटी के अनुसंधानकर्ताओं का कहना है कि गुड़हल के फूल का अर्क दिल के लिए उतना ही फायदेमंद है जितना रेड वाइन और चाय। इस फूल में एंटीऑक्सीडेंट्स होते हैं जो कोलेस्ट्रॉल के स्तर को नियंत्रित रखने में मददगार होते हैं। विज्ञानियों के मुताबिक चूहों पर किए गए अध्ययन में पाया गया कि गुड़हल (हीबीस्कूस्) का अर्क कोलेस्ट्राल को कम करने में सहायक है। इसलिए यह इनसानों पर भी कारगर होगा।[1]
जवा एक पूर्ण एवं नियमित पुष्प का उदाहरण है। पुष्प के चारो भाग पुटचक्र, दलचक्र, पुमंग तथा जायांग इसमें पाएँ जाते हैं। पुटचक्र संख्या में पाँच तथा युक्तनिदल होते हैं। पुटचक्र के नीचे स्थित निपत्रों के चक्र को अनुबाह्यदल कहते हैं। दलचक्र पाँच एवं पृथकदल होते हैं परन्तु ये आधारतल पर कुछ दूर तक जुड़ा हुए होते हैं।. दलपत्रों की संख्या पाँच होती है। दलपत्रों का व्यास 4 से लेकर 15 सेंटीमीटर तक होता है। विभिन्न प्रजातियों के दलपत्र विभिन्न रंगों के एवं आकर्षक होते हैं। पुमंग अनेक एवं एकसंलाग होते हैं। तंतु संयुक्त होकर एक नली बनाते हैं परंतु परागशय अलग होते हैं। परागशय का आकार वृक्क के समान होता है। जायांग पाँच एवं प्रत्येक अंडप के अंतिम भाग में एक वर्तिकाग्र होते हैं।[2]
ब्ल्यूटेन गुड़हल
क्यूबा का बेई विनालेस
पिपर सर्प्राइज़ (सघन प्रजाति)
पिपर सर्प्राइज़
पीला गुड़हल
पीले गुड़हल पर परागकण
गुलाबी गुड़हल
नीला गुड़हल
लाल गुड़हल (विरल प्रजाति)
फूल और कली
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) |access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद); |access-date= दिए जाने पर |url= भी दिया जाना चाहिए (मदद) 
गुड़हल या जवाकुसुम वृक्षों के मालवेसी परिवार से संबंधित एक फूलों वाला पौधा है। इसका वनस्पतिक नाम है- हीबीस्कूस् रोज़ा साइनेन्सिस। इस परिवार के अन्य सदस्यों में कोको, कपास, भिंडी और गोरक्षी आदि प्रमुख हैं। यह विश्व के समशीतोष्ण, उष्णकटिबंधीय और अर्द्ध उष्णकटिबंधीय क्षेत्रों में पाया जाता है। गुडहल जाति के वृक्षों की लगभग २००–२२० प्रजातियाँ पाई जाती हैं, जिनमें से कुछ वार्षिक तथा कुछ बहुवार्षिक होती हैं। साथ ही कुछ झाड़ियाँ और छोटे वृक्ष भी इसी प्रजाति का हिस्सा हैं। गुड़हल की दो विभिन्न प्रजातियाँ मलेशिया तथा दक्षिण कोरिया की राष्ट्रीय पुष्प के रूप में स्वीकार की गई हैं।
जवा कुसुम (अन्य नाम: जपा कुसुम वा घण्टि फुल) एक प्रकारको फूल हो। जुनसुकै ऋतुमा पनि फूल्ने भएकोले यो फूललाई वाह्रमासे फूल पनि भनिन्छ।
ब्ल्यूटेन जवा कुसुम
क्यूबा का जवा कुसुम
पिपर सर्प्राइज़ (सघन प्रजाति)
पिपर सर्प्राइज़
पीला जवा कुसुम
पीले जवा कुसुम पर परागकण
गुलाबी जवा कुसुम
नीला जवा कुसुम
लाल जवा कुसुम (विरल प्रजाति)
फूल और कली
जवा कुसुम (अन्य नाम: जपा कुसुम वा घण्टि फुल) एक प्रकारको फूल हो। जुनसुकै ऋतुमा पनि फूल्ने भएकोले यो फूललाई वाह्रमासे फूल पनि भनिन्छ।
জৱা হৈছে সপুষ্পক উদ্ভিদৰ মালভেছী পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত এটা গণৰ নাম। এই গণৰ কেইবাটাও প্ৰজাতিৰ গছ আছে। ইয়াৰ কেইবাটাও প্ৰজাটিৰ বাংলা নাম হৈছে ৰক্তজবা, জবা, ঝুমকা জবা, জবা কুসুম ইত্যাদি উল্লেখযোগ্য। বৰ্তমান অনেক ধৰণৰ সংকৰ প্ৰজাতিৰ (হাইব্ৰীড) জৱা ফুল পোৱা যায়। জৱা বিভিন্ন ৰং আৰু আকৃতিৰ পোৱা যায়।
Example: Pollen Parent
Example: Pod Parent
Example: Offspring 1
Example: Offspring 2
v. King Kalakua
Double-flowered cultivar
জৱা হৈছে সপুষ্পক উদ্ভিদৰ মালভেছী পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত এটা গণৰ নাম। এই গণৰ কেইবাটাও প্ৰজাতিৰ গছ আছে। ইয়াৰ কেইবাটাও প্ৰজাটিৰ বাংলা নাম হৈছে ৰক্তজবা, জবা, ঝুমকা জবা, জবা কুসুম ইত্যাদি উল্লেখযোগ্য। বৰ্তমান অনেক ধৰণৰ সংকৰ প্ৰজাতিৰ (হাইব্ৰীড) জৱা ফুল পোৱা যায়। জৱা বিভিন্ন ৰং আৰু আকৃতিৰ পোৱা যায়।
హైబిస్కస్ (Hibiscus; pronounced /hɨˈbɪskəs/[2] or /haɪˈbɪskəs/[3]) వృక్షశాస్త్రంలో పుష్పించే మొక్కలలోని మాల్వేసి (Malvaceae) ప్రజాతి. ఇందులో సుమారు 200 పైగా జాతుల మొక్కలు ఉన్నాయి. హైబిస్కస్ పేరు గ్రీకు భాషలో ἱβίσκος (hibískos). ఇది Pedanius Dioscorides (ca. 40-90) Althaea officinalis అనే మొక్కకి పెట్టినది.[4]
ఉష్ణ మండలంలో పెరిగే హైబిస్కస్ ఎక్కువగా అందమైన పుష్పాల కోసం పెంచుతారు. దీనికి చెందిన మందార (H. rosa-sinensis) లో చాలా రకాల సంకర జాతులు ప్రసిద్ధిచెందాయి. దీనిలో సుమారు 200-220 జాతులున్నాయి.
ఆస్త్రేలియా లో ఒక రకం మందార మొగ్గ
పొందూరు, శ్రీకాకుళం వద్ద ఒక ముద్ద మందారం
Hibiscus at Bhopal
భోపాల్ లో ఒక ఎర్ర మందారం
(Hula Girl) భద్రాచలం లో ఒక రకం మందారం
తిరువనంతపురం లో ఒక ఎర్ర మందారం
తైవాన్ దేశంలో ఒక మందారం
విశాఖపట్నం లో ఒక శ్వేత మందారం
హైబిస్కస్ (Hibiscus; pronounced /hɨˈbɪskəs/ or /haɪˈbɪskəs/) వృక్షశాస్త్రంలో పుష్పించే మొక్కలలోని మాల్వేసి (Malvaceae) ప్రజాతి. ఇందులో సుమారు 200 పైగా జాతుల మొక్కలు ఉన్నాయి. హైబిస్కస్ పేరు గ్రీకు భాషలో ἱβίσκος (hibískos). ఇది Pedanius Dioscorides (ca. 40-90) Althaea officinalis అనే మొక్కకి పెట్టినది.
ದಾಸವಾಳ ಗಳು (pronounced /hɨˈbɪskəs/[೨] ಅಥವಾ /haɪˈbɪskəs/[೩]) ಮ್ಯಾಲೋ ಗಳ(ಕೆನ್ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಹೂವು ಬಿಡುವ ಕಾಡು ಜಾತಿಯ ಗಿಡಗಳ) ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಾಲ್ವಸಿಯೇ ಜಾತಿಯ ಹೂಬಿಡುವ ಸಸ್ಯಗಳಾಗಿವೆ. ಇದು ಸಾಕಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಸಸ್ಯವರ್ಗ ಹೊಂದಿದ್ದು, ಸುಮಾರು ೨೦೦–೨೨೦ರಷ್ಟು ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಇದು ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಶಾಖದ ತಾಪಮಾನ, ಉಪೋಷ್ಣವಲಯ ಹಾಗು ಉಷ್ಣವಲಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದೇ ಜಾತಿಯ ಇತರ ಸಸ್ಯಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಆಕರ್ಷಕ ಹೂವುಗಳಿಂದ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಇವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ (ದಾಸವಾಳ), ಸೋರ್ರೆಲ್ , ಹಾಗು ಫ್ಲೋರ್ ಡೆ ಜಮೈಕಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತವೆ; ಅಥವಾ ಅಷ್ಟೇನೂ ಪರಿಚಿತವಲ್ಲದ ರೋಸ್ ಮ್ಯಾಲೋ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಪರಿಚಿತವಾಗಿವೆ. ಈ ಜಾತಿಯು ವಾರ್ಷಿಕ ಹಾಗು ವರ್ಷವಿಡೀ ಬೆಳೆಯುವ ಶಾಶ್ವತ ಸಸ್ಯಗಳೆರಡನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ದಟ್ಟವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಪೊದೆಗಳು ಹಾಗು ಸಣ್ಣ ಮರಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಹೊಂದಿದೆ. ಸಸ್ಯಕುಲದ ಹೆಸರು ಗ್ರೀಕ್ ನ ಪದ ἱβίσκος (ಹೈಬಿಸ್ಕೋಸ್ )ನಿಂದ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಈ ಹೆಸರನ್ನು, ಪೆಡಾನಿಯಸ್ ಡಿಯೋಸ್ಕೋರೈಡ್ಸ್(ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳ ಸಸ್ಯಗಳ ತಜ್ಞ ತನ್ನ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ) (ಸುಮಾರು. ೪೦-೯೦) ಅಲ್ಥಾಯಿಯ ಅಫೀಷಿನಾಲಿಸ್ ಗೆ ನೀಡಿದರು.[೪]
ಎಲೆಗಳು ಏಕಾಂತರವಾಗಿದ್ದು, ಸರಳ ರಚನೆಯಲ್ಲಿದ್ದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹಲ್ಲಿನಾಕಾರ ಅಥವಾ ಹಾಳೆಗಳುಳ್ಳ ಅಂಚಿನ ಮಾದರಿಯ ಈಟಿಯ ತುದಿಯಂತೆ ಮೊನಚಾದ ಅಂಡಾಕೃತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಹೂವುಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ, ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ, ಕಹಳೆಯ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಜೊತೆಗೆ ಇದು ಐದು ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚಿನ ದಳಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಗುಲಾಬಿ, ಕೆಂಪು, ಕೇಸರಿ, ನೇರಳೆ ಅಥವಾ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ೪–೧೮ ಸೆಂಮೀ ಅಗಲವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೂವಿನ ಬಣ್ಣವು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ H.ಮುಟಬಿಲಿಸ್ ಹಾಗು H. ಟಿಲಿಯಸಿಯಸ್ ,ಗಳಲ್ಲಿನ ವರ್ಣಕೋಶವು ಅದರ ಆಯುಷ್ಯದ ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಹೊಂದುತ್ತದೆ.[೫] ಇದರ ಹಣ್ಣು ಒಣಗಿದ ಐದು-ಹಾಲೆಯ ಕೋಶವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಇದರ ಪ್ರತಿ ಹಾಲೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಹಲವಾರು ಬೀಜಗಳಿರುತ್ತವೆ, ಪಕ್ವವಾಗುವ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಕೋಶಗಳು ವಿದಳನಗೊಂಡಾಗ(ಬಿರಿದಾಗ)ಬೀಜಗಳು ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುತ್ತವೆ.
ಹಲವು ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಆಕರ್ಷಕ ಹೂವುಗಳಿಗಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ಅಥವಾ ಪೊದೆಗಳನ್ನು ಭೂದೃಶ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಲವು ಜಾತಿಗಳನ್ನು, ಚಿಟ್ಟೆಗಳು ಹಾಗು ದುಂಬಿಗಳನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೬] ಹಲವು ಹರ್ಬಲ್ ಚಹಾಗಳಲ್ಲಿ ದಾಸವಾಳವೂ ಸಹ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಘಟಕಾಂಶವಾಗಿದೆ.
ಕೆನಾಫ್(ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ಕ್ಯಾನ್ನಬಿನಸ್ ) ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ದಾಸವಾಳ ದ ಒಂದು ಜಾತಿಯನ್ನು ಕಾಗದ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಜಾತಿ,ರೋಸೆಲ್ಲೆಯನ್ನು(ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ಸಬ್ದರಿಫ್ಫಾ ) ತರಕಾರಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಲ್ಲದೇ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕೆರೇಬಿಯನ್ ನಲ್ಲಿ ಮೂಲಿಕೆ,ಹರ್ಬಲ್ ಚಹಾ ಹಾಗು ಜಾಮ್ ಗಳನ್ನು(ಮುರಬ್ಬ) ತಯಾರಿಸಲು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ಜಮೈಕಾ ಹಾಗು ಕೆರೇಬಿಯನ್ ನ ಇತರ ಹಲವು ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ, ಇದರಿಂದ ತಯಾರಾದ ಪೇಯವನ್ನು ಸೋರ್ರೆಲ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.(ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ಸಬ್ದರಿಫ್ಫಾ , ಇದನ್ನು ರುಮೆಕ್ಸ್ ಅಸೆಟೋಸ ದೊಂದಿಗೆ ತಪ್ಪಾಗಿ ಬಳಸಿ ಗೊಂದಲಕ್ಕೀಡಾಗಬಾರದು. ಈ ಜಾತಿಗಳೂ ಸಹ ಸೋರ್ರೆಲ್ ಎಂಬ ಸಮಾನಾರ್ಥಕ ಹೆಸರನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.) ಅಲ್ಲದೇ ಇದು ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗುತ್ತದೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಶೈತ್ಯೀಕರಿಸಿ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ; ಹಾಗು ಇತರ ಮೂಲಿಕೆಗಳು, ಬೇರುಗಳು ಹಾಗು ಸಂಬಾರ ಮಸಾಲೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಕಬ್ಬಿನ ಹಾಲಿನೊಂದಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಸಿಹಿಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಜಮೈಕನ್ ರಮ್ ಅಥವಾ ವೈನ್ ನೊಂದಿಗೆ ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡಿ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇದು ಯಾವುದೇ ಆಲ್ಕೋಹಾಲ್ ನೊಂದಿಗೆ ಮಿಶ್ರಣವಾಗಿ ಬಳಸದಿದ್ದರೂ ಸಹ ಬಹಳ ಚೇತೋಹಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ರೋಸೆಲ್ಲೇಯನ್ನು ಗಾಜುಲೇಪಿತ ದೊಡ್ಡ ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬೇಯಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯನ್ನರು ಅಲ್ಯೂಮಿನಿಯಂ, ಸ್ಟೀಲ್ ಅಥವಾ ತಾಮ್ರದ ಮಡಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬೇಯಿಸಿದರೆ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಖನಿಜಗಳು ಹಾಗು ವಿಟಮಿನ್ ಗಳು ನಾಶವಾಗುತ್ತವೆಂದು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಈ ಹೂವನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾದ, ಗಾಢ ಕೆಂಪು ವರ್ಣದ ಚಹಾ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಚಹಾ ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಮೂತ್ರವರ್ಧಕವೆಂದು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಇದು ವಿಟಮಿನ್ C ಹಾಗು ಖನಿಜಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಇದನ್ನು ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಒಂದು ಸೌಮ್ಯ ಔಷಧವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ, ಇದರಿಂದ ತಯಾರಾದ ಚಹಾವನ್ನು ಬಿಸಿಯಾಗಿ ಅಥವಾ ತಂಪಾಗಿ ಸೇವಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಪಶ್ಚಿಮ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಸಪ್ ಎಂದು, ಈಜಿಪ್ಟ್ ಹಾಗು ಸುಡಾನ್ ನಲ್ಲಿ ಕರ್ಕಾಡೆ ಎಂದು, ಮೆಕ್ಸಿಕೋ ನಲ್ಲಿ ಫ್ಲೋರ್ ಡೆ ಜಮೈಕಾ ಎಂದು, ಭಾರತ ಹಾಗು ಬ್ರೆಜಿಲ್ ನಲ್ಲಿ ಗೊಂಗುರ(ಸೊಪ್ಪು) ಎಂಬ ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ. ಕೆಲವರು ಇದನ್ನು ರೋಸೆಲ್ಲೇ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತಾರೆ, ಇದು ದಾಸವಾಳ ಹೂವಿನ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಹೆಸರಾಗಿದೆ.
ಮೆಕ್ಸಿಕೋನಲ್ಲಿ, ಇದು ತನ್ನ ಬಣ್ಣ, ಕಟುವಾಸನೆ ಹಾಗು ಸೌಮ್ಯವಾದ ಸ್ವಾದದಿಂದ ಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ; ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಇದಕ್ಕೆ ಸಕ್ಕರೆ ಸೇರಿಸಿದರೆ, ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಗಾಢವರ್ಣದ ಮೂಲಿಕೆ (ಹರ್ಬಲ್) ಹಾಗು ಬೆರಿಯಲ್ಲಿ(ಕ್ರಾನ್ ಬೆರಿ, ರಾಸ್ ಬೆರಿ, ಬ್ಲ್ಯೂ ಬೆರಿ, ಮುಂತಾದವು) ನೆನೆದ ಚಹಾದ ಮಾದರಿಯ ರುಚಿಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಆಹಾರಕ್ರಮ ಪರಿಪಾಲಕರು ಅಥವಾ ಮೂತ್ರಪಿಂಡದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವವರು,ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಕ್ಕರೆಯನ್ನು ಸೇರಿಸದೆಯೇ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.ಆದರೆ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿಯಾಗುವ ಅಂಶಗಳಿಗೆ ಹಾಗು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಮೂತ್ರವರ್ಧನೆಗಾಗಿ ಇದನ್ನು ಸೇವಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಕಾಂಬೋಡಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಮೊದಲು ದಳಗಳನ್ನು ಬಿಸಿನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಸಿ, ದಳಗಳಿಂದ ಅದರ ಬಣ್ಣವು ಬೇರ್ಪಡುವ ತನಕ ಕುದಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಇದಕ್ಕೆ ನಿಂಬೆ ರಸ,(ಇದರಿಂದ ಪೇಯವು ಗಾಢ ಕಂದು/ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಗಾಢ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ), ಸಿಹಿಕಾರಕಗಳು(ಸಕ್ಕರೆ/ಜೇನುತುಪ್ಪ) ಹಾಗು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ತಣ್ಣೀರು/ಐಸ್ ಕ್ಯೂಬ್ ಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ತಂಪು ಪಾನೀಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ದಾಸವಾಳದ ಕೆಲ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳು ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸುವ ಬಣ್ಣದ ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಆಧಾರವಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿವೆ. (E೧೬೩), ಹಾಗು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಬದಲಿ ಬಣ್ಣವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ.Red #೩ / E೧೨೭.
ದಾಸವಾಳ ದ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಆಹಾರ ಸಸ್ಯಗಳಾಗಿ ಕೆಲವು ಲೆಪಿಡೋಪ್ಟೆರ ಜಾತಿಯ ಲಾರ್ವಿಗಳು(ಮರಿಹುಳಗಳು), ಇದರಲ್ಲಿ ಚಿಯೋನೋಡೆಸ್ ಹೈಬಿಸ್ಸೆಲ್ಲ , ಹೈಪರ್ಕೊಂಪೆ ಹಂಬ್ಲೆಟೋನಿ , ಜಾಯಿಕಾಯಿ ಮರದಲ್ಲಿರುವ ಕೀಟ ಹಾಗು ಟರ್ನಿಪ್ ಕೀಟಗಳು ಸೇರಿವೆ.
ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆರಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ದಾಸವಾಳವನ್ನು ಕಾಳಿ ದೇವತೆ ಹಾಗು ಅಧಿದೇವತೆ ಗಣೇಶ ದೇವರ ಪೂಜೆಯಲ್ಲಿ ಅರ್ಪಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ರೋಸಾ-ಸಿನೆನ್ಸಿಸ್ , ಚೈನೀಸ್ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆ ಶಾಸ್ತ್ರದ ಪ್ರಕಾರ ಹಲವಾರು ಔಷಧೀಯ ಗುಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಪ್ರಯೋಜನ ಪಡೆದಿದೆಯೆಂದು ಇದನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೭]
ದಾಸವಾಳದ ತೊಗಟೆಯು ಬಲಯುತ ನಾರಿನ ಹುರಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಜೈವಿಕ ಪದಾರ್ಥವು (ಕಳಿತು)ನಶಿಸಿಹೋಗುವವರೆಗೂ ಸಮುದ್ರದೊಳಗೆ ಇದರ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಸುಲಿದು ನೆನಸಿಡುವ ಮೂಲಕ ಇದನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದಾಗಿದೆ. ಪಾಲಿನೇಶಿಯಾದಲ್ಲಿ(ಫ್ರೆಂಚ್) ಈ ನಾರುಗಳನ್ನು(ಫೌ, ಪುರೌ) ಹುಲ್ಲಿನ ಲಂಗಗಳನ್ನು(ನಿಲುವಂಗಿ) ತಯಾರಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳಿಂದ ಕೇಶ ಕುಲಾವಿ ಅಥವಾ ಕೃತಕ ತಲೆಗೂದಲನ್ನೂ ಸಹ ತಯಾರಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.
ದಾಸವಾಳ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಬಿಳಿ ದಾಸವಾಳ ಹಾಗು ಕೆಂಪು ದಾಸವಾಳ(ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ರೋಸಾ-ಸಿನೆನ್ಸಿಸ್ ), ಭಾರತೀಯ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧ ವಿಧಾನವಾಗಿರುವ ಆಯುರ್ವೇದದಲ್ಲಿ ಔಷಧೀಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆಯೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಬೇರುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಹಲವಾರು ಔಷಧೀಯ ಗುಣದ ಮಿಶ್ರಣಗಳನ್ನು ಕೆಮ್ಮಿನಂತಹ ಹಲವು ಕಾಯಿಲೆಗಳನ್ನು ಗುಣಪಡಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಇತರ ಪದಾರ್ಥಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಕುದಿಸಿ ಔಷಧಯುಕ್ತ ತೈಲವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ನೆರೆಗೂದಲು ಹಾಗು ಕೂದಲುದುರುವಿಕೆ ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ನೀರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಎಲೆ ಹಾಗು ಹೂಗಳನ್ನು ನುಣ್ಣಗೆ ಅರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ; ನಂತರ ನೊರೆನೊರೆಯಾಗಿ ಹೊರಬರುವ ಈ ಲೇಪವನ್ನು ತಲೆಗೂದಲದ ಚೊಕ್ಕಟಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ಯಾಂಪು ಮತ್ತು ಕಂಡೀಶನರ್ ಆಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಇತ್ತೀಚಿನ ೨೦೦೮ರ USDAದ ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನವು, ದಾಸವಾಳದ ಚಹಾ ಸೇವನೆಯಿಂದ ರಕ್ತದೊತ್ತಡ,ಪ್ರಿ-ಹೈಪರ್ಟೆನ್ಸಿವ್(ತೀವ್ರ ತಳಮಳ) ಹಾಗು ತೀಕ್ಷ್ಣವಲ್ಲದ ಅತ್ಯುದ್ವಿಗ್ನತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಪ್ರೌಢರಲ್ಲಿ ಅದರ ಪ್ರಮಾಣ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ನಿರೂಪಿಸಿದೆ. ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಇದರಿಂದ ತಯಾರಾದ ಮೂರು ಕಪ್ ಚಹಾ ಸೇವನೆಯಿಂದ ಅವರ ಹೃದಯ ಸಂಕೋಚನದ ರಕ್ತದೊತ್ತಡದಲ್ಲಿ ಸರಾಸರಿ ೮.೧ ಪಾಯಿಂಟ್ ಇಳಿಕೆಯಾಗಿದ್ದು ಕಂಡುಬಂದಿತು. ಇದು ಪ್ಲಸಿಬೋ(ರೋಗಿಯ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ನೀಡುವ, ಆದರೆ ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರದ ಔಷಧ)ಪಾನೀಯವನ್ನು ಸೇವಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದಾಗ ಅವರಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ೧.೩ ಪಾಯಿಂಟ್ ಗಳಷ್ಟು ಇಳಿಕೆ ಕಂಡುಬಂದಿತು. ಅಧಿಕ ರಕ್ತದೊತ್ತಡ ಹೊಂದಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆಸಲಾದ ಅಧ್ಯಯನದ ಪ್ರಕಾರ, (೧೨೯ ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕೂ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟು), ದಾಸವಾಳ ಚಹಾ ಸೇವಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ದೊರೆಯಿತು: ಅವರ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಸಂಭಂಧಿಸಿದ ಸಂಕೋಚನ ರಕ್ತದೊತ್ತಡವು ೧೩.೨ ಪಾಯಿಂಟ್ ಗಳಷ್ಟು ಇಳಿಕೆ ಕಂಡಿತು. ಈ ದತ್ತಾಂಶವು, ದಾಸವಾಳ ಚಹಾವನ್ನು ಆಹಾರಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸೇವಿಸಿದಾಗ, ಇದು ರಕ್ತದೊತ್ತಡದ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಬಹುದು,ಎಂಬುದನ್ನು ಸೂಚಿಸಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ[೮].
ಫಿಲಿಫೈನ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ, ಗುಮಮೆಲವನ್ನು (ದಾಸವಾಳದ ಸ್ಥಳೀಯ ಹೆಸರು) ಮಕ್ಕಳು ಇದರಿಂದ ಗುಳ್ಳೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಅದರಿಂದ ಆಟ ಆಡುವ ಮೂಲಕ ಮೋಜು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹೂವುಗಳು ಹಾಗು ಎಲೆಗಳನ್ನು, ಅದರಿಂದ ಅಂಟು ತುಂಬಿದ ರಸ ಹೊರಬರುವ ತನಕವೂ ಅರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಟೊಳ್ಳಾದ ಪರಂಗಿ ಕಾಂಡಗಳನ್ನು ಇದರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಹಾಗು ಗುಳ್ಳೆಗಳನ್ನು ಟೊಳ್ಳಾದ ಈ ಕಾಂಡದ ಮೂಲಕ ಊದುವ ಕೊಳವೆಗಳಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಒಣಗಿದ ದಾಸವಾಳವು ತಿನ್ನಲು ಯೋಗ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಹಾಗು ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮೆಕ್ಸಿಕೊನಲ್ಲಿ ಮಧುರ ಭಕ್ಷ್ಯವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಕ್ಕರೆಯನ್ನು ಲೇಪಿಸಿ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಖಾದ್ಯಾಲಂಕಾರ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.[೯]
ಕೆಂಪು ದಾಸವಾಳ ಹೂವನ್ನು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ತಹಿತಿ ಜನಾಂಗದ ಮಹಿಳೆಯರು ಮುಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಒಂದು ಹೂವನ್ನು ಕಿವಿಯ ಹಿಂಬದಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಧರಿಸಿದವರು ಮದುವೆಗೆ ತಯಾರೆಂಬ ಸಂಕೇತವಾಗುತ್ತದೆ.
ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ಸಿರಿಯಾಕಾಸ್ , ದಕ್ಷಿಣ ಕೊರಿಯದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೂವಾಗಿದೆ.
ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ರೋಸಾ-ಸಿನೆನ್ಸಿಸ್ , ಮಲೇಷಿಯಾದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೂವಾಗಿದೆ.
ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ, ಬಹುತೇಕ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುವ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಜಾತಿಯೆಂದರೆ ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ಸಿರಿಯಾಕಾಸ್ , ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆವ ದಾಸವಾಳವಾಗಿದೆ. ಇದು ಕೆಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ "ರೋಸ್ ಆಫ್ ಆಲ್ದಿಯ" ಅಥವಾ "ರೋಸ್ ಆಫ್ ಶರೋನ್" ಎಂದು ಪರಿಚಿತವಾಗಿದೆ.(ಇದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸದ ಹೈಪರಿಕಂ ಕ್ಯಾಲಿಸಿನಂ ನೊಂದಿಗೆ ತಪ್ಪಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಬಾರದು, ಇದನ್ನೂ ಸಹ "ರೋಸ್ ಆಫ್ ಶರೋನ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ). ಉಷ್ಣವಲಯ ಹಾಗು ಉಪೋಷ್ಣವಲಯಗಳಲ್ಲಿ, ಚೈನೀಸ್ ದಾಸವಾಳ(H. ರೋಸಾ-ಸಿನೆನ್ಸಿಸ್ ), ತನ್ನ ಹಲವು ಆಕರ್ಷಕ ತಳಿಗಳೊಂದಿಗೆ, ಅತ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯ ದಾಸವಾಳವಾಗಿದೆ.
ಸುಮಾರು ೨೦೦-೨೨೦ ಪ್ರವರ್ಗ ಜಾತಿಗಳು ಪರಿಚಿತವಾಗಿವೆ, ಇದರಲ್ಲಿ:
ಶಲಾಕೆ ಹಾಗು ಕೇಸರವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಿರುವ ಒಂದು ದಾಸವಾಳ
ಎಡಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಹೂವು ಮೊಗ್ಗಿನಿಂದ ಅರಳುತ್ತಿರುವುದು.ಬಲಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಅದೇ ಹೂವು ೧೮ ಘಂಟೆಗಳಿಗೂ ಕಡಿಮೆ ಅವಧಿಯ ನಂತರ.
Hibiscus from Karnataka,India
ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ ಸ್ಪ್ಲೆನ್ಡೆನ್ಸ್, ಪೂರ್ವ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದ ಒಂದು ಮಳೆಕಾಡು ಸಸ್ಯ.
ಹೌಸ್ಟನ್ ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ಒಂದು ಹಳದಿ ದಾಸವಾಳ.
ಭೂಪಾಲ್ ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ
ಭೂಪಾಲ್ ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ
ತ್ರಿವೇಂಡ್ರಮ್ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ಕೆಂಪು ಪದರಗಳ ದಾಸವಾಳ
ತೈವಾನ್ ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ
ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ
ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ
ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ
ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ
ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳಹೂವು
ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳಹೂವು
ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳಹೂವು
ದಿ.೨೫ ಫೆಬ್ರವರಿ ೨೦೧೮ ರಂದು ಭಾರತದ,ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯದ, ಶಿವಮೂಗ್ಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ದಾಸವಾಳ.
ದಾಸವಾಳ ಗಳು (pronounced /hɨˈbɪskəs/ ಅಥವಾ /haɪˈbɪskəs/) ಮ್ಯಾಲೋ ಗಳ(ಕೆನ್ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಹೂವು ಬಿಡುವ ಕಾಡು ಜಾತಿಯ ಗಿಡಗಳ) ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮಾಲ್ವಸಿಯೇ ಜಾತಿಯ ಹೂಬಿಡುವ ಸಸ್ಯಗಳಾಗಿವೆ. ಇದು ಸಾಕಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಸಸ್ಯವರ್ಗ ಹೊಂದಿದ್ದು, ಸುಮಾರು ೨೦೦–೨೨೦ರಷ್ಟು ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಇದು ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಶಾಖದ ತಾಪಮಾನ, ಉಪೋಷ್ಣವಲಯ ಹಾಗು ಉಷ್ಣವಲಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದೇ ಜಾತಿಯ ಇತರ ಸಸ್ಯಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಆಕರ್ಷಕ ಹೂವುಗಳಿಂದ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಇವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೈಬಿಸ್ಕಸ್ (ದಾಸವಾಳ), ಸೋರ್ರೆಲ್ , ಹಾಗು ಫ್ಲೋರ್ ಡೆ ಜಮೈಕಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತವೆ; ಅಥವಾ ಅಷ್ಟೇನೂ ಪರಿಚಿತವಲ್ಲದ ರೋಸ್ ಮ್ಯಾಲೋ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಪರಿಚಿತವಾಗಿವೆ. ಈ ಜಾತಿಯು ವಾರ್ಷಿಕ ಹಾಗು ವರ್ಷವಿಡೀ ಬೆಳೆಯುವ ಶಾಶ್ವತ ಸಸ್ಯಗಳೆರಡನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ದಟ್ಟವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಪೊದೆಗಳು ಹಾಗು ಸಣ್ಣ ಮರಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಹೊಂದಿದೆ. ಸಸ್ಯಕುಲದ ಹೆಸರು ಗ್ರೀಕ್ ನ ಪದ ἱβίσκος (ಹೈಬಿಸ್ಕೋಸ್ )ನಿಂದ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಈ ಹೆಸರನ್ನು, ಪೆಡಾನಿಯಸ್ ಡಿಯೋಸ್ಕೋರೈಡ್ಸ್(ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳ ಸಸ್ಯಗಳ ತಜ್ಞ ತನ್ನ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ) (ಸುಮಾರು. ೪೦-೯೦) ಅಲ್ಥಾಯಿಯ ಅಫೀಷಿನಾಲಿಸ್ ಗೆ ನೀಡಿದರು.
Hibiskus[2][3] jû tewrê vılıkano. Taksonomiye de familyaya tolıkan miyan de aseno.
ದಾಸವಾಳ ಪೂ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪುದರ್ Malvaceae, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ಡ್ Hibiscus ಪಂದ್ ಲೆಪ್ಪುವೆರ್. ಪ್ರತಿಯೊಂಜಿ ಇಲ್ಲಡ್ಲಾ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣೊಡುಪ್ಪುನ ದಾಸವಾಳನ್ ಕಪ್ಪು ಮಣ್ಣಡ್ ಕಡ್ಡಿ ನಡ್ದ್ ಬುಲೆಪಾವೊಲಿ. ನೆತ್ತ ಇರೆ,[೧] ಮಸ್ತ್ ಉಪಕಾರಿ.
ನಮ್ಮ ದೇಶ ಮಾತ್ರ ಅತ್ತ್ ಪರದೇಶೊಡುಲ ಈ ದಾಸವಾಳ ಉಂಡು. ವಾ ಜಾಗೆಡ್ಲ ನೆತ್ತ ದೈ ಬದ್ಕುಂಡು. ದುಂಬುಮಾತ ನಮ ತೂಪೆದಿನ ಕೆಂಪು ಬೊಕ್ಕ ಬೊಲ್ದು ದಾಸವಾಳ. ಆಂಡ ಇತ್ತೆ ಸುಮಾರ್ ಪತ್ತ್ ಪದ್ರಾಡ್ ಬಣ್ಣೊ ಬಗೆತ್ತ ದಾಸವಾಳ ಉಂಡು. ಕಸಿ ಕಟ್ಟುನಕ್ಲೆಗ್ ಒಂಜೈತ್ತ ಬಣ್ಣೊನು ಬೊಕ್ಕೊಂಜೈಕ್ ಬೆರೆಸವುನನೆ ಕೆಲಸ.
ಈ ಪೂನು ದೇವಿ[೨],ದೇವೆರೆಗ್ ದೀಪೆರ್, ಪೊಂಜೊವುಲು ತರೆಕ್ಕ್ ದೀಪೆರ್. ದಾಸವಾಳದ ಇರೆನ್ ಗೊಂಪು ಮಲ್ತದ್ ತರೆಕ್ ಪಾಡ್ಂಡ ಕುಜಲ್ ಪೊರ್ಲಾಪುಂಡು ಪನ್ಪೆರ್.
ಉಂದು ಮರ್ದ್ ಅಂದ್ ಪಂಡ್ದ್ ಅನಾದಿಕಾಲೊಡ್ದುಲ ಜನೊಕ್ಕುಲು ತೆರಿಯೊಂದು ಬಯಿದ್ದೆರ್. ಮೈಟ್ಟ್ ಜಾಸ್ತಿ ಅತ್ತಾಂಡ ಅಪಗಪಗ ಕುರಿ ಲಕ್ಕೊಂದಿಪ್ಪುನಕ್ಲೆಗ್ ದಾಸವಾಳದ ತಪ್ಪುನು ಅರಿಟ್ಟಪ್ಪ ಕಡೆದ್ ಬಲ್ಚಟ್ಟ್ ಮಲ್ತ್ ಕೊರ್ಪುನ. ಪರಿಣಾಮ ದದನ್ನಗ ಈ ತಪ್ಪುಗು ನಮನ ನೆತ್ತೆರ್ ಸುದ್ಧ ಮಲ್ಪುನ ಗುಣ ಉಂಡುಗೆ. ನೆತ್ತ ಬಲ್ಚಟ್ ರಡ್ಡ್ ಮೂಜಿ ಸರ್ತಿ ತಿಂದ್ಂಡ ಯಾವುಂಡು.
ಈತ್ ಮಾತ್ರ ಅತ್ತ್ ನೆತ್ತ ಪ್ರಯೋಜನ. ದಾಸವಾಳ ಪೂನು ದಿನೋಲ ಕಾಂಡೆ ಒಂಜಿ ತಿಂದ್ಂಡ ಕಣ್ಣ್ದ ದೋಷ ಇತ್ತಿನವು ಪೋಪುಂಡು. ಇರೆಕ್ಲೆನ್ ಒಂತೆ ನೀರ್ಡ್ಪಾಡ್ದ್ ಸಮಾ ಪುರಿಂಚಿದ್ ಮೀನಗ ತರೆಕ್ಕ್ ಪಾಡೊಂಡ ಇತ್ತೆದ ವಾ ವೊಂಜಿ ಶಾಂಪುಲ ಬೊಡ್ಚಿ. ತುಗಲ್ ಸೈಪುನ್ ಉಂತುಂಡು, ತರೆಕೂಜಲ್ ಪಳಪಳ ಆಪುಂಡು, ತರೆಸೆಡ್ತೆ ಕಮ್ಮಿ ಆಪುಂಡು.
ಪೊಂಜೊವುಲು ದಿನೋಲ ಕಂಡೆ ಮೂಜಿ ದಾಸವಾಳ ಪೂನು ತಿಂದ್ದ್ ನೀರ್ ಪರಿಯೆರ್ಂದಾಂಡ್ ಅಕ್ಲೆಗ್ ತಿಂಗೊಲಾನಗ ಆಪಿನಂಚಿನ ಬಗೆಬಗೆತ್ತ ಸಂಕಟ್ ಬೇನೆಲು ಪೋಪುಂಡು. ನೆತ್ತ ಪೂ ಬೊಕ್ಕ ಇರೆತ್ತ ಯೆಣ್ಣೆ ಮಲ್ತ್ಂಡ ತರೆಕ್ಕ್ ಭಾರಿ ಯೆಡ್ಡೆ. ತಾರಯಿದ ಎಣ್ಣೆಗ್ ನೆತ್ತ ಪೂ ಬೊಕ್ಕ ಇರೆನ್ ಸಣ್ಣ ಮೂರುದು ಪಾಡ್ದ್ ಹದ ಸೂಟ್ಟು ಕೊದಿಪಾವೊಡು. ಇಂದೆತ್ತ ನೀರ್ದ ಅಂಶ ಪೋನೆಟ್ಟ ಕಾಯಾದ್ ಬೊಕ್ಕ ಜಾವೊಡು.
ಪೂ ಬೊಕ್ಕ ಇರೆನ್ ನೀರ್ಡ್ ಸರೀ ಪುರಿಂಚಿದ್ ಕಾಂಡೆ ದಿನೋಲ ಪರೊಡು ಅಜೀರ್ಣ, ಬಂಜಿ ಉರಿ, ನಂಜಿ ಪೂರ ಕಮ್ಮಿ ಆಪುಂಡು. ದೋಸೆ, ಇಡ್ಲಿಗ್ ಕಡೆನಗಲ ತಪ್ಪು, ರದ್ಡ್ ಪೂ ಪಾಡ್ಂಡ ಯೆಡ್ಡೆನೆ.
ದಾಸವಾಳದ ಪೂ ಬೊಕ್ಕ ಇರೆನ್ ನಿರೆಲ್ಡ್ ನುಂಗಾದ್ ದೀವೊಡು, ಬೊಕ್ಕ ಐನ್ ಸಣ್ಣ ಪೊಡಿಮಲ್ಪೊಡು. ಈ ಪೊಡಿ ತೊಡ್ಡೆದ ನೈಟ್ಟ್ ದಿನೊಕ್ಕು ಒಂಜಿ ಚಿಮ್ಟಿ ನಕ್ಕ್ಯರಾಂಡ ನಿತ್ರಾಣ, ಆಯಾಸ ಕಮ್ಮಿ ಆಪುಂಡು. ಅಂಚನೆ ಈ ಚೂರ್ಣೊನು ನೀರ್ಗ್ ಪಾಡ್ದ್ ಪರ್ಂಡ ಮೂಲವ್ಯಾಧಿ ಕಮ್ಮಿಯಾಪುಂಡು.
ಎಡ್ಡೆ ಕೊದ್ಯುನ ನೀರ್ಗ್ ದಾಸವಾಲದ ಪೂತ್ತ ನಾಲ್ ಎಸಳ್ನ್ ಪಾಡ್ದ್ ಒಂತೆ ಪೊರ್ತು ಮುಚ್ಚಿದ್ ದೀವೊಡು ಬೊಕ್ಕ ಈ ಕಷಾಯೊಗು ತೊಡ್ಡೆದ ನೈ ಪಾಡ್ದ್ ಪರ್೦ಡ ಜೀವೊಗು ಭಾರೀ ಎಡ್ಡೆ. ಅಂತೂ ಈ ದಾಸವಾಳದ ಪೂ ಆವಡ್ ಇರೆ ಆವಡ್ ನಮ್ಮ ಜಿವೊಗು ಭಾರೀ ಒಂಜಿ ಸೊತ್ತು. ಉಂದೆನ್ನ್ ಮರ್ದ್ ಪಂಡ್ದ್ ತಿಣ್ಪುನೈಡ್ದ್ ಆರೋಗ್ಯ ಅಂಡ ದಿನೋಲ ತಿಣ್ಪುನು ಖ೦ಡಿತವಾದ್ಲಾ ಎಡ್ಡೆ ಅತ್ತ್.
Hibiscus[2][3] is a genus of flowering plants in the mallow family, Malvaceae. The genus is quite large, comprising several hundred species that are native to warm temperate, subtropical and tropical regions throughout the world. Member species are renowned for their large, showy flowers and those species are commonly known simply as "hibiscus", or less widely known as rose mallow. Other names include hardy hibiscus, rose of sharon, and tropical hibiscus.
The genus includes both annual and perennial herbaceous plants, as well as woody shrubs and small trees. The generic name is derived from the Greek name ἰβίσκος (ibískos) which Pedanius Dioscorides gave to Althaea officinalis (c. 40–90 AD).[4][5]
Several species are widely cultivated as ornamental plants, notably Hibiscus syriacus and Hibiscus rosa-sinensis.[6]
A tea made from hibiscus flowers is known by many names around the world and is served both hot and cold. The beverage is known for its red colour, tart flavour, and vitamin C content.
The leaves are alternate, ovate to lanceolate, often with a toothed or lobed margin (dentate). The flowers are large, conspicuous, trumpet-shaped, with five or more petals, colour from white to pink, red, blue, orange, peach,[7] yellow or purple,[8] and from 4–18 cm broad.
Flower colour in certain species, such as H. mutabilis and H. tiliaceus, changes with age.[9] The fruit is a dry five-lobed capsule, containing several seeds in each lobe, which are released when the capsule dehisces (splits open) at maturity. It is of red and white colours. It is an example of complete flowers.
.jpg)
In temperate zones, probably the most commonly grown ornamental species is Hibiscus syriacus, the common garden hibiscus, also known in some areas as the "rose of Althea" or "rose of Sharon" (but not to be confused with the unrelated Hypericum calycinum, also called "rose of Sharon"[10]). In tropical and subtropical areas, the Chinese hibiscus (H. rosa-sinensis), with its many showy hybrids, is the most popular hibiscus.
Several hundred species are known, including:
Many species are grown for their showy flowers or used as landscape shrubs, and are used to attract butterflies, bees, and hummingbirds.[19]
Hibiscus is a very hardy, versatile plant and in tropical conditions it can enhance the beauty of any garden. Being versatile it adapts itself easily to balcony gardens in crammed urban spaces and can be easily grown in pots as a creeper or even in hanging pots. It is a perennial and flowers throughout the year. As it comes in a variety of colors, it's a plant which can add vibrancy to any garden.
The only infestation that gardeners need to be vigilant about is mealybugs. Mealybug infestations are easy to spot as they are clearly visible as a distinct white cottony infestation on buds, leaves or even stems. To protect the plant you need to trim away the infected part, spray with water, and apply an appropriate pesticide.
One species of Hibiscus, known as kenaf (Hibiscus cannabinus), is extensively used in paper-making.
The inner bark of the sea hibiscus (Hibiscus tiliaceus), also called 'hau', is used in Polynesia for making rope, and the wood for making canoe floats. The ropes on the missionary ship Messenger of Peace were made of fibres from hibiscus trees.[20]
The tea made of the calyces of Hibiscus sabdariffa is known by many names in many countries around the world and is served both hot and cold. The beverage is well known for its red colour, tartness and unique flavour. Additionally, it is highly nutritious because of its vitamin C content.
It is known as bissap in West Africa, "Gul e Khatmi" in Urdu & Persian, agua de jamaica in Mexico and Central America (the flower being flor de jamaica) and Orhul in India. Some refer to it as roselle, a common name for the hibiscus flower. In Jamaica, Trinidad and many other islands in the Caribbean, the drink is known as sorrel (Hibiscus sabdariffa; not to be confused with Rumex acetosa, a species sharing the common name sorrel). In Ghana, the drink is known as soobolo in one of the local languages.
In Cambodia, a cold beverage can be prepared by first steeping the petals in hot water until the colors are leached from the petals, then adding lime juice (which turns the beverage from dark brown/red to a bright red), sweeteners (sugar/honey) and finally cold water/ice cubes.
In Egypt and Sudan, hibiscus tea is known as karkadé (كركديه), and is served as both a hot and a cold drink.
Hibiscus (also known in Sri Lanka as shoe flower, සපත්තු මල, වද මල in Sinhalese) is an ingredient with a rich heritage of refreshing Lankans. Fresh juices, ice teas and syrups made of the Hibiscus flower are famous refreshments among Sri Lankans.
Dried hibiscus is edible, and it is often a delicacy in Mexico. It can also be candied and used as a garnish, usually for desserts.[21]
The roselle (Hibiscus sabdariffa) is used as a vegetable. The species Hibiscus suratensis Linn synonymous with Hibiscus aculeatus G. Don is noted in Visayas in the Philippines as being a souring ingredient for almost all local vegetables and menus. Known as labog in the Visayan area (or labuag/sapinit in Tagalog), the species is an ingredient in cooking native chicken soup.
Hibiscus species are used as food plants by the larvae of some lepidopteran species, including Chionodes hibiscella, Hypercompe hambletoni, the nutmeg moth, and the turnip moth.
Hibiscus rosa-sinensis is described as having a number of medical uses in Indian Ayurveda.[22]
It has been claimed that sour teas derived from Hibiscus sabdariffa may lower blood pressure.[23][24]
While the mechanism is not well understood, previous animal studies have demonstrated both an inhibitory effect of H. sabdariffa on muscle tone and the anti-fertility effects of Hibiscus rosa-sinensis, respectively.[8][25] The extract of H. sabdariffa has been shown to stimulate contraction of the rat bladder and uterus;[8] the H. rosa-sinensis extract has exhibited contraceptive effects in the form of estrogen activity in rats.[25] These findings have not been observed in humans. The Hibiscus rosa-sinensis is also thought to have emmenagogue effects which can stimulate menstruation and, in some women, cause an abortion.[26][27][28] Due to the documented adverse effects in animal studies and the reported pharmacological properties, the H. sabdariffa and H. rosa-sinensis are not recommended for use during pregnancy.[28]
It is postulated that H. sabdariffa interacts with diclofenac, chloroquine and acetaminophen by altering the pharmacokinetics. In healthy human volunteers, the H. sabdariffa extract was found to reduce the excretion of diclofenac upon co-administration.[29] Additionally, co-administration of Karkade (H. sabdariffa), a common Sudanese beverage, was found to reduce chloroquine bioavailability.[30] However, no statistically significant changes were observed in the pharmacokinetics of acetaminophen when administered with the Zobo (H. sabdariffa) drink.[31] Further studies are needed to demonstrate clinical significance.
The red hibiscus is the flower of the Hindu goddess Kali, and appears frequently in depictions of her in the art of Bengal, India, often with the goddess and the flower merging in form. The hibiscus is used as an offering to Kali and the god Ganesha in Hindu worship.[32][33]
In the Philippines, the gumamela (the local name for hibiscus) is used by children as part of a bubble-making pastime. The flowers and leaves are crushed until the sticky juices come out. Hollow papaya stalks are then dipped into this and used as straws for blowing bubbles. Together with soap, hibiscus juices produce more bubbles. It is also called "Tarukanga" in Waray, particularly in Eastern Samar province.
The hibiscus flower is traditionally worn by Pacific island women, and is a known shared custom that if the flower is worn behind the left ear, the woman is married or has a boyfriend. If the flower is worn on the right, she is single or openly available for a relationship. The pink hibiscus flower has its origins in Asia and the Pacific Islands, where it has served as a symbol of beauty, femininity, and young love. It is commonly associated with the Hawaiian culture and the Aloha spirit, which celebrates love, happiness, and peace. [34]
Nigerian author Chimamanda Ngozi Adichie named her first novel Purple Hibiscus after the delicate flower.
The bark of the hibiscus contains strong bast fibres that can be obtained by letting the stripped bark set in the sea to let the organic material rot away.
The hibiscus is a national symbol of Haiti,[35] and the national flower of nations including the Solomon Islands and Niue.[36] Hibiscus syriacus is the national flower of South Korea,[37] and Hibiscus rosa-sinensis is the national flower of Malaysia.[36] Hibiscus brackenridgei is the state flower of Hawaii.[38]
.jpg)
_at_Ponduru_in_Srikakulam_district.jpg)
_Hibiscus_rosa-sinensis_at_Bhadrachalam_02.JPG)
Vahl._-_Flickr_-_lalithamba.jpg)
{{cite web}}: Missing or empty |title= (help) Hibiscus is a genus of flowering plants in the mallow family, Malvaceae. The genus is quite large, comprising several hundred species that are native to warm temperate, subtropical and tropical regions throughout the world. Member species are renowned for their large, showy flowers and those species are commonly known simply as "hibiscus", or less widely known as rose mallow. Other names include hardy hibiscus, rose of sharon, and tropical hibiscus.
The genus includes both annual and perennial herbaceous plants, as well as woody shrubs and small trees. The generic name is derived from the Greek name ἰβίσκος (ibískos) which Pedanius Dioscorides gave to Althaea officinalis (c. 40–90 AD).
Several species are widely cultivated as ornamental plants, notably Hibiscus syriacus and Hibiscus rosa-sinensis.
A tea made from hibiscus flowers is known by many names around the world and is served both hot and cold. The beverage is known for its red colour, tart flavour, and vitamin C content.
Hibisko (Hibiscus) estas genro (biologio) el malvacoj. Hibiskoj estas unujaraj aŭ staŭdaj herboj, daŭrfoliaj aŭ falfoliaj arbustoj. Ili havas grandajn, okulfrape kolorajn florojn, havantaj ĉebaze kuniĝintajn kaj malhelmakulajn petalojn po 5. Multaj hibiskoj estas Ornamplantoj[1].
Estas ĉirkaŭ 300 specioj el la mezvarmaj kaj tropikaj regionoj. Ekz.:
Hibiscus syriacus
Hibiscus mutabilis
Hibiscus moscheutos
Hibisko (Hibiscus) estas genro (biologio) el malvacoj. Hibiskoj estas unujaraj aŭ staŭdaj herboj, daŭrfoliaj aŭ falfoliaj arbustoj. Ili havas grandajn, okulfrape kolorajn florojn, havantaj ĉebaze kuniĝintajn kaj malhelmakulajn petalojn po 5. Multaj hibiskoj estas Ornamplantoj.
Hibiscus es un género de unas 150 especies aceptadas, de las más de 1000 descritas,[2] de la familia Malvaceae, originarias de las regiones tropicales y subtropicales.
El género consta de especies herbáceas, tanto anuales como perennes, arbustos y árboles de pequeño porte. Las hojas son alternas, simples, de ovadas a lanceoladas, a menudo con margen serrado o lobulado. Las vistosas flores, suelen ser solitarias (en algunas especies surgen en panículas, racimos o corimbos), de forma acampanada, con cinco pétalos (o más en las variedades dobles) de gran tamaño (más de 15 cm de diámetro),[3] con colores variados dependiendo de la especie. Sus estambres se agrupan en una columna estaminal sobre el estilo, característica de las malváceas. El fruto es una cápsula que contiene varias semillas en cada lóculo.[4]
De las especies de hibisco se alimentan las larvas de algunos lepidópteros, como Chionodes hibiscella o Hypercompe hambletoni.
El género se distribuye por las zonas templadas, subtropicales y tropicales de todo el mundo, con un origen centrado principalmente en el sureste de Asia.
Algunas especies se cultivan como ornamentales por sus llamativas flores, como Hibiscus rosa-sinensis o H. syriacus.
H. cannabinus, conocida como kenaf, se usa para obtener fibra.[5]
H. sabdariffa se usa como verdura y para elaborar infusiones de hierbas y mermeladas (en especial en el Caribe). En Latinoamérica, es bastante popular la bebida conocida como agua de Jamaica, elaborada a partir de los cálices de esta especie.[6] En Egipto y Sudán se utilizan los pétalos para hacer una infusión llamada carcadé.[cita requerida]
H. trionum es una adventicia en cultivos de regadío.
El género fue descrito por Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 693, en el año 1753. La especie tipo es Hibiscus syriacus L.[7]
Hibiscus': nombre genérico que deriva de la palabra griega: βίσκος ( bískos ), que era el nombre que dio Dioscórides (aC. 40-90) a Althaea officinalis.[8]
Hibiscus es un género de unas 150 especies aceptadas, de las más de 1000 descritas, de la familia Malvaceae, originarias de las regiones tropicales y subtropicales.
Hibiskoa (Hibiscus) malbazeoen familiako 250 bat belar landareren, zuhaixken eta zuhaitzen generoa da, berez tropikoko eskualdeetan hazten eta apaingarri gisa erabiltzen direnena.
Ezagunenetakoa Txinako hibiskoa da (Hibiscus rosa-sinensis). Landu gabe sortzen den eskualdeetan 4,5 m luze egiten da. Haietatik kanpora nekez egiten da 2 m baino luzeago. Lore gorriak izaten ditu.
Hibiskoa (Hibiscus) malbazeoen familiako 250 bat belar landareren, zuhaixken eta zuhaitzen generoa da, berez tropikoko eskualdeetan hazten eta apaingarri gisa erabiltzen direnena.
Ezagunenetakoa Txinako hibiskoa da (Hibiscus rosa-sinensis). Landu gabe sortzen den eskualdeetan 4,5 m luze egiten da. Haietatik kanpora nekez egiten da 2 m baino luzeago. Lore gorriak izaten ditu.
Hibiskukset (Hibiscus) on malvakasveihin kuuluva pienten pensaiden ja puiden suku. Niiden hammaslaitaiset lehdet kasvavat vuorottain. Kukat ovat suuria, torvimaisia ja terälehtiä on viisi tai enemmän. Sukuun kuuluu kaikkiaan noin 200 lajia, jotka elävät maailman trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla.[1]
Sukuun kuuluvista lajeista kiinanruusu (Hibiscus rosa-sinensis) on perinteinen huonekasvi. Sinihibiskus (Hibiscus syriacus) on Etelä-Korean[2] ja Hibiscus brackenridgei Havaijin kansalliskukka.[3] Subtrooppisissa ja trooppisissa maissa muutamat muut suvun kasvit ovat yleisiä puutarhakasveja. Eräistä lajeista tehdään yrttiteetä.[4] Joitakin lajeja käytetään myös rohdoskasveina yskän ja korkean verenpaineen lievittämiseen. Joidenkin lajien lehdistä tehdään saippuaa.[5]
Hibiskukset (Hibiscus) on malvakasveihin kuuluva pienten pensaiden ja puiden suku. Niiden hammaslaitaiset lehdet kasvavat vuorottain. Kukat ovat suuria, torvimaisia ja terälehtiä on viisi tai enemmän. Sukuun kuuluu kaikkiaan noin 200 lajia, jotka elävät maailman trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla.
Sukuun kuuluvista lajeista kiinanruusu (Hibiscus rosa-sinensis) on perinteinen huonekasvi. Sinihibiskus (Hibiscus syriacus) on Etelä-Korean ja Hibiscus brackenridgei Havaijin kansalliskukka. Subtrooppisissa ja trooppisissa maissa muutamat muut suvun kasvit ovat yleisiä puutarhakasveja. Eräistä lajeista tehdään yrttiteetä. Joitakin lajeja käytetään myös rohdoskasveina yskän ja korkean verenpaineen lievittämiseen. Joidenkin lajien lehdistä tehdään saippuaa.
Hibiscus (du grec ἱϐίσκος / hibískos, signifiant guimauve) est un genre de plantes à fleurs annuelles ou vivaces qui comporte plusieurs centaines d'espèces. L'hibiscus fait partie de la famille des Malvacées (Malvaceae) Ce sont des plantes connues depuis la haute Antiquité : elles étaient cultivées en Égypte et en Asie du sud-est pour leur caractère ornemental, mais aussi pour leurs fruits comestibles. Plusieurs espèces ont également des propriétés médicinales. Importées en Europe au XIIe siècle par les Maures d'Espagne, certaines espèces furent ensuite introduites en Amérique au XVIIe siècle par les colons. La Corée du Sud et la Malaisie ont un hibiscus comme fleur nationale, respectivement Hibiscus syriacus, l'althéa et Hibiscus rosa-sinensis, l'hibiscus Rose de Chine.
Ce sont des arbustes pouvant atteindre cinq mètres de haut et autant de large.
Les feuilles sont alternes, simples, ovales ou lancéolées, à bord denté ou ondulé.
Les fleurs, généralement à symétrie centrale (actinomorphes), sont isolées ou groupées en inflorescences.
Le calice a cinq sépales libres ; la corolle cinq pétales libres ou légèrement soudés à la base.
Les étamines nombreuses sont soudées entre elles, formant un long tube (androcée monadelphe caractéristique des Malvacées[2]) qui porte encore 5 dents au sommet, correspondant aux 5 phalanges, ce qui montre bien l'origine pentamère de l'androcée et que l'Hibiscus est un genre primitif[3]. Le pistil possède assez souvent un ovaire à 5 carpelles pluriovulés et un long style passant à l'intérieur du tube des étamines. Le stigmate pentafide (à cinq divisions ramifiées très allongées) ne devient fonctionnel que lorsque les étamines sont flétries, permettant ainsi la fécondation croisée[4].
Les fruits sont des capsules qui s'ouvrent à maturité pour libérer les graines, souvent velues.
Les fleurs, monochromes ou bicolores, sont torsadées avant l'ouverture complète. Elles peuvent apparaître de mars à octobre si la plante est dans les conditions requises ; cependant, certains cultivars issus des sélections d'horticulteurs peuvent fleurir toute l'année. Il est normal que la fleur de H. rosa-sinensis se referme et tombe au bout de 24 heures environ.
Noter les feuilles dentées ou ondulées, la fleur torsadée avant ouverture, la capsule, ici chez Hibiscus rosa-sinensis.
Naissance des pétales et du pistil d'une fleur d'Hibiscus rosa-sinensis.
Fruit de l'Hibiscus esculentus : le Gombo.
Capsule de graines ouverte au scalpel. Remarquez la graine velue au milieu.
ex Azanzae malgaches, Humbertiella, Megistotegium, Perrierophytum
sect. Calyphilli
H. pentaphyllus[7]
sect. Lilibiscus, H. lobatus, H. peralbus et apparentés
sect. Bombicella
sect. Hibiscus
H. normanii
H. aethiopicus
H. tozerensis, H. macilwraithensis & H. propulsator[8]
sect. Ketmia
sect. Muenchhusia
sect. Trichospermum
sect. Striati
sect. Trionum
sect. Venusti
Malvavisceae (Malvaviscus, Pavonia...)
Kydia, Dicellostyles, Julostylis, Nayariophyton
sect. Furcaria
Selon GRIN (11 septembre 2017)[9] :
Selon The Plant List (11 septembre 2017)[11] :
Selon Tropicos (11 septembre 2017)[12] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Les deux espèces les plus couramment cultivées en Europe sont l'hibiscus Rose de Chine ou « fleur des belles dames » (Hibiscus rosa-sinensis) et l'althéa ou « ketmie » (Hibiscus syriacus). D'autres espèces, vivaces ou annuelles, sont également cultivées, comme Hibiscus coccineus, Hibiscus moscheutos, Hibiscus palustris, Hibiscus trionum, etc.
Hibiscus syriacus résiste sans problème dans un climat tempéré, jusqu'à −15 °C - −25 °C au Québec, à condition de lui offrir un endroit ensoleillé et abrité du vent. Il a l'avantage de garder ses feuilles en permanence (dans les régions chaudes) et de produire des fleurs tout l'été, parfois même en automne, en cas de climat favorable. L'althéa se reproduit très facilement par semis sans intervention humaine. La bouture est assez difficile pour cette espèce ; toutefois, elle est la seule possibilité pour conserver une variété déterminée.
Hibiscus rosa sinensis est une plante d'intérieur en Europe, sauf dans certaines régions particulièrement clémentes. Il faut éviter les courants d'air froid et ne jamais l'exposer à des températures inférieures à 5 °C, en sachant qu'en dessous de 10 °C, il commence à perdre ses feuilles et ne fait plus de fleurs en attendant le retour de la chaleur et surtout d'un ensoleillement suffisant. Cette espèce est sensible aux pucerons, aux araignées rouges (acariens), aux mouches blanches (ou aleurode) et aux cochenilles. Il aime l'eau, mais il ne faut pas laisser le pot tremper dans une soucoupe remplie d'eau. L'hibiscus Rose de Chine se reproduit plus difficilement, car la fécondation dépend de conditions précises (température, luminosité, hygrométrie). De plus, la pollinisation naturelle semble dépendre d'insectes tropicaux. Il n'est pas impossible qu'il s'agisse d'un groupe d'hybrides, car aucun peuplement naturel n'est connu. Son bouturage est assez aisé ; il suffit de couper en biseau, sous un œil, une extrémité de tige sans fleur, de n'y laisser que deux ou trois paires de feuilles et de la planter dans un substrat humide, léger, avec un bon éclairage et à l'étouffée (il faut penser cependant à aérer de temps en temps afin que la plante ne pourrisse pas). Les racines apparaissent au bout d'un mois.
L'hibiscus est valorisé à des fins alimentaires et médicinales. L'Oseille de Guinée (Hibiscus sabdariffa), originaire d'Afrique de l'Ouest, produit des pousses et des jeunes feuilles qui se mangent crues ou cuites comme des légumes. Ses fleurs rouges, séchées puis infusées, sont utilisées pour des sauces et confitures ou pour la préparation du bissap, infusion et sirop produisant une boisson rouge, bue fraîche et très sucrée (parfois préparée avec de la menthe) en Afrique de l'Ouest, notamment en Côte d’Ivoire, au Sénégal, au Mali et en Mauritanie où une de ses appellations populaires en vogue est devenue « coc'Afrique » (« seille » en Guinée, « roselle » en Jamaïque ou « agua de Jamaica » au Mexique). C'est une boisson riche en acide ascorbique (d'où son goût acidulé) et on lui prête des vertus diurétiques, sédatives et hypotensives, voire laxatives. En Guyane, on l'appelle « Oseille-pays » ou « Groseille-pays ». En Afrique de l'est et au Moyen-Orient, cette boisson est appelée carcadé (ou karkadé, karkadeh ; de l'arabe كركديه karkadayh). Elle est très prisée en Égypte, y compris pour ses vertus médicinales. Cette boisson y est bue froide ou chaude.
Les fleurs de l'hibiscus syriacus sont comestibles et ont des propriétés émollientes (= qui détend, ramollit les tissus). Elles étaient autrefois utilisées en médecine traditionnelle pour calmer la toux et guérir les angines.
Le fruit de l'espèce Hibiscus esculentus – déplacée depuis dans le genre Abelmoschus (Abelmoschus esculentus) - est appelé gombo ; il entre, comme légume, dans la composition de nombreux plats africains, asiatiques, d'Amérique centrale et d'Amérique du sud.
L'Hibiscus à feuilles rouges (Hibiscus acetosella) est utilisé comme légume-feuille et comme plante médicinale.
Hibiscus syriacus est la fleur nationale de la Corée du Sud. Appelée « fleur d'éternité », (mugunghwa en coréen), elle illustre « l'esprit volontaire et modeste » du peuple coréen. Les Coréens ont prisé l'althéa comme une fleur céleste depuis le passé. Le royaume Silla (nom porté par la Corée au Ier siècle av. J.-C.) s'est aussi appelé le pays Mugunghwa.
L'hibiscus est représenté sur un timbre du Rwanda de 1982 (valeur faciale 20 c, Y&T 1047).
Hibiscus (du grec ἱϐίσκος / hibískos, signifiant guimauve) est un genre de plantes à fleurs annuelles ou vivaces qui comporte plusieurs centaines d'espèces. L'hibiscus fait partie de la famille des Malvacées (Malvaceae) Ce sont des plantes connues depuis la haute Antiquité : elles étaient cultivées en Égypte et en Asie du sud-est pour leur caractère ornemental, mais aussi pour leurs fruits comestibles. Plusieurs espèces ont également des propriétés médicinales. Importées en Europe au XIIe siècle par les Maures d'Espagne, certaines espèces furent ensuite introduites en Amérique au XVIIe siècle par les colons. La Corée du Sud et la Malaisie ont un hibiscus comme fleur nationale, respectivement Hibiscus syriacus, l'althéa et Hibiscus rosa-sinensis, l'hibiscus Rose de Chine.
Planda nó tom bliantúil nó ilbhliantúil atá dúchasach do réigiúin theo. Na bláthanna an-mhór feiceálach cúigpheitealach go minic, agus na staimíní aontaithe i gcolún lárnach. Fástar go minic mar mhaisiúchán é, ach soláthraíonn cuid acu snáithíní áisiúla is torthaí inite.
Os hibiscos[2] son plantas pertencentes ao xénero Hibiscus , un amplo xénero cunhas 150 especies aceptadas, das máis de 1.000 descritas[3], da familia Malvaceae, típicas de ambientes cálidos, en rexións tropicais e subtropicais.
En Galiza úsanse coma ornamentais.
O xénero inclúe dende plantas herbáceas, anuais ou perennes, até pequenos arbustos e arboriñas. As follas son alternas, simples, de ovadas a lanceoladas, a miúdo coa marxe serrada ou lobulada. As flores son longas, conspicuas, con forma de trompeta, con cinco pétalos, de tons brancos a rosas, vermellos, morados ou amarelos, de 4 a 15 cm de tamaño. O froito é unha cápsula que contén varias sementes en cada lóculo.
É un xénero de zonas temperadas, subtropicais e tropicais de todo o mundo, cunha orixe centrada principalmente no sueste de Asia. Introducido e cultivado dende tempos inmemoriais para usos ornamentais, alimentarios e medicinais.
Moitas especies cultívanse polas súas flores rechamangueiras ou se utilizan coma arbustos en paisaxismo (a especie Hibiscus syriacus, a rosa de Siria, é moi común). Tamén son un ingrediente principal en tés de herbas ou infunsións.
Unha das especies, coñecida coma kenaf (Hibiscus cannabinus) úsase amplamente na elaboración de papel.
A rosa de Xamaica (Hibiscus sabdariffa), úsase coma verdura e para elaborar infusións de herbas e marmeladas (en especial no Caribe). En Latinoamérica, é bastante popular a bebida coñecida coma auga de Xamaica, elaborada a partir dos cálices desta especie. En Exipto e no Sudán utilízanse os pétalos para facer unha infusión chamada carcad
As especies de hibisco son substento de larvas dalgúns lepidópteros, coma Chionodes hibiscella ou Hypercompe hambletoni. Ademais atácana os pulgóns.
O xénero foi descrito por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 2: 693, polo ano 1753. A especie tipo é Hibiscus syriacus L.[5]
Os hibiscos son plantas pertencentes ao xénero Hibiscus , un amplo xénero cunhas 150 especies aceptadas, das máis de 1.000 descritas, da familia Malvaceae, típicas de ambientes cálidos, en rexións tropicais e subtropicais.
En Galiza úsanse coma ornamentais.
Sljezolika (osljez, hibiskus, lat. Hibiscus), veliki biljni rod sa oko 420 vrsta[1] jednogodišnjeg raslinja, trajnica, polugrmova, grmova i drveća iz porodice sljezovki.
Sljezolika (osljez, hibiskus, lat. Hibiscus), veliki biljni rod sa oko 420 vrsta jednogodišnjeg raslinja, trajnica, polugrmova, grmova i drveća iz porodice sljezovki.
Róžowa popla (Hibiscus) je ród ze swójby šlězowych rostlinow (Malvaceae).
200 - 300 družinow, wuběr:
Hibiscus acetosella
Hibiscus brackenridgei
Bahnowa hodźinka
(Hibiscus moscheutos)
Hibiscus mutabilis
Žołta hodźinka
(Hibiscus trionum)
Hibiscus waimeae
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Róžowa popla (Hibiscus) je ród ze swójby šlězowych rostlinow (Malvaceae).
Hibiscus L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Malvacee che comprende oltre 400 specie.[1]
Il nome deriva dal greco e probabilmente fu assegnato da Dioscoride, noto medico dell'antichità, vissuto nel I secolo d.C.
Il genere comprende piccoli alberi, arbusti e piante erbacee annuali o perenni.
Il genere ha una distribuzione cosmopolita, essendo diffuso nelle aree tropicali e temperate di America, Europa, Africa, Asia e Oceania.[1]
Molto apprezzato nei Paesi del Centro America e alle Hawaii, dove specie provenienti dalla Cina si sono incrociate con le specie endemiche hawaiane dando origine a delle piante spettacolari. Troviamo però grandi coltivazioni di ibisco anche in Australia, Nuova Zelanda.
Altre specie erbacee originarie del Nord America sono l'Hibiscus militaris dai larghi fiori campanulati colorati di rosa-crema, e l'Hibiscus moscheutos che hanno dato origine a varietà dai fiori dai colori rosso, rosa, bianco, giallo e arancione.
Quattro specie di arbusti, endemiche dell'Australia e in passato incluse nel genere Hibiscus, sono state incluse nel genere Alyogyne Alef., 1863.
L'ibisco in Italia è, per antonomasia, l'Hibiscus syriacus, la specie ornamentale più diffusa, un arbusto a foglie caduche che fiorisce da luglio ad ottobre, molto diffuso in coltivazione come pianta ornamentale, nei giardini e come arredo urbano.
In Italia sono presenti inoltre, allo stato spontaneo:
Nell'Italia centro-meridionale si trova come specie spontanea, nelle scarpate o prode di fiumi l'Hibiscus roseus, bella pianta con alti steli ricoperti di grandi fiori di colore rosa vivo.
Abbastanza diffuso è anche l'Hibiscus palustris - in italiano ibisco palustre - pianta erbacea perenne a foglie caduche, originaria dell'Asia e del continente americano, che sviluppa fusti legnosi eretti, alti 80–150 cm, ricoperti da una sottile peluria, larghe foglie ovali, talvolta allungate o trilobate, verdi sulla pagina superiore, biancastre e tormentose sulla pagina inferiore, dentate; per tutta l'estate produce numerosissimi fiori a forma di imbuto, larghi 15–20 cm, di colore bianco o rosa, ma esistono anche ibridi con fiori rosso intenso. Per favorire una fioritura più abbondante si consiglia di asportare i fiori appassiti; in autunno la pianta perde completamente le foglie e talvolta tutta la parte aerea, che si svilupperà in maniera vigorosa la primavera successiva. In natura questi arbusti costituiscono larghe colonie, nei pressi di paludi o di corsi d'acqua lenti e poco profondi. In genere queste piante si sviluppano sulle rive di corsi d'acqua o di paludi, anche in vicinanza di acque salmastre, ma sono meno resistenti al freddo delle altre e difficilmente sopportano la siccità.
Le specie più utilizzate come piante ornamentali sono le numerose varietà di Hibiscus syriacus, rustiche e resistenti al freddo, a foglie decidue, fioritura estiva con fiori colorati di bianco, rosa, viola e lilla, coltivate anche ad alberello; e le varietà di Hibiscus rosa-sinensis, che vengono coltivate in piena terra solo nelle zone a clima invernale mite, con foglie ovali persistenti, di colore verde scuro lucido, fiori ad imbuto di colore rosso smagliante, che fioriscono uno alla volta dalla primavera all'estate.
L'Hibiscus syriacus viene utilizzato nei giardini e in vaso sui terrazzi, come alberelli isolati o per la formazione di siepi fiorite; l'Hibiscus rosa-sinensis può essere coltivato nei giardini solo nelle zone a clima mite, mentre nelle zone con inverni rigidi viene coltivato in vaso e ritirato in serra all'inizio dell'autunno.
Le sue proprietà farmacologiche sono state confermate dalla ricerca moderna: funge da antisettico, astringente, colagogo, emolliente, digestivo, diuretico, purgativo, refrigerante, resolvente, calmante, stomachico e tonico. Tutte le parti della pianta sono utili dal punto di vista medicinale. Le foglie sono emollienti, diuretiche, refrigeranti e sedative, mentre i petali, i semi ed i calici maturi presentano le proprietà diuretiche e antiscorbutiche. I frutti sono antiscorbuto. Le radici amare sono usate come aperitive e tonico, ma hanno spiccate qualità emollienti, anche come rimedio alla tosse. I fiori dell'ibisco sono uno shampoo eccellente. L'estratto del fiore è stato usato in molti rimedi contro disordini del fegato, alta pressione sanguigna e come afrodisiaco, anche se quest'ultimo impiego è stato molto contestato.
Dai fiori di Hibiscus sabdariffa si ottiene il carcadè (o karkadè), utilizzato per la produzione di tisane e confetture.
Tra le 300 specie d'interesse economico abbiamo l'Hibiscus cannabinus utilizzato nell'industria cartaria per il suo alto contenuto in cellulosa e nell'industria della canapa.
In Polinesia, da sempre, l'ibisco è portato tra i capelli dalle ragazze; i ragazzi invece sono soliti appoggiarne un fiore sull'orecchio destro, se sono fidanzati, sull'orecchio sinistro, se sono “liberi”.
Famoso è il consumo di insalate di malvacee presso gli antichi romani, non foss'altro che per le indigestioni che ne faceva Cicerone.
I suoi fiori sono delicati e leggerissimi e hanno una durata molto breve, di solito un giorno; per questo regalando l'ibisco si vuole esaltare la bellezza fulminea e fugace. Il linguaggio amoroso ottocentesco si è sbizzarrito su questo fiore: donarne uno all'amata significa “tu sei bella”, il siriaco a fiore bianco ne loda la lealtà e rosso la pazienza del corteggiatore, mentre i colori cangianti attestano un rifiuto. Il rosso sangue, inutile dirlo, è “ferita al cuore”.[2]
Gli Hibiscus desiderano posizioni soleggiate e calde, sufficientemente umide, sono poco esigenti per il tipo di terreno, purché fertile e fresco, l'Hibiscus syriacus resiste bene ai periodi siccitosi e al freddo, necessita solo di frequenti potature per mantenere la forma compatta dei cespugli.
Ha portamento eretto, ben ramificato, la corteccia è grigia, liscia, tende a divenire rugosa e profondamente segnata con il passare degli anni. Il fogliame è di forma ovale, presenta tre lobi di forma varia, più o meno evidenti a seconda dell'esemplare; di colore verde medio, le foglie sono seghettate. Dalla primavera inoltrata fino ai freddi autunnali produce, all'apice dei fusti, grandi fiori solitari, a forma di campana, di colore vario, nei toni del rosa, del bianco e del viola, con gola in colore contrastante; esistono numerose coltivazioni di ibisco, con fiori dai colori più vari, ed anche a fiore doppio o stradoppio. Queste piante hanno uno sviluppo abbastanza vigoroso, quindi è consigliabile potarle dopo la fioritura, prima dell'arrivo dell'inverno ed intervenire anche a fine inverno, levando i rami eccessivamente rovinati e disordinati; la potatura a fine inverno ha anche il vantaggio di favorire lo sviluppo di nuovi rami, che porteranno i fiori. Ai fiori seguono i frutti, grosse capsule semilegnose, di forma ovale, che contengono i semi.
Ama molto il sole ed il caldo, predilige posizioni molto luminose, esposte direttamente ai raggi solari e ama le estati molto calde e lunghe. Può sopravvivere anche in condizioni avverse, anche se l'ombra causa scarse fioriture, così come un'estate molto fresca. Queste piante non temono il freddo e possono sopportare senza problemi gelate intense anche di lunga durata, anche se può capitare che alcuni dei rami dissecchino a causa del freddo.
Bisogna ovviamente annaffiare le giovani piante da poco messe a dimora, in modo da favorire lo sviluppo dell'apparato radicale; ma poi ci si accorgerà che sono molto rustiche e di facile coltivazione: possono sopportare lunghi periodi di siccità, ed anche brevi periodi con presenza di acqua stagnante sulle radici. Inoltre si accontentano di qualsiasi terreno, anche povero e sassoso pur prediligendo quelli freschi, mediamente ricchi di humus, con un buon drenaggio. L'ibisco può essere coltivato in vaso, ponendolo in un recipiente capiente; però bisogna ricordare che va rinvasato ogni 2-4 anni. La moltiplicazione avviene generalmente per seme, in primavera; l'ibisco tende con facilità ad autoseminarsi, ma dal seme è difficile ottenere piante identiche alla madre e perciò è meglio praticare talee, prelevandole dai rami che non hanno portato fiori; bisogna tener presente che i nuovi germogli vengono molto spesso attaccati dagli afidi, che portano anche allo sviluppo di fumaggini; inoltre durante l'estate il fogliame può venire vistosamente rovinato degli acari, che si posano sulla pagina inferiore delle foglie.
Le varietà coltivate in vaso richiedono posizioni soleggiate e calde, concimazioni con fertilizzante liquido ricco di potassio, per favorire un'abbondante fioritura, due volte al mese nella bella stagione, annaffiature abbondanti e regolari d'estate, diradate d'inverno.
Le piante in vaso hanno una crescita veloce raggiungendo in breve tempo 1,5 m di altezza, vanno pertanto rinvasate in primavera utilizzando terriccio universale
La moltiplicazione avviene per innesto su soggetto ottenuto da seme per l'Hibiscus syriacus, mentre per l'Hibiscus rosa-sinensis si utilizza la talea.[3]
Hibiscus L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Malvacee che comprende oltre 400 specie.
Il nome deriva dal greco e probabilmente fu assegnato da Dioscoride, noto medico dell'antichità, vissuto nel I secolo d.C.
Hibiscus[2][3] (Graece ἱβίσκος[4]) est genus plantarum florentium familiae Malvacearum. Id est satis magnum, nonnullas continens centies specierum quae in regionibus calidis-temperatis, subtropicis, et tropicis omnem per orbem terrarum endemicae sunt. Generi sunt plantae herbaceae, et annuae et perennes, frutices lignei, et parvae arbores.
Folia sunt alterna, ovata ad lanceolata, saepe margine dentata vel lobata. Flores sunt magni, conspicui, tubati, petalis quinque vel plus, colori albi rosei, rubri, aurantii, purpurei, vel flavi, et 4–18 cm lati. Color florum quarumdam specierum, sicut Hibiscus mutabilis et Hibiscus tiliaceus, tempore commutatur.[5] Fructus est capsula sicca, quintilobata, nonnulla semina in quoque lobo continens, quae, capsula matura dehiscente, liberantur.
Hibiscus splendens, planta silvae pluvialis in Australia orientali
Hibiscus in Bhopal
Hibiscus in Bhopal
Hibiscus albus absolutus in Karnal
Hibiscus in Taivania
Hibiscus tricolor in Malaesia
Hibiscus flavus in Malaesia
Hibiscus albus in Malaesia
Hibisco in cultura humana sunt multi usus.
Multae species pro magnificis excoluntur floribus, vel pro fruticibus horti adhibentur, et ad attrahandos papiliones, apocrita, et Trochilidas.[6]
Hibiscus cannabinus, species vulgo kenaf appellata, in manufactura chartae late adhibetur.
Potio floribus hibisco imbuta, colore gustatuque nota, et calida et frigida apponitur. Multis nominibus in multis civitatibus per orbem terrarum nota est, inter quae bissap in Africa Occidentali, karkadé in Aegypto et Sudania, flor de Jamaica 'flos Iamaicanus' in Mexico, gudhal (गुड़हल) in India, gongura in Brasilia. In nonnullis linguis ea roselle ex quotidiano floris nomine appellatur.
In Iamaica et multis aliis Maris Caribici insulis, potio ex Hibiscus sabdariffa effecta et Anglice sorrell appellata tempore Christi natalis populo gratissima est, frigida apposita, cum aliis herbis, radicibus, condimentis, et saccharo, et saepe cum rum Iamaicano vel vino commixta.
Potio frigida in Cambodia sic paratur: petala primum in aqua calida immerguntur donec colores ex petalis extrahantur, tum ius limiae, saccharum vel mel, et deinde aqua frigida vel cubi glaciei adduntur.
Hibiscus siccus est edulis, et saepe in Mexico pro suavitate prodest; saccharizatus, et pro exornatione cibi adhiberi potest.[7] Hibiscus sabdariffa pro holere potest. Certae hibisci species ut naturalis food coloring? (praecipue anthocyanini) fons adhiberi incipiunt, et ut substitutio erythrosini.
Larvae nonnullarum papilionum, variis Hibisci speciebus, inter quas Hadula trifolii et Agrotis segetum (ambo familiae Noctuidarum), Chionodes hibiscella (familiae Gelichiidarum), et Hypercompe hambletoni (familiae Arctiidarum), vescuntur.
Variae hibisci species civitates repraesantur: Hibiscus syriacus est flos civitatis Coreae Meridianae, et Hibiscus rosa-sinensis est flos civitatis Malaesiae. Hibiscus ruber est flos Kali deae Indicae, qui saepe in eius imaginibus in artibus expressus in Bengalia Indiae apparet, flore et dea saepe forma mergentibus. Hibiscus in veneratione Hinduistica pro dono deae Kali et Domino Ganesha dato adhibetur.
Hibiscus rosa-sinensis in herbologia Sinica putatur habere usus medicinales.[8]
In Philippinis, gumamela (quotidianum hibisci nomen) a pueris adhibetur pro oblectamento bullarum effectarum. Flores et folia obtunduntur donec ius extrahatur. Concavi papaya caules tum in hoc liquore tinguntur, ex quibus pueri bullas efflant.
Ruber hibisci flos a mulieribus Tahitianis usitate geritur; solus flos auri impositus animum ad coniunctionem paratum significare habetur.
Cortex hibisci valides fibras bast? continet, quae cortice in mari diu madefacto obtineri possunt. In Polynesia, hae fibrae (fau, pūrau) pro manufactura limborum gramineorum sunt.
Potio populo est gratus diureticus naturalis; eae insunt vitaminum C et mineralia.
Investigatio USDA anni 2008 monstrat consumptionem potionis hibisci in grege adultorum praehypertensivorum et leniter hypertensivorum pressum sanguinis demittere.[9]
Hibiscus rosa-sinensis in herbologia Sinica magno usui medicinali est.[8] In Ayurveda quoque, antiqua medicinae ratione Indica, hibisci, praecipue albi et rubri (Hibiscus rosa-sinensis), proprietates medicinales habere putantur. Ex radicibus effiuntur variae potus qui populus tussem, alopeciam, canitiem, aliasque aegrotationes sanare putat.
In zonis temperatis, fortasse hibiscus ornamentalis latissime exculta est Hibiscus syriacus, vulgo "Rosa Altheae" et "Rosa Sharonis" appellata. In zonis tropicis et subtropicis, Hibiscus rosa-sinensis, cui sunt multae hybridae magnificae, est hibiscus populo gratissimus.
Nonnulli centies specierum agnoscuntur, inter quas:
Vide "Hibiscum" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Hibiscus (Graece ἱβίσκος) est genus plantarum florentium familiae Malvacearum. Id est satis magnum, nonnullas continens centies specierum quae in regionibus calidis-temperatis, subtropicis, et tropicis omnem per orbem terrarum endemicae sunt. Generi sunt plantae herbaceae, et annuae et perennes, frutices lignei, et parvae arbores.
Kinrožė (lot. Hibiscus, dar vadinama hibisku) – dedešvinių (Malvaceae) šeimos augalų gentis. Ją sudaro keli šimtai augalų rūšių, paplitusių viso pasaulio tropiniuose ir subtropiniuose kraštuose. Į šią gentį įeina vienmečiai ir daugiamečiai žoliniai augalai, krūmai bei nedideli medeliai. Kinrožės pasižymi dideliais, spalvingais žiedais su ilgomis piestelėmis.
Dauguma kinrožių yra dekoratyvūs augalai, auginami kambariuose, oranžerijose, gėlynuose. Iš kanapinės kinrožės gaminamas popierius. Iš jamaikinės kinrožės žiedų gaminama populiari kinrožių arbata.
Žymiausios rūšys:
Kinrožė (lot. Hibiscus, dar vadinama hibisku) – dedešvinių (Malvaceae) šeimos augalų gentis. Ją sudaro keli šimtai augalų rūšių, paplitusių viso pasaulio tropiniuose ir subtropiniuose kraštuose. Į šią gentį įeina vienmečiai ir daugiamečiai žoliniai augalai, krūmai bei nedideli medeliai. Kinrožės pasižymi dideliais, spalvingais žiedais su ilgomis piestelėmis.
Dauguma kinrožių yra dekoratyvūs augalai, auginami kambariuose, oranžerijose, gėlynuose. Iš kanapinės kinrožės gaminamas popierius. Iš jamaikinės kinrožės žiedų gaminama populiari kinrožių arbata.
Hibiscus is een geslacht van circa 200 tot 220 soorten bloemplanten uit de familie Malvaceae, dat van nature voorkomt in mediterrane, subtropische en tropische gebieden over de hele wereld. Het geslacht omvat zowel eenjarige, vaste planten, houtige struiken als kleine bomen.
De bladeren zijn verspreid geplaatst, enkelvoudig, ovaal tot lancetvormig met vaak een gezaagde of gelobde rand. De bloemen zijn groot, opvallend en trompetvormig. De kleuren variëren van wit, roze, rood, paars of geel en zijn 4–15 cm breed. De vruchten zijn droge, vijfhokkige doosvruchten, die meerdere zaden per hok bevatten. De zaden komen tevoorschijn als de doosvrucht bij volledige rijpheid openklapt.
Veel soorten worden gekweekt voor hun opvallende bloemen. De tuinhibiscus (Hibiscus syriacus) is de nationale plant van Zuid-Korea en de Chinese roos (Hibiscus rosa-sinensis) is de nationale plant van Maleisië. De ma‘o hau hele (Hibiscus brackenridgei) is de officiële bloem van Hawaï. De bloem wordt ook veelvuldig afgebeeld op de oorspronkelijke pareo's.
In de gematigde streken wordt de tuinhibiscus vermoedelijk het meest in de buitenlucht gekweekt. In tropische en subtropische gebieden is de Chinese roos met zijn vele opvallende cultivars de meest gekweekte soort.
Hibiscus-soorten worden gebruikt als voedselplant door de larven van verschillende Lepidoptera-soorten, waaronder Chionodes hibiscella, Hypercompe hambletoni, Discestra trifolii en Agrotis segetum.
Hibiscus cannabinus wordt gebruikt in de papierindustrie. De roselle (Hibiscus sabdariffa) wordt als groente gebruikt en tevens verwerkt in kruidenthee's en jams (vooral in de Caraïben). In Mexico is een drank gemaakt van de bloemkelken van de roselle populair. Ook in Egypte en Soedan wordt van de roselle een thee gemaakt.
De bast van Hibiscus bevat sterke vezels. Deze kunnen worden verkregen door de gestripte bast enige tijd in zeewater te laten weken waarbij het organisch materiaal wegrot. In Polynesië worden deze vezels gebruikt voor het vervaardigen van hoelarokjes.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Hibiscus op Wikimedia Commons. 
... · Abelmoschus · Abroma · Abutilon · Acaulimalva · Acropogon · Akrosida · Allosidastrum · Allowissadula · Apeiba · Ayenia · Bakeridesia · Adansonia (Baobab) · Alcea · Althaea (Heemst) · Anisodontea · Anoda · Argyrodendron · Bastardia · Berrya · Bombax · Brachychiton · Brownlowia · Burretiodendron · Byttneria · Callirhoe · Carpodiptera · Cavanillesia · Ceiba · Chiranthodendron · (Chorisia) · Cola · Colona · Commersonia · Corchorus · Craigia · Cristaria · Cullenia · Diplodiscus · Dombeya · Duboscia · Durio · Entelea · Eremalche · Eriolaena · Eriotheca · Firmiana · Franciscodendron · Fremontodendron · Fuertesimalva · Glyphaea · Gossypium (Katoenplant) · Grewia · Guichenotia · Gynatrix · Gyranthera · Hampea · Hannafordia · Helicteres · Heliocarpus · Herissantia · Heritiera · Hermannia · Hibiscadelphus · Hibiscus · Hildegardia · Hoheria · Horsfordia · Howittia · Huberodendron · Iliamna · Keraudrenia · Kleinhovia · Kokia · Kosteletzkya · Kostermansia · Kydia · Lagunaria · Lasiopetalum · Lavatera · Lawrencia · Lebronnecia · Luehea · Lysiosepalum · Macrostelia · Malacothamnus · Malope · Malva (Kaasjeskruid) · Malvaviscus · Malvella · Matisia · Megistostegium · Melhania · Melochia · Microcos · Nayariophyton · Nesogordonia · Ochroma · Pachira · Palaua · Pavonia · Pentace · Pentaplaris · Phragmotheca · Phymosia · Pseudobombax · Pterospermum · Pterygota · Quararibea · Radyera · Reevesia · Rhodognaphalon · Robinsonella · Rulingia · Scaphium · Scaphopetalum · Schoutenia · Scleronema · Senra · Sida · Sidalcea · Sparrmannia · Sphaeralcea · Sterculia · Symphyochlamys · Talipariti · Theobroma · Thespesia · Thomasia · Tilia (Linde) · Triplochiton · Triumfetta · Trochetia · Trochetiopsis · Urena · Waltheria · Wercklea · Wissadula · ...
Hibiscus is een geslacht van circa 200 tot 220 soorten bloemplanten uit de familie Malvaceae, dat van nature voorkomt in mediterrane, subtropische en tropische gebieden over de hele wereld. Het geslacht omvat zowel eenjarige, vaste planten, houtige struiken als kleine bomen.
De bladeren zijn verspreid geplaatst, enkelvoudig, ovaal tot lancetvormig met vaak een gezaagde of gelobde rand. De bloemen zijn groot, opvallend en trompetvormig. De kleuren variëren van wit, roze, rood, paars of geel en zijn 4–15 cm breed. De vruchten zijn droge, vijfhokkige doosvruchten, die meerdere zaden per hok bevatten. De zaden komen tevoorschijn als de doosvrucht bij volledige rijpheid openklapt.
Veel soorten worden gekweekt voor hun opvallende bloemen. De tuinhibiscus (Hibiscus syriacus) is de nationale plant van Zuid-Korea en de Chinese roos (Hibiscus rosa-sinensis) is de nationale plant van Maleisië. De ma‘o hau hele (Hibiscus brackenridgei) is de officiële bloem van Hawaï. De bloem wordt ook veelvuldig afgebeeld op de oorspronkelijke pareo's.
In de gematigde streken wordt de tuinhibiscus vermoedelijk het meest in de buitenlucht gekweekt. In tropische en subtropische gebieden is de Chinese roos met zijn vele opvallende cultivars de meest gekweekte soort.
Hibiscus-soorten worden gebruikt als voedselplant door de larven van verschillende Lepidoptera-soorten, waaronder Chionodes hibiscella, Hypercompe hambletoni, Discestra trifolii en Agrotis segetum.
Hibiskus er en gruppe blomsterplanter i kattostfamilien som vokser i varme og tropiske klima. Bladene er enkle, ofte litt taggete, mens blomstene har fem blomsterblad, er trompetformet og har hvit, lyserød, rød, lilla eller gul farge. Noen kjener den også som hawaiirose.
Hibiskus dyrkes ofte for de vakre blomstene, men noen arter av planten kan brukes i te eller som grønnsak (Roselle), til papirproduksjon (Kenaf) eller klesmateriale. I Norge er arten Hibiscus rosa-sinensis kjent som hawaiirose, men den egenlige hawaiirosen er Hibiscus brackenridgei, som er gul og stedegen for Hawaii. Denne gule blomsterplanten ble den 2. mai 1923 utnevnt som offisiell blomsterplante for Territory of Hawaii (nå synonym med delstaten Hawaii). Videre ble planten utnevnt som offisiell delstatsplante for Hawaii den 6. juni 1988.[1] Det var trolig denne hendelsen som ga planten det norske navnet.
Hibiskus er en gruppe blomsterplanter i kattostfamilien som vokser i varme og tropiske klima. Bladene er enkle, ofte litt taggete, mens blomstene har fem blomsterblad, er trompetformet og har hvit, lyserød, rød, lilla eller gul farge. Noen kjener den også som hawaiirose.
Hibiskus dyrkes ofte for de vakre blomstene, men noen arter av planten kan brukes i te eller som grønnsak (Roselle), til papirproduksjon (Kenaf) eller klesmateriale. I Norge er arten Hibiscus rosa-sinensis kjent som hawaiirose, men den egenlige hawaiirosen er Hibiscus brackenridgei, som er gul og stedegen for Hawaii. Denne gule blomsterplanten ble den 2. mai 1923 utnevnt som offisiell blomsterplante for Territory of Hawaii (nå synonym med delstaten Hawaii). Videre ble planten utnevnt som offisiell delstatsplante for Hawaii den 6. juni 1988. Det var trolig denne hendelsen som ga planten det norske navnet.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Ketmia[2] (Hibiscus L.), pot. hibiskus[a], róża chińska[3][b] – rodzaj krzewów i roślin zielnych z rodziny ślazowatych. Należy do niego ok. 220 gatunków pochodzących z obszarów o ciepłym klimacie[5] Gatunkiem typowym jest Hibiscus syriacus L.[6].
Do rodzaju tego należą zarówno małe drzewa, krzewy jak i rośliny zielne. Liście mają rozmaite kształty od prostych kolistych do lancetowatych z ząbkowanym zakończeniem brzegów liścia. Kwiaty są duże i wyraziste, trąbkowate, z pięcioma płatkami, w kolorach od różowego poprzez czerwone do żółtego o szerokości 4-15 cm. W środku kwiatu znajduje się prętosłup.
W strefie umiarkowanej najczęściej spotyka się gatunek Hibiscus syriacus (znany jako Róża Althei czy Róża Szarona). W rejonach tropikalnych najczęściej spotykanym gatunkiem jest Hibiscus rosa-sinensis.
Hibiskus jest też pożywieniem niektórych larw motyli.
Bombycidendron Zoll. & Moritzi, Bombycodendron Hassk., orth. Var., Brockmania W. Fitzg., Pariti Adans., Wilhelminia Hochr.
Należy do plemienia Hibisceae, podrodziny Malvoideae, rodziny ślazowatych Malvaceae, rzędu ślazowców, kladu różowych (rosids) w obrębie okrytonasiennych (Magnoliophyta )[1][8].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa ukęślowe (Dilleniidae Takht. ex Reveal & Tahkt.), nadrząd Malvanae Takht., rząd ślazowce (Malvales Dumort.), podrząd Malvineae Rchb., rodzina ślazowate (Malvaceae Juss.), podrodzina Hibiscoideae Leurss., plemię Hibisceae Rchb., podplemię Hibiscinae A. Dumont, rodzaj ketmia (Hibiscus L.)[9].
Ketmia (Hibiscus L.), pot. hibiskus, róża chińska – rodzaj krzewów i roślin zielnych z rodziny ślazowatych. Należy do niego ok. 220 gatunków pochodzących z obszarów o ciepłym klimacie Gatunkiem typowym jest Hibiscus syriacus L..
Hibiscus L. é um gênero de plantas com flor que agrupa cerca de 300 espécies, inserido na família das Malvaceae, com flores e folhas exuberantes. Devido à nova taxonomia pela filogenética (Angiosperm Phylogeny Group), muitas espécies que pertenciam a esse gênero estão migrando para outros gêneros. Por exemplo: Hibiscus esculentus L., a planta do quiabo, agora é Abelmoschus esculentus (L.) Moench. O cultivo dos exemplares do gênero, tanto ornamental como econômico, está disseminado nas regiões subtropicais e tropicais, cuidando para não sofrerem com geadas e temperaturas baixas constantes.
"Hibiscus" significa "Ísis" (deusa egípcia) em grego.
O gênero Hibiscus possui 241 espécies reconhecidas atualmente.[1]
Em Portugal este género está representado por 2 espécies, presentes em Portugal Continental, a primeira nativa, a segunda introduzida:[2]
Hibiscus L. é um gênero de plantas com flor que agrupa cerca de 300 espécies, inserido na família das Malvaceae, com flores e folhas exuberantes. Devido à nova taxonomia pela filogenética (Angiosperm Phylogeny Group), muitas espécies que pertenciam a esse gênero estão migrando para outros gêneros. Por exemplo: Hibiscus esculentus L., a planta do quiabo, agora é Abelmoschus esculentus (L.) Moench. O cultivo dos exemplares do gênero, tanto ornamental como econômico, está disseminado nas regiões subtropicais e tropicais, cuidando para não sofrerem com geadas e temperaturas baixas constantes.
Hibiskussläktet (Hibiscus)[1][2] är ett släkte i familjen malvaväxter med cirka 250 arter. Släktet förekommer huvudsakligen i subtropiska och tropiska områden i alla världsdelar.
Ett- eller fleråriga örter, buskar till träd, vanligen med stjärnhår. Blad mycket varierande. Blommorna kommer i bladvecken, vanligen ensamma, mer sällan i kvastar eller klasar. Ytterfoder med 3 flikar. Foder vanligen 5-flikigt. Kronbladen har varierande färger. Ståndarna är ihopväxta till en pelare. Frukten är en torr fem-rummig kapsel. De används i första hand som prydnadsväxter. En art, frilandshibiskus (H. syriacus) odlas som härdig buske och flera arter kan användas som ettåriga utplanteringsväxter. Arten hibiskus (H. rosa-sinensis) är en vanlig krukväxt.
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9075.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Hibiskussläktet.
Wikispecies har information om Hibiskussläktet.
Denna artikel om malvaväxter saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Hibiskussläktet (Hibiscus) är ett släkte i familjen malvaväxter med cirka 250 arter. Släktet förekommer huvudsakligen i subtropiska och tropiska områden i alla världsdelar.
Ett- eller fleråriga örter, buskar till träd, vanligen med stjärnhår. Blad mycket varierande. Blommorna kommer i bladvecken, vanligen ensamma, mer sällan i kvastar eller klasar. Ytterfoder med 3 flikar. Foder vanligen 5-flikigt. Kronbladen har varierande färger. Ståndarna är ihopväxta till en pelare. Frukten är en torr fem-rummig kapsel. De används i första hand som prydnadsväxter. En art, frilandshibiskus (H. syriacus) odlas som härdig buske och flera arter kan användas som ettåriga utplanteringsväxter. Arten hibiskus (H. rosa-sinensis) är en vanlig krukväxt.
Hibiscus (hatmi çiçeği), yaprakları olan alternatif bir çiçektir. Genellikle bir dişli veya loblu marjı ile mızrak ve ovat şeklindedir. Çiçekler beş veya daha fazla olan, büyük, göze çarpan, trompet şeklindedir yaprakları, beyaz, kırmızı, turuncu, mor ve sarıdır, 4–18 cm genişliktedir. Pembe renkli olanlar gibi bazı türlerde çiçek rengi, H. mutabilis ve H. tiliaceus, yaşla birlikte değişir. Meyve kuru ve loblu olan kapsül içeren tohumlardır.
Çiçek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Поширені у Старому та Новому світі, у субтропіках та тропіках. Культивується у різко-континентальному кліматі.
На території СНД зустрічається 2 види:
Найпоширеніший вид — Гібіскус болотний (Hibiscus moscheutos) з великими квітами, шириною до 12 см, рожевими, з пурпуровими або карміновими плямами в основі віночка.
Листя більш-менш надрізне, черешчате. Квітки у більшості видів великі, витончені, з яскраво забарвленими віночками. Плід у вигляді коробочки, що розпадається на 5 стулок, за якими знаходиться насіння, яке у свою чергу покрите пушком або волокнами.
З квіток розели (Hibiscus sabdariffa) виготовляють напій каркаде. Більшість гібіскусів давно культивуються у садах та оранжереях як декоративні рослини для живих огорож та заради витонченості їх квіток. Є привабливою кімнатною рослиною. Вимагає тепло, багато світла та простору. При правильній обрізці та поливанні може квітнути цілий рік. Найпоширеніший у кімнатній та оранжерейній культурі вид — так звана китайська троянда (Hibiscus rosa-sinensis). Це чагарник з квітами різних кольорів (часто — червоні), як прості, так і махрові. Батьківщиною його вважається Малайський архіпелаг. У тропіках культивується всюди у садах.
В останні 15 — 20 років виведена величезна кількість сортів гібіскуса виду «Rosa chinensis» різноманітної форми та поєднання кольорів. При запиленні використовувалися гібіскуси кількох інших видів. Hibiscus moscheutos — трав'янистий багаторічний вид, який дуже поширений у субтропічному (і більше південному) кліматі. В останні роки все ширше використовується у садах більш північних районів. Крім перерахованих вище, відомо ще кілька десятків видів та сортів, які використовуються не лише як декоративні рослини. Наприклад, Гібіскус коноплевий, або Кенаф (Hibiscus cannabinus), дає відмінний прядильний матеріал, для чого і розводиться у багатьох тропічних країнах.
Рід включає понад 150 видів[1].
Список видів[2]:
Деякі види, що раніше зараховували до гібіскусу, нині віднесять до інших родів, наприклад Шаблон:Bt-latukr2 до 1794 описувався як Hibiscus esculentus та згадка цього виду серед гібіскусів може розглядатися лише як груба ботанічна помилка.
Chi Dâm bụt (tên khác: Râm bụt hay Phù dung, danh pháp khoa học: Hibiscus) là một chi lớn chứa khoảng 200-220 loài thực vật có hoa trong họ Cẩm quỳ (Malvaceae), có nguồn gốc ở khu vực ôn đới ấm, cận nhiệt đới và nhiệt đới trên khắp thế giới. Chi này bao gồm các loại cây thân thảo một năm hay lâu năm cũng như các loại cây bụi thân gỗ và cây thân gỗ nhỏ. Lá mọc so le, loại lá đơn hình trứng hay hình mũi mác, thông thường với mép lá dạng răng cưa hay dạng thùy. Hoa lớn, dễ thấy, hình kèn, với 5 cánh hoa, có màu từ trắng tới hồng, đỏ, tía hay vàng và rộng từ 4–15 cm. Quả là loại quả nang năm thùy khô, chứa vài hạt trong mỗi thùy, được giải phóng khi quả nang tách ra khi chín.[1]
Nhiều loài trong chi này được trồng do có hoa sặc sỡ cũng như làm hàng rào trong một số vườn hay công viên. Hibiscus syriacus là loài quốc hoa gia của Hàn Quốc, trong khi Hibiscus rosa-sinensis là loài quốc hoa của Malaysia còn Hibiscus brackenridgei là loài hoa của bang Hawai‘i.
Trong khu vực ôn đới, loài được trồng làm cảnh nhiều nhất có lẽ là Hibiscus syriacus. Tại khu vực nhiệt đới và cận nhiệt đới, Hibiscus rosa-sinensis với nhiều giống lai có hoa sặc sỡ, là loại cây cảnh phổ biến.
Các loài trong chi Hibiscus bị ấu trùng của một số loài thuộc bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) phá hoại như Hypercompe hambletoni, Discestra trifolii và Agrotis segetum.
Khoảng 200-220 loài đã được biết, bao gồm:
Một loài Hibiscus, gọi là dâm bụt cần sa (Hibiscus cannabinus), được sử dụng rộng rãi trong sản xuất giấy. Một loài khác, lạc thần (Hibiscus sabdariffa) được dùng làm rau ăn và trà thuốc cũng như mứt (đặc biệt chỉ ở khu vực Caribe). Tại Mexico, nước uống jamaica rất phổ biến và được làm ra từ các đài hoa của cây lạc thần. Tại Ai Cập và Sudan, các cánh hoa của lạc thần được dùng làm một loại trà được ưa thích là karkade, nó có thể uống nóng hay được làm lạnh bằng nước đá.
Các chất chiết ra từ một số loài Hibiscus được cho là có lợi cho sức khỏe, bao gồm điều trị táo bón, chống nôn mửa và nhiễm trùng bàng quang cũng như điều trị huyết áp cao. Các nghiên cứu đưa ra các kết quả này vẫn đang gây tranh cãi. Một loài Hibiscus (không chỉ rõ tên khoa học) được dùng làm trà thuốc, thông thường cùng với quả của một số loài thuộc chi Rosa như tầm xuân (Rosa canina).
Vỏ cây của các loài Hibiscus chứa nhiều sợi rất dai. Chúng có thể thu được bằng cách ngâm vỏ đã lột khỏi thân cây trong nước biển một thời gian sao cho các chất hữu cơ dễ phân hủy bay hết. Tại Polynesia các sợi này (tiếng địa phương gọi là fau, pūrau) được dùng làm váy.
Thành phố Phù Dung là tên gọi khác của Thành Đô ở Trung Quốc.
Một số loài và giống Hibiscus như 'Texas Star' có bề ngoài tương tự như cây cần sa khi nhìn thoáng qua. Điều này khiến cảnh sát hay kiểm tra nhầm.
Hibiscus
Hoa Hibiscus
Hoa kép
Hoa kép
Các cánh chẻ nhỏ của hoa Hibiscus
Cánh hoa chụp gần
Hibiscus trionum
Chi Dâm bụt (tên khác: Râm bụt hay Phù dung, danh pháp khoa học: Hibiscus) là một chi lớn chứa khoảng 200-220 loài thực vật có hoa trong họ Cẩm quỳ (Malvaceae), có nguồn gốc ở khu vực ôn đới ấm, cận nhiệt đới và nhiệt đới trên khắp thế giới. Chi này bao gồm các loại cây thân thảo một năm hay lâu năm cũng như các loại cây bụi thân gỗ và cây thân gỗ nhỏ. Lá mọc so le, loại lá đơn hình trứng hay hình mũi mác, thông thường với mép lá dạng răng cưa hay dạng thùy. Hoa lớn, dễ thấy, hình kèn, với 5 cánh hoa, có màu từ trắng tới hồng, đỏ, tía hay vàng và rộng từ 4–15 cm. Quả là loại quả nang năm thùy khô, chứa vài hạt trong mỗi thùy, được giải phóng khi quả nang tách ra khi chín.
Nhiều loài trong chi này được trồng do có hoa sặc sỡ cũng như làm hàng rào trong một số vườn hay công viên. Hibiscus syriacus là loài quốc hoa gia của Hàn Quốc, trong khi Hibiscus rosa-sinensis là loài quốc hoa của Malaysia còn Hibiscus brackenridgei là loài hoa của bang Hawai‘i.
Trong khu vực ôn đới, loài được trồng làm cảnh nhiều nhất có lẽ là Hibiscus syriacus. Tại khu vực nhiệt đới và cận nhiệt đới, Hibiscus rosa-sinensis với nhiều giống lai có hoa sặc sỡ, là loại cây cảnh phổ biến.
Các loài trong chi Hibiscus bị ấu trùng của một số loài thuộc bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) phá hoại như Hypercompe hambletoni, Discestra trifolii và Agrotis segetum.
Khoảng 200-220 loài đã được biết, bao gồm:
Hibiscus acetosella - phù dung lá đỏ, phù dung châu Phi Hibiscus arnottianus - dâm bụt Hawaii (koki'o) Hibiscus bifurcatus Hibiscus brackenridgei - dâm bụt hoa vàng, dâm bụt Hawaii (ma'o hau hele) Hibiscus calyphyllus hay Hibiscus calycinus hoặc Hibiscus rockii - dâm bụt mắt chanh Hibiscus cameronii - dâm bụt hoa hồng Hibiscus cannabinus hay Abelmoschus verrucosus, Hibiscus verrucosus - đay cách, dâm bụt cần sa, đại ma cận Hibiscus cisplatinus Hibiscus clayi - dâm bụt Hawaii (hoa đỏ) Hibiscus coccineus hay Hibiscus semilobatus - dâm bụt Mỹ, Texas Star Hibiscus coulteri - dâm bụt sa mạc Hibiscus dasycalyx - dâm bụt lá hẹp Hibiscus diversifolius - dâm bụt đầm lầy Hibiscus elatusHibiscus L., 1753
Типовой вид
Гиби́скус (лат. Hibiscus) — обширный род растений семейства Мальвовые (Malvaceae)[3]. Дикие и окультуренные растения. В основном кустарники и деревья. Встречаются также многолетние и однолетние травы.
Распространены в Старом и Новом свете, в субтропиках и тропиках. Разводятся садоводами в резко-континентальном климате.
На территории СНГ встречается 2 вида:
Самый распространённый вид — Гибискус болотный (Hibiscus moscheutos) с большими цветами, шириной до 12 см, розовыми, с пурпурными или карминовыми пятнами при основании венчика.
Листья более или менее надрезные, черешчатые. Цветки у большинства видов крупные, изящные, с ярко окрашенными венчиками. Плод в виде коробочки, распадающейся на 5 створок, заключает в себе много семян, одетых пушком или волокнами, или же гладких.
Из цветков розеллы (Hibiscus sabdariffa) изготовляют напиток Каркаде.
Многие гибискусы давно разводятся в садах и оранжереях как декоративные растения, дающие красивые живые изгороди, и ради изящества их цветов. Является привлекательным комнатным растением. Требует тепло, много света и пространства. При правильной обрезке и поливке может цвести круглый год.
Самый распространённый у нас в комнатной и оранжерейной культуре вид — так называемая китайская роза (Hibiscus rosa-sinensis). Это кустарник с цветами различных цветов (часто — красные),как простые, так и махровые, родиной которого считают Малайский архипелаг. В тропиках разводится повсюду в садах. В последние 15—20 лет выведено огромное количество сортов гибискуса вида "Rosa chinensis" разнообразной формы и сочетания цветов. При опылении использовались гибискусы нескольких других видов.
Hibiscus moscheutos, травянистый многолетний вид, который весьма распространён в субтропическом (и более южном) климате. В последние годы всё шире используется в садах более северных районов. Уже есть примеры успешного выращивания некоторых сортов в Подмосковье и Ленинградской области.
Кроме названных, известно ещё несколько десятков видов и сортов, которые используются не только как декоративные растения. Например, Гибискус коноплёвый, или Кенаф (Hibiscus cannabinus), даёт отличный прядильный материал, для чего и разводится во многих тропических странах.
В восточных странах считают гибискус талисманом, который помогает в делах, является хранителем дома, дает своим хозяевам дополнительную энергию и устраняет депрессию.[4]
Hibiscus L., 1753 Sp. Pl. 2: 693.
По информации базы данных The Plant List, род включает 241 вид[5]. Некоторые из них:
Некоторые виды ранее относимые к гибискусам ныне отнесены в другие рода, например Abelmoschus esculentus (L.) Moench до 1794 года описывался как Hibiscus esculentus и упоминание этого вида среди гибискусов может рассматриваться только как грубая ботаническая ошибка.
Гиби́скус (лат. Hibiscus) — обширный род растений семейства Мальвовые (Malvaceae). Дикие и окультуренные растения. В основном кустарники и деревья. Встречаются также многолетние и однолетние травы.
木槿属（学名:Hibiscus）是锦葵目锦葵科的一个属，是一类灌木或小乔木植物。
Hibiscus的字源自古埃及的神祇Hibis美神（現今埃及還有祭祀她的廟），今日被用為植物分類學錦葵科木槿屬的屬名，源自西元77年，一位希臘軍醫狄奧科里斯奉羅馬皇帝尼祿之命，在地中海一帶尋訪藥用植物，並編成《論藥物（英语：De Materia Medica (Dioscorides)）》醫書，他被尊稱為藥物學之父，該書詳細描述600餘種醫藥用植物的特性，他以希臘字「Ibiskos」替沼澤錦葵（Althaea officinalis）命名，這是一種與木槿屬同為錦葵科（Malvaceae）近親的植物，常作為芳香療法的原料，又稱為藥蜀葵。
1735年瑞典的植物學家卡爾·林奈博士鑑定沼澤錦葵的特徵認為應重新分類於蜀葵屬（Althaea）植物較為妥適，於是捨棄原來的「Hibiskos」不用，將沼澤錦葵重新用拉丁文二名法命名為（Althaea officinalis L.），兩年後，林奈於1737年替沼澤錦葵的親戚木槿屬植物命名，重新再啟用「Ibiskos」為其命名「Hibiscus」，也代表「Ibiskos」古字由原來的種名一下子升格為屬名「Hibiscus」，嗣後，「Hibiscus」一字應該是專指錦葵科木槿屬的植物，具有此木槿屬基因特性的再細分目前已超過250多種，較知名的包括有木槿（H. syriacus L.）、朱槿（H. rosa-sinensis L.）、黃槿（H. tiliaceus L.）、木芙蓉（H. mutabilis L.）及洛神花（H. sabdariffa L.）等種植物，惟原屬於木槿屬的朱槿，因雜交的新品種繁多，現在國際園藝科學協會[ISHS：International Society for Horticultural Science]所屬的國際品種登錄局[ICRA：International Cultivar Registration Authority]委託國際朱槿協會(International Hibiscus Society)受理註冊命名的就已高達18,991種(2016年3月29日)，而沒有註冊命名（unnamed）及不知名（unknown）的朱槿品種更遠遠超過這個數量，且不斷的繼續推出新品種中，因此，一般人較常有機會接觸，其曝光度也相對較為強勢，不會再細究其學名究竟與其他木槿屬的植物有何區別，今日遂普遍以「Hibiscus」一字做为朱槿的俗名，也就是簡化直接以「Hibiscus」泛指朱槿了。
分類（APG III ） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物門 Magnoliophyta 階級なし : コア真正双子葉類 core eudicots 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 階級なし : バラ類 rosids 階級なし : 真正バラ類II eurosid II 目 : アオイ目 Malvales 科 : アオイ科 Malvaceae 属 : フヨウ属 Hibiscus 学名 Hibiscus L., 1758 タイプ種 Hibiscus syriacus シノニム 本文参照
フヨウ属、芙蓉属（-ぞく; Hibiscus）はアオイ目アオイ科の植物群。 北半球各地の熱帯・亜熱帯、一部の温帯に分布し、原種（野生種）は約250種。1年草、2年草、多年草の草本から、低木、高木まで様々である。その多くは、食用、繊維用、観賞用などとして栽培される。なお、英名 Hibiscus は属名であり、またそこに属する種の総称であるが、日本語「ハイビスカス」はより狭い意味で用いられることが多い[注釈 1]。
英語では種によって hibiscus、rosemallow などの名が使われるほか、会話などでは、別属タチアオイと区別をせずに hollyhock と呼ぶ場合も多い。
アオイ科の落葉低木で、約200種が知られている。花弁は5枚。花は両性で放射相称を呈する。朝に花が開き、夕方にはしぼんで、次の朝には開くというかたちで開花する。葉の形は変化に富む。フヨウ属に属する観賞植物にフヨウ、ムクゲ、ブッソウゲなどがある。
主な種は以下のとおり。
ハワイ諸島は“ハイビスカス”の改良の中心で、9種の野生種があり、野生種のほかブッソウゲやフウリンブッソウゲなどと導入したハイビスカス類が20世紀初頭から互いに交配され、5,000にのぼるといわれる多数の品種が生まれた[1]。詳細は英語版 Hawaiian hibiscus を参照されたい。
アフリカ原産の Hibiscus sabdariffa、すなわちローゼル（英語: roselle)は、 花や果実（正確には肥大した萼）をハーブティー（いわゆるハイビスカス・ティー）に利用する。他のハーブとブレンドされることも多い。ティーは赤く、酸味があり、ビタミンCが豊富であるとされる。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 フヨウ属、芙蓉属（-ぞく; Hibiscus）はアオイ目アオイ科の植物群。 北半球各地の熱帯・亜熱帯、一部の温帯に分布し、原種（野生種）は約250種。1年草、2年草、多年草の草本から、低木、高木まで様々である。その多くは、食用、繊維用、観賞用などとして栽培される。なお、英名 Hibiscus は属名であり、またそこに属する種の総称であるが、日本語「ハイビスカス」はより狭い意味で用いられることが多い。
英語では種によって hibiscus、rosemallow などの名が使われるほか、会話などでは、別属タチアオイと区別をせずに hollyhock と呼ぶ場合も多い。
무궁화속(無窮花屬, Hibiscus 히비스커스[*])은 아욱과에 속하는 속씨식물 속의 하나이다. 잎은 달걀 모양에서 피침 모양으로, 주변부는 톱니 모양인 경우도 있다. 꽃은 크고 나팔 모양이며 다섯 이상의 꽃잎이 있고, 색은 흰색에서 분홍색, 빨간색, 주황색, 복숭아색[1], 노란색, 자주색[2]에 이르고 4~18 센티미터 너비이다. 부용, 틸리아세우스무궁화와 같은 일부 종의 꽃 빛깔은 시간이 지남에 따라 바뀐다.[3] 무궁화속 식물의 꽃에는 히비스커스산[4], 하이드록시시트릭산이 풍부하여 비만을 예방하는 효과가 있다.[5] 양마(H. cannabinus)와 같은 무궁화속에 속하는 종은 종이 제작에 널리 사용된다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
