الأسماء في صفحات التنقل
Die riethane, vleikuikens, water- en bleshoenders (Rallidae) vorm 'n familie van voëls in die orde van kraanvoëlagtiges (Gruiformes). Hierdie familie omvat 131 spesies van moeras- en watervoëls.[1]
Hierdie voëls is klein tot middelgroot en leef op die grond. Hulle het lang bene met tone en 'n kort stert wat dikwels regop gehou en op en af gewip word. Hulle kan goed swem en leef gewoonlik in vleie. Die meeste sal nie sommer opvlieg as hulle gesteur word nie. Van die spesies onderneem lang migrasies in die nag. Hulle is almal omnivore.
Die voëlfamilie van die ralle bestaan uit 'n groot aantal spesies wat met uitsondering van die poolgebiede oral ter wêreld in moerasse en langs water aangetref word. Oor die algemeen is dit sku, vaalkleurige voëls met lang tone wat van waterplante en klein waterdiere leef.
Bekende verteenwoordigers in Suid-Afrika is onder meer waterhoenders, bleshoenders, vleikuikens en riethane. Die groot aantal land-en watervoëls wat tot die ralfamilie (Rallidae) behoort, is goed by hul leefwyse in moerasse en langs water aangepas. Die pote is sterk en dra lang tone sodat die diere maklik in die sagte modder en oor waterplante kan loop.
Hul liggame is sydelings afgeplat en die werwelkolom is baie beweeglik, wat meebring dat hulle soepel en vinnig deur die digte plantegroei kan beweeg. Die meeste spesies is vaalkleurig, maar talle het helderkleurige plaatjies op die voorkop, soos byvoorbeeld waterhoenders (genus Gallinula), die bleshoender (Fulica cristata) en koningriethane (genus Porphyrio).
Die bleshoender het ook nog twee knobbelrige rooi uitsteeksels op die voorkop wat in die broeityd baie opvallend is. Ralle is oor die algemeen grondlewend en het kort, stomp vlerke wat nie vir lang vlugte geskik is nie. Nog meer opmerklik is dat 'n paar spesies trekvoëls groot afstande aflê. Die gevlekte riethaan (Porzana porzana) en die koringriethaan of kwartelkoning (Crex crex) broei albei in Europa en Asië en trek in die herfs tot sover suid as Suid-Afrika. Die waterhoender en bleshoender is goeie swemmers wat na die water vlug wanneer gevaar dreig.
Die landlewendes, wat bale sku is, kruip gewoonlik in die digte plantegroei weg. Ralneste is gewoonlik vlak kom metjies van biesies en riet wat met gras, varings en dies meer uitgevoer word. Die meeste spesies lê 3 tot 6 eiers wat gewoonlik vuilwit en gevlek is. Net vleikuikens (genus Sarothrura) lê spierwit eiers. Die kuikens verlaat die nes onmiddellik en soek van die eerste dag af saam met hul ouers kos.
Die riethane, vleikuikens, water- en bleshoenders (Rallidae) vorm 'n familie van voëls in die orde van kraanvoëlagtiges (Gruiformes). Hierdie familie omvat 131 spesies van moeras- en watervoëls.
Hierdie voëls is klein tot middelgroot en leef op die grond. Hulle het lang bene met tone en 'n kort stert wat dikwels regop gehou en op en af gewip word. Hulle kan goed swem en leef gewoonlik in vleie. Die meeste sal nie sommer opvlieg as hulle gesteur word nie. Van die spesies onderneem lang migrasies in die nag. Hulle is almal omnivore.
Die voëlfamilie van die ralle bestaan uit 'n groot aantal spesies wat met uitsondering van die poolgebiede oral ter wêreld in moerasse en langs water aangetref word. Oor die algemeen is dit sku, vaalkleurige voëls met lang tone wat van waterplante en klein waterdiere leef.
Bekende verteenwoordigers in Suid-Afrika is onder meer waterhoenders, bleshoenders, vleikuikens en riethane. Die groot aantal land-en watervoëls wat tot die ralfamilie (Rallidae) behoort, is goed by hul leefwyse in moerasse en langs water aangepas. Die pote is sterk en dra lang tone sodat die diere maklik in die sagte modder en oor waterplante kan loop.
Hul liggame is sydelings afgeplat en die werwelkolom is baie beweeglik, wat meebring dat hulle soepel en vinnig deur die digte plantegroei kan beweeg. Die meeste spesies is vaalkleurig, maar talle het helderkleurige plaatjies op die voorkop, soos byvoorbeeld waterhoenders (genus Gallinula), die bleshoender (Fulica cristata) en koningriethane (genus Porphyrio).
Die bleshoender het ook nog twee knobbelrige rooi uitsteeksels op die voorkop wat in die broeityd baie opvallend is. Ralle is oor die algemeen grondlewend en het kort, stomp vlerke wat nie vir lang vlugte geskik is nie. Nog meer opmerklik is dat 'n paar spesies trekvoëls groot afstande aflê. Die gevlekte riethaan (Porzana porzana) en die koringriethaan of kwartelkoning (Crex crex) broei albei in Europa en Asië en trek in die herfs tot sover suid as Suid-Afrika. Die waterhoender en bleshoender is goeie swemmers wat na die water vlug wanneer gevaar dreig.
Die landlewendes, wat bale sku is, kruip gewoonlik in die digte plantegroei weg. Ralneste is gewoonlik vlak kom metjies van biesies en riet wat met gras, varings en dies meer uitgevoer word. Die meeste spesies lê 3 tot 6 eiers wat gewoonlik vuilwit en gevlek is. Net vleikuikens (genus Sarothrura) lê spierwit eiers. Die kuikens verlaat die nes onmiddellik en soek van die eerste dag af saam met hul ouers kos.
Los rálidos (Rallidae) son una familia de aves gruiformes qu'inclúi numberoses especies de pequeñu y medianu tamañu, conocíes como foches, gallinetes, pituques, rascones o calamones.
Casi tolos miembros acomuñar a ambientes semiacuáticos. Hai esceiciones, sicasí, como'l guión de falpayares (Crex crex), que se reproduz en tierres de llabranza.
Los miembros de la familia más típicos ocupen la vexetación trupa nos ambientes húmedos cerca de llagos, banzaos o ríos. Los cañaverales son un hábitat particularmente favorable. Son polo xeneral omnívoros, y aquellos qu'emigren facer pela nueche. Constrúin el nial na vexetación trupa. Polo xeneral son aves cobardes, callaes, difíciles de reparar.
La mayoría de les especies cuerren puxantemente, yá que tienen pates fuertes, y tienen deos llargos que s'afaen bien a les superficies blandu y desigual. Tienden a tener les nales curties, arrondaes y ser pocu planiadores, anque cuando vuelen son capaces de faelo a grandes distancies.
Les especies insulares de cutiu perdieron la capacidá de volar, y munches hanse escastáu pola introducción de gatos, aguarones y gochos.
La familia Rallidae arrexuntóse tradicionalmente con families d'aves de mayor tamañu, como les grullas (Gruidae) y les avutardas (Otididae), pa constituyir l'orde Gruiformes.[1]
L'alternativa taxonómica de Sibley-Ahlquist que s'aceptó llargamente n'América convierte al grupu n'orde: Ralliformes.
Tien 35 generos vivos y otros 7 estinguíos, con más de 130 especies vivientes
Semeyes y cantares de Radillae
Los rálidos (Rallidae) son una familia de aves gruiformes qu'inclúi numberoses especies de pequeñu y medianu tamañu, conocíes como foches, gallinetes, pituques, rascones o calamones.
Sufərələri (lat. Rallidae) — Durnakimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi.
Sufərələri (lat. Rallidae) — Durnakimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi.
Rallidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar jualenned, ar rakiged hag an douryer. Termenet e voe e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[1].
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List[2] ez a pevar genad ha tregont d'ober ar c'herentiad hiziv an deiz :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Rallidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar jualenned, ar rakiged hag an douryer. Termenet e voe e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List ez a pevar genad ha tregont d'ober ar c'herentiad hiziv an deiz :
La família dels ràl·lids agrupa petits ocells (cap dels quals no ultrapassa els 82 cm) que viuen prop de l'aigua, ja sigui prop de rius, estanys i llacs, ja sigui de maresmes.
S'alimenten de parts tendres de vegetals i de grans.
Algunes espècies són migradores.
Són típics de les zones humides dels Països Catalans el rascló, la polla pintada, la picardona, la polla d'aigua i la fotja.
Aquesta família està formada per 43 gèneres (5 extints) amb 144 espècies vives i 21 extintes, segons la classificació de WBC Alive 2017:
El gènere Sarothrura, classificat per HBW Alive 2017 als ràl·lids, és ubicat a la seva pròpia família dels sarotrúrids (Sarothruridae) per l'IOC.
La família dels ràl·lids agrupa petits ocells (cap dels quals no ultrapassa els 82 cm) que viuen prop de l'aigua, ja sigui prop de rius, estanys i llacs, ja sigui de maresmes.
S'alimenten de parts tendres de vegetals i de grans.
Algunes espècies són migradores.
Són típics de les zones humides dels Països Catalans el rascló, la polla pintada, la picardona, la polla d'aigua i la fotja.
Teulu enfawr o adar yw'r Rhegennod (Lladin: Rallidae). Bach-canolig yw eu maint, ac mae nhw'n byw ar y llawr.
Ceir cryn amrywiaeth yn y teulu hwn. cynefin llawer o'r rhywogaethau o fewn y teulu hwn yw gwlyptiroedd; nid ydynt i'w canfod mewn anialdir, yn yr Alpau nac yn y pegynnau. Maent hefyd i'w cael ym mhob cyfandir, ar wahân i Antarctica.[1]
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Corsiar Porphyrio porphyrio Iâr ddŵr Allen Porphyrio alleni
.jpg)
Teulu enfawr o adar yw'r Rhegennod (Lladin: Rallidae). Bach-canolig yw eu maint, ac mae nhw'n byw ar y llawr.
Ceir cryn amrywiaeth yn y teulu hwn. cynefin llawer o'r rhywogaethau o fewn y teulu hwn yw gwlyptiroedd; nid ydynt i'w canfod mewn anialdir, yn yr Alpau nac yn y pegynnau. Maent hefyd i'w cael ym mhob cyfandir, ar wahân i Antarctica.
Chřástalovití (Rallidae) jsou ptáci střední až menší velikosti, s bočně zploštělým tělem, uzpůsobeným k pohybu v břehové vegetaci sladkovodních nádrží. Žijí v rákosinách, na podmáčených loukách i v lesích. Čeleď celkem zahrnuje 40 rodů a 134 druhů ptáků, 21 druhů již bylo vyhubeno.
V Česku žije sedm druhů, které se vyskytují především na rybnících.
Obrázky, zvuky či videa k tématu chřástalovití ve Wikimedia Commons
Chřástalovití (Rallidae) jsou ptáci střední až menší velikosti, s bočně zploštělým tělem, uzpůsobeným k pohybu v břehové vegetaci sladkovodních nádrží. Žijí v rákosinách, na podmáčených loukách i v lesích. Čeleď celkem zahrnuje 40 rodů a 134 druhů ptáků, 21 druhů již bylo vyhubeno.
V Česku žije sedm druhů, které se vyskytují především na rybnících.
Vandhøns (Rallidae) er en familie af fugle, der er udbredt over næsten hele verden. Der findes cirka 130 nulevende arter, mens andre omkring 20 arter er uddøde siden 1500-tallet.[1]
Vandhøns er små og mellemstore fugle, der har ret forskelligt udseende. De er næsten alle tilpasset til et skjult liv mellem græs og siv i søer og sumpe eller på enger og marker, enkelte er tilpasset søer og laguner. Af og til kan de søge op i buskenes grene. De flyver generelt sjældent og oftest ret dårligt, og de kaster sig hurtigt igen, de søger at undgå forfølgelse ved hurtigt og smidigt at smutte bort mellem græs og siv, idet deres sammentrykte bøjelige krop tillader dem at klemme sig mellem tætstående rør og lignende. De svømmer alle, de fleste dog kun nødtvungent og de formår da også at dykke.[2]
De fleste arter, med delvis undtagelse af blishøns og rørhøns, lever et så skjult liv, at man næsten ikke lægger mærke til dem, selv på ynglepladsen. Oftest røber de sig blot ved deres specielle skarpe skrig, der navnlig høres i parringstiden. Han og hun er kun lidt forskellige eller helt ens af udseende. Reden er enten løst bygget og anbragt på jorden skjult mellem græs og siv eller fastere bygget anbragt delvis svømmende mellem rør og lignende. Vandhøns er hovedsagelig natfugle, blishøns dog dagfugle.[2]
Der lægges mange æg, hvis antal dog varierer. De er næsten altid plettede. Ungerne forlader næsten straks reden og søger selv deres føde, de er stærkt og tæt dundækkede, oftest særpræget farvede helt forskellig fra forældrene, og som regel næsten helt sorte. Føden er orme, insekter, snegle og alle slags smådyr, men også plantedele, frø og lignende.[2]
Et udvalg af de cirka 39 slægter i familien vandhøns, der i alt omfatter 130 nulevende arter.[1]
Vandhøns (Rallidae) er en familie af fugle, der er udbredt over næsten hele verden. Der findes cirka 130 nulevende arter, mens andre omkring 20 arter er uddøde siden 1500-tallet.
Die Rallen (Rallidae) sind eine Familie der Kranichvögel (Gruiformes). Sie umfassen je nach wissenschaftlicher Auffassung zwischen 131 und 165 Arten. Davon sind mindestens 22 Arten seit dem Jahr 1500 ausgestorben. Ungewöhnlich viele Rallenarten sind auf ozeanischen Inseln endemisch und haben dort ihre Flugfähigkeit verloren.
Rallen sind kleine bis mittelgroße Bodenvögel, der Körper der Vögel ist schmal und wirkt zusammengedrückt. Die Wirbelsäule ist sehr beweglich, wodurch im Zusammenspiel mit den langen Zehen ihre Lebensweise als Schlüpfer in sehr dichter Vegetation auf oft wenig tragfähigem Untergrund ermöglicht wird. Die Größe liegt zwischen 12 cm und 63 cm, das Gewicht zwischen 20 g und 3 kg. Die kleinste Art ist die amerikanische Schieferralle, die größte die neuseeländische Takahe. In die Familie der Rallen zählt mit der Atlantisralle auch der kleinste flugunfähige Vogel der Welt; sie hat eine Körperlänge von 13 bis 15 cm.
Bei den Gefiederfärbungen überwiegen braune, graue und schwarze Farben, doch sind viele Rallen auch sehr auffällig, mit bunten und irisierenden Gefiederteilen gefärbt. Das wasserabweisende Gefieder ist weich und locker. Bei einigen Gattungen fällt ein meist grell gefärbtes Stirnschild auf. Die meisten Arten weisen keinen oder einen nur gering ausgeprägten Geschlechtsdimorphismus in Bezug auf Größe, Gewicht und Gefiederfärbung auf. Männchen sind meistens etwas größer als Weibchen, der Unterschied ist aber in der Regel so geringfügig, dass er feldornithologisch nicht nutzbar ist. Nur bei wenigen Vertretern der Familie unterscheiden sich die Geschlechter deutlich. Dazu gehören vor allem Inselformen.
Die vier Zehen des anisodaktylen Fußes sind lang, bei einigen Arten sogar überlang. Mit den langen Zehen finden Rallen auch auf schlammigem Untergrund und auf schwimmender Vegetation Halt. In Anpassung an ihren aquatischen Lebensraum haben einige Arten Schwimmlappen an den Zehen ausgebildet. Die Beine sind häufig auffällig gefärbt.
Die Schnabelformen sind in Anbetracht der unterschiedlichen Ernährungsgewohnheiten sehr variabel. Arten, die sich vorwiegend carnivor ernähren, haben meist relativ lange, spitze und schmale Schnäbel, die im letzten Drittel leicht nach unten gebogen sind; die Schnäbel sich bevorzugt omnivor oder vegetarisch ernährender Arten sind kürzer und kräftiger und zuweilen auch auffallend hoch. Die Nasenöffnungen vieler Rallen haben Klappen, die sich beim Eintauchen des Schnabels ins Wasser oder in das Substrat reflektorisch schließen. Die gut ausgebildeten Schleimzellen der Riechhöhle sowie das große Riechhirn deuten auf ein gut entwickeltes Geruchsvermögen der Rallen hin. Eine Bürzeldrüse ist bei allen Arten ausgebildet, einige halophile beziehungsweise halotolerante Arten weisen Salzdrüsen auf.
Die flugfähigen Rallen haben meist elf Handschwingen, bei den flugunfähigen trat eine Reduzierung bis auf acht ein. Die Flügel sind relativ kurz und abgerundet. Die wenigsten Rallen fliegen gerne, meist flüchten sie laufend und verstecken sich im dichten Unterwuchs ihrer Lebensräume. Auch wenn Störungen sie zum Auffliegen zwingen, lassen sie sich sehr schnell wieder in eine Deckung fallen. Dennoch sind einige Rallen ausgesprochene Langstreckenzieher, die in der Regel bodennah, schnell und ausdauernd fliegen. Abrupte Steuermanöver sind ihnen aber auf Grund des kurzen Schwanzes nicht möglich. Alle Rallen wechseln ihr Gefieder in einer Vollmauser im Anschluss an die Brutzeit.
Flugunfähig sind 32 Arten, die allesamt Inselendemiten sind. Bei diesen ist die Flugmuskulatur im Laufe der Evolution verkümmert, da die Flugfähigkeit wegen der Abwesenheit von Prädatoren nicht mehr genutzt wurde. Der kurze Schwanz weist zwischen 6 und 16 Steuerfedern auf. Vor allem bei flugunfähigen Arten kann er sehr kurz sein.
Rallen sind sehr ruffreudige Vögel, die über ein vielfältiges Stimmrepertoire verfügen. Häufig handelt es sich dabei um einsilbige, schnarrende beziehungsweise knarrende Laute, die oft stundenlang, vornehmlich in den Dämmerungs- und Nachtstunden vorgetragen werden. Auch einsilbige, sogenannte Explosivlaute sind von Vertretern der Familie häufig zu hören. Die Anwesenheit von Rallen ist oft nur über ihre Stimme festzustellen.
Die Rallen sind bis auf die Antarktis und die Arktis weltweit verbreitet. Der Schwerpunkt ihrer Verbreitung liegt in den tropischen und subtropischen Gebieten Afrikas und Asiens, doch drangen einige Arten bis in subpolare Bereiche sowohl der nördlichen, wie auch der südlichen Hemisphäre vor. Außerdem hat die Familie trotz ihrer bescheiden anmutenden Flugfähigkeiten sehr viele, darunter auch extrem küstenferne Inseln in allen Ozeanen der Welt besiedelt. Auf diesen bildeten sich rasch endemische Arten aus; einige unter ihnen verloren ihre Flugfähigkeit. In Europa brüten 9 Arten.
Die Mehrzahl der Rallen lebt am Wasser, in Wassernähe, oder zumindest in feuchten Biotopen, doch konnten die anpassungsfähigen Vögel auch trockenere, wasserferne Habitate besiedeln. Extreme Trockengebiete sowie Wüsten werden jedoch immer gemieden. Auch gelang es einigen, wie zum Beispiel dem Riesenblässhuhn (Fulica gigantea), Bruträume in großen Höhen (4000 m und mehr) zu besetzen. Aber auch der Wachtelkönig kommt in seinen zentralasiatischen Verbreitungsgebieten in Höhen bis zu 3000 m vor. Gemeinsam ist den Lebensräumen der Rallen ein dichter, zumindest kniehoher Bodenbewuchs, auch wasserbewohnende Arten bevorzugen Bereiche, an denen die freie Wasserfläche an dichtbewachsene Uferzonen grenzt.
Die meisten Rallen sind versteckt lebende Einzelgänger. Vor allem außerhalb der Brutzeit bilden manche Rallenarten auch große Verbände, so können Blässhühner in Gruppen von bis zu 10.000 Individuen leben.
Rallen sind vor allem dämmerungsaktiv. In der Regel ruhen sie nachts, doch sind viele Arten auch in mondhellen Nächten unterwegs. Auch die Zugvögel unter den Rallen ziehen bevorzugt nachts. So entgehen sie leichter Greifvögeln, denen sie als relativ ungeschickte Flieger schlecht ausweichen könnten. Es gibt einige Rallenarten, die vor allem nachts rufen; auch diese Arten zeigen aber am Tage die größere Aktivität. Keine Rallenart ist wirklich überwiegend nachtaktiv.
Zum Ruhen ziehen sich Rallen meistens in den Schutz dichter Vegetation zurück. Einige waldbewohnende Rallen suchen hierfür auch das Geäst der Bäume auf.
Rallen sind Allesfresser. Es gibt keine sich ausschließlich pflanzlich oder tierisch ernährenden Arten. Viele sind Opportunisten, die jede gerade verfügbare Nahrung nehmen. Bei manchen überwiegt aber ein bestimmter Teil der Nahrung. Arten mit langen, dünnen Schnäbeln stochern im schlammigen Grund nach Würmern und Samen. Arten mit kurzen, unspezialisierten Schnäbeln fressen vom Boden oder von der Wasseroberfläche. Besonders kräftige Schnäbel sind geeignet, Wurzeln und Knollen auszugraben.
An pflanzlicher Nahrung werden alle grünen Pflanzenteile, Wurzeln, Samen und in geringerem Umfang auch Früchte gefressen. Zu der tierischen Nahrung gehören Würmer, Mollusken, Krebs- und Spinnentiere sowie Insekten und deren Larven. Größere Rallen können auch kleine Fische, Frösche oder Kaulquappen fressen.
Alle Rallen schlucken Gastrolithen. Hauptsächlich pflanzenfressende Arten nehmen diese in besonders großen Mengen auf.
Die häufigste Fortpflanzungsstrategie bei Rallen ist die Monogamie. Die Rallen sind für zumindest eine Brutzeit, manchmal auch für mehrere Jahre, an einen Partner gebunden. Nur von fünf Arten, darunter auch der in Europa lebende Wachtelkönig, ist Polygamie bekannt. Die im Folgenden beschriebene Fortpflanzung trifft auf die meisten Rallen zu; einige bemerkenswerte Ausnahmen werden am Ende des Abschnitts genannt.
Zur Balz werden Männchen besonders ruffreudig. Wird ein Weibchen angelockt, kommt es zu einer Balzzeremonie, die bei den meisten Arten allerdings wenig ausgeprägt ist. Hierzu gehört gegenseitiges Putzen, das Überreichen von Nahrung oder ein gegenseitiges Jagen als Vorspiel zur Kopulation. Aufwändigere Gesten gibt es bei einigen Arten wie der Wasserralle, bei der das Männchen zur Balz den Kopf senkt, den Schwanz aufstellt und die Flügel ausbreitet. Während die Balz bei manchen Arten auf dem Wasser stattfinden kann, wird die Begattung immer an Land vollzogen.
Das Nest wird aus allen zur Verfügung stehenden Pflanzenteilen errichtet. Es ist für gewöhnlich in dichter Vegetation verborgen. Diese wird dann auch noch niedergetreten oder herabgezogen, um das Nest mit einem Dach wirksamer zu verdecken. Einige Arten bauen treibende Nester auf dem Wasser. Bemerkenswert ist hier das Riesenblässhuhn, das 3 bis 4 m große Flöße baut, die bis zu 50 cm aus dem Wasser ragen können.
Es werden 5 bis 10, bei einigen kleinen Arten sogar bis zu 19 Eier gelegt. Diese werden 13 bis 20 Tage bebrütet. Beide Partner brüten und beteiligen sich an der Jungenaufzucht, der Anteil des Weibchens an diesen Aufgaben ist jedoch in der Regel größer. Die Jungen sind Nestflüchter. Nach spätestens drei Tagen verlassen sie das Nest, kehren aber nachts oft noch zurück. Da ihre Körper anfangs leicht auskühlen, sind sie auf die Wärme eines Elternvogels angewiesen. In den ersten Lebenstagen werden junge Rallen noch gefüttert, erst nach einer Woche oder später beginnen sie selbständig zu fressen. Mit vier bis acht Wochen werden Rallen flügge. Die Beine wachsen bei jungen Rallen besonders schnell und wirken daher besonders überproportioniert. Dagegen wachsen die Flügel am langsamsten.
In der Regel werden die Jungrallen schließlich von den Elternvögeln vertrieben. Bei manchen Arten bleiben sie auch im Familienverbund, um bei einer folgenden Brut und Jungenaufzucht zu helfen.
Es gibt einige bemerkenswerte Ausnahmen von der monogamen Fortpflanzung. So ist der Wachtelkönig polygyn; Männchen paaren sich mit mehreren Weibchen in den einander überlappenden Revieren und bleiben mit einem von diesen bis zum Ende der Brutzeit zusammen, während die anderen begatteten Weibchen ihre Jungen allein aufziehen. Umgekehrt herrscht beim afrikanischen Graukehl-Sumpfhuhn Polyandrie – hier ist das Weibchen bei der Balz der aktivere Partner, bei Brut und Jungenaufzucht beteiligt es sich hingegen überhaupt nicht, sondern überlässt diese Aufgaben ganz dem Männchen. Beim australischen Papua-Teichhuhn brüten bis zu sieben Individuen gemeinsam; Männchen paaren sich mit jedem Weibchen der Gruppe, und alle Weibchen legen ihre Eier in ein gemeinsames Nest. Eine vergleichbare Fortpflanzungsstrategie findet sich bei den asiatisch-australischen Populationen des Purpurhuhns, während diese Art in den anderen Teilen ihres Verbreitungsgebiets monogam lebt.
Weiterhin bemerkenswert ist die Kastanienralle Neuguineas. Sie lebt zwar in Monogamie, legt aber nur ein einziges Ei, das überproportional groß ist und außerordentlich lange (34 bis 37 Tage) bebrütet wird.
Die molekulare Uhr spricht für eine Trennung der Rallen von den anderen Kranichvögeln vor etwa 86 Millionen Jahren während der Oberkreide, die ältesten Fossilfunde sind jedoch viel jünger. Fragmentarische fossile Überlieferungen gibt es bereits aus dem Eozän, diese lassen sich aber nicht zweifelsfrei den Rallen zuordnen. Sicher gelingt dies erst ab dem Oligozän. Belgirallus oligocaenus aus dem frühen Oligozän ist das älteste bekannte sicher den Rallen zuzuordnende Fossil.[1] Aus dem Pliozän und Pleistozän sind bereits viele Vertreter der rezenten Gattungen bekannt.
Rallen werden den Kranichvögeln (Gruiformes) zugeordnet. Da die Vertreter dieser Ordnung so verschiedengestaltig sind, wurde die Zusammengehörigkeit in der Vergangenheit öfter angezweifelt; Rallen wurden daher auch in eine eigene Ordnung Ralliformes gestellt oder sogar den Regenpfeiferartigen zugeordnet. Die Verwandtschaft zwischen Rallen und Kranichen gilt heute jedoch wissenschaftlich als erwiesen. Die wahrscheinliche Schwestergruppe der Rallen sind die Binsenrallen (Heliornithidae), und dieses gemeinsame Taxon ist wiederum dicht verwandt mit Kranichen, Trompetervögeln und Rallenkranichen.[2]
Traditionell wurden Rallen in drei Unterfamilien geteilt: die "echten" Rallen (Rallinae), die Teich- und Sumpfhühner (Gallinulinae) und die Blässhühner (Fulicinae). Die Zuordnung erfolgte gemäß der Lebensweise: Überwiegend landbewohnende Rallen wurden den Rallinae zugeschlagen, wasserbewohnende den Fulicinae, und die Gallinulinae stellten einen Übergang zwischen beiden dar. Diese Unterteilung spiegelt die tatsächlichen Verwandtschaftsverhältnisse jedoch nicht wider.
Im Jahr 1973 stellte Storrs Olson fest, dass die afrikanische Rotfußralle (Himantornis haematopus) eine morphologisch besonders abweichende Art ist, die in vielen Merkmalen eher den Trompetervögeln als anderen Rallen gleicht; er stellte für sie daher eine eigene Unterfamilie Himantornithinae auf, die er allen anderen Rallen gegenüberstellte.[3] Dagegen sahen Sibley und Ahlquist in der ebenfalls afrikanischen Gattung Sarothrura eine besonders ursprüngliche Gattung und stellten sie ganz außerhalb der Rallen in die Familie Sarothruridae,[4] was 2008 durch Hackett und Kollegen in ihrer phylogenetischen Studie bestätigt wurde.[5] Die Analysen von Livezey gaben hingegen wieder der Rotfußralle die Sonderstellung und sahen alle anderen Rallen als monophyletisch an; die Gattung Himantornis ist demzufolge nicht bei den Rallen einzuordnen.[2]
Die folgenden Gattungen und Arten werden für gewöhnlich zu den Rallen gezählt. Die Auflistung folgt dem Handbook of the Birds of the World, hinzugefügt wurden einige ausgestorbene Arten:
Trotz ihres Artenreichtums und ihrer Vielfalt sind die meisten Rallen keine sonderlich bekannten Vögel und haben wirtschaftlich höchstens eine lokale Bedeutung. In vielen Teilen der Welt werden Rallen bejagt. Die weniger versteckt lebenden Arten, vor allem Blässhühner, stehen dabei besonders unter Jagddruck. Das Blässhuhn wurde in der Vergangenheit in Europa und Nordamerika in großer Zahl geschossen; dabei stand allerdings der „Sport“ im Vordergrund und nicht die Nutzung von Fleisch oder Federn. In Zentralasien werden dagegen Blässhühner gejagt und gegessen. In der Vergangenheit wurde auch Wasserrallen und Wachtelkönigen mit Hunden nachgespürt, diese wurden ebenfalls gegessen. Heute spielen Rallen zumindest in Europa und Nordamerika auf dem Speiseplan von Menschen keine Rolle mehr. Die Eier von Rallen werden regional gesammelt und gegessen; üblich ist dies zum Beispiel bei asiatischen Teichhuhnpopulationen oder bei den Nestern des südamerikanischen Riesenblässhuhns.
Ernsthafte Versuche, Rallen zu domestizieren, hat es wohl nie gegeben. Allerdings gibt es regional Fälle, in denen Rallen halbzahm gehalten werden. Dies trifft für die südamerikanische Ypecaharalle oder die auf den Kokosinseln beheimatete Unterart der Bindenralle zu. Der Wasserhahn wird in Bangladesch für Hahnenkämpfe eingesetzt.
Als Schädlinge werden Rallen betrachtet, die in Feldern einfallen und dort die Kulturpflanzen fressen. Das Purpurhuhn in Südasien und das Zwergsultanshuhn in Südamerika sollen vor allem in Reisfeldern problematisch werden. Ein Sonderfall ist die neuseeländische Wekaralle, die Menschen als Kulturfolger in die Städte und Dörfer folgt und hier Hühner und Enten tötet.
Eine ungewöhnlich große Zahl von Rallenarten ist in historischer Zeit ausgestorben. Das liegt vor allem daran, dass viele Rallen Inselendemiten geworden sind und die Flugfähigkeit verloren haben. Nachdem Menschen auf den von ihnen bewohnten Inseln Hunde, Katzen und Ratten einschleppten, waren die Populationen rasch ausgestorben. Im Falle der Laysanralle war die Einführung von Wildkaninchen ursächlich; die Kaninchen fraßen das Gras so weit ab, dass die vormals häufige Ralle keine Nistgelegenheit mehr fand und ausstarb. Auch von den noch existierenden flugunfähigen Rallen ist die Mehrzahl bedroht.
Weitere Rallenarten sind durch Veränderung ihrer Lebensräume bedroht. Vor allem Bewohner von Sumpfwäldern mit kleinen Verbreitungsgebieten wie die Wetmoreralle und die Kubaralle sind hiervon betroffen.
Manche Rallen wurden durch intensive Schutzmaßnahmen vor dem Aussterben bewahrt. Dies gilt für die Takahe Neuseelands, die zwischenzeitlich als ausgestorben galt; nach der Wiederentdeckung wurden Teile der Populationen auf kleine Inseln vor der Küste umgesiedelt, die zuvor von Ratten und Katzen befreit worden waren. Die Guamralle ist auf Guam durch die eingeschleppte Braune Nachtbaumnatter ausgerottet worden, wurde aber in einem Schutzprogramm in mehreren Zoos in den USA gezüchtet und schließlich auf der Insel Rota ausgesetzt, wo sie nun erfolgreich brütet; da diese Insel aber nicht das natürliche Verbreitungsgebiet der Guamralle ist, gilt die Art weiterhin als in der Wildnis ausgestorben.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil der unter Literatur angegebenen Quelle, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Rallen (Rallidae) sind eine Familie der Kranichvögel (Gruiformes). Sie umfassen je nach wissenschaftlicher Auffassung zwischen 131 und 165 Arten. Davon sind mindestens 22 Arten seit dem Jahr 1500 ausgestorben. Ungewöhnlich viele Rallenarten sind auf ozeanischen Inseln endemisch und haben dort ihre Flugfähigkeit verloren.
Ātōtōtl in tōtōtl. Caxtillāntlahtolli:Gallinita de agua.
Viluwiri ni ndege wa jenasi mbalimbali za familia ya Rallidae. Spishi za jenasi Rallus zinaitwa kibilinzi pia. Viluwiri wa Afrika wana rangi zilizofifia na hawaoneki rahisi wotoni, lakini husikika mara zaidi. Wana domo refu, miguu myembamba na vidole virefu. Spishi nyingi zaidi zinatokea karibu na maji, mabwawani au nyikani majimaji ambapo hula wadudu na wanyama wadogo wa maji na wa matope. Kwa kawaida tago lao limefanyika kwa mimea ya maji kwa umbo wa bakuli mahali pakavu katika bwawa na huyataga mayai 2-12.
Kiluwiri michirizi
Kiluwiri mweusi
Kiluwiri kidari-cheupe
Kiluwiri mwekundu
Kiluwiri wa Kisiwa Kisichofikika
Kiluwiri wa Ulaya
Kiluwiri mdogo
Kiluwiri madoa
Kiluwiri wa Baillon
Kibilinzi wa Ulaya
Kibilinzi wa Afrika
Brown crake
Grey-necked wood rail
Slaty-breasted wood rail
Giant wood rail
Weka
Guam rail
Buff-banded rail
Lord Howe woodhen
Rufous-sided crake
Plumbeous rail
Sora
Ruddy-breasted crake
Slaty-legged crake
Red-legged crake
King rail
Virginia rail
Viluwiri ni ndege wa jenasi mbalimbali za familia ya Rallidae. Spishi za jenasi Rallus zinaitwa kibilinzi pia. Viluwiri wa Afrika wana rangi zilizofifia na hawaoneki rahisi wotoni, lakini husikika mara zaidi. Wana domo refu, miguu myembamba na vidole virefu. Spishi nyingi zaidi zinatokea karibu na maji, mabwawani au nyikani majimaji ambapo hula wadudu na wanyama wadogo wa maji na wa matope. Kwa kawaida tago lao limefanyika kwa mimea ya maji kwa umbo wa bakuli mahali pakavu katika bwawa na huyataga mayai 2-12.
Ralachtign (Rallidae) vormn e familie van veugels uut de orde kroanveugelachtign (Gruiformes).
Ralachtign zyn klêene toet middelgrôte veugels tusschn 12 en 63 cm grôot en ze leevn zowel ip land of ip 't woater. Ze zyn mêestal bruun, grysde of zwart van kleur. Sommigte sôortn hèn e vorhoofdploate boovn under bek, rôod by 't woaterhoentje en wit by de meerkoet.
De geslachtn in de familie zyn:
Ralachtign (Rallidae) vormn e familie van veugels uut de orde kroanveugelachtign (Gruiformes).
Ralachtign zyn klêene toet middelgrôte veugels tusschn 12 en 63 cm grôot en ze leevn zowel ip land of ip 't woater. Ze zyn mêestal bruun, grysde of zwart van kleur. Sommigte sôortn hèn e vorhoofdploate boovn under bek, rôod by 't woaterhoentje en wit by de meerkoet.
De ralfûgels (wittenskiplike namme: Rallidae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e fûgels (Aves), it skift fan 'e kraaneftigen (Gruiformes) en it ûnderskift fan 'e raleftigen (Ralli). Ta dizze famylje hearre teminsten 130 libbene soarten, wêrûnder de yn Fryslân bekende merkel (Fulica atra) en it reidhintsje (Gallinula chloropus). Dêropta binne der noch 23 oant 25 resint (yn 'e lêste fiifhûndert jier) útstoarne soarten. Ralfûgels binne lytse oant middelgrutte fûgels dy't in oansjenlik ferskaat oan oanpassings fertoane. Hoewol't in protte soarten assosjearre wurde mei sompen en oare wetterrike kriten, komme se oeral op 'e wrâld foar, útsein yn drûge woastinen, yn 'e poalkriten en boppe de sniegrins yn heechberchtmen. Frijwol alle soarten ralfûgels hâlde fan tichte plantegroei dêr't se har yn ferskûlje kinne.
De wjukken fan 'e ralfûgels binne koart en rûn, en de soarten dy't fleane kinne, binne sadwaande gjin loftakrobaten. Wol kinne se, as se ienris yn 'e loft binne, harren flecht lange tiid folhâlde. By stoarm wurde se lykwols maklik fan koerts blaasd, wat de reden is dat de ralfûgels safolle ôfhandige eilannen kolonisearre hawwe. Fan 'e mear as 150 histoarysk bekende soarten ralfûgels hawwe 31 soarten har ûntjûn ta flechtleaze fûgels. Dat is in earsten foarbyld fan parallelle evolúsje yn it bisteryk. Behalven de swakke flechtfermogens spile dêrby ek in rol dat in soad ralfûgels leaver te foet útnaaie as fuortfleane as der gefaar driget, yn 't bysûnder as der sprake is fan tichte begroeiïng dy't beskûl biede kin. Guon fleanende soarten ferlieze fierders dochs al tydlik it fermogen om te fleanen as se ferfearje. En ta einbeslút waard troch it libben op eilannen dy't ûnberikber wiene foar grûnrôfdieren de needsaak om te fleanen eliminearre.
De ralfûgels (wittenskiplike namme: Rallidae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e fûgels (Aves), it skift fan 'e kraaneftigen (Gruiformes) en it ûnderskift fan 'e raleftigen (Ralli). Ta dizze famylje hearre teminsten 130 libbene soarten, wêrûnder de yn Fryslân bekende merkel (Fulica atra) en it reidhintsje (Gallinula chloropus). Dêropta binne der noch 23 oant 25 resint (yn 'e lêste fiifhûndert jier) útstoarne soarten. Ralfûgels binne lytse oant middelgrutte fûgels dy't in oansjenlik ferskaat oan oanpassings fertoane. Hoewol't in protte soarten assosjearre wurde mei sompen en oare wetterrike kriten, komme se oeral op 'e wrâld foar, útsein yn drûge woastinen, yn 'e poalkriten en boppe de sniegrins yn heechberchtmen. Frijwol alle soarten ralfûgels hâlde fan tichte plantegroei dêr't se har yn ferskûlje kinne.
Rallidae, utawa manuk rail ya iku kulawarga manuk ukuran cilik nganti sedheng, kanthi cacah jinis kang akèh. Akèh spésiès kang mapan ing papan teles lan cedhak banyu, kaya ta pinggir kali, wadhuk lan banarawa. Uga ana kang tinemu ing papan garing nanging ora tinemu ing ara-ara wedhi, kutub lan laladan salju.
Kulawarga manuk iki tinemu kabèh bawana kajaba Antartika.
Ciri paling umum saka jinis manuk iki ya iku mapan ing grumbul lan sesuketan cedhak kali, rawa-rawa, utawa wadhuk. Lumrahé padha seneng ndhelik ing sesuketan lan angèl disinaoni déning para wasis.
Lumrahé spésiès iki bisa mlayu kesit amarga sikilé kang kuat. Driji kang dawa migunani kanggo urip ing lemah empuk lan ora rata. Suwiwiné gepak lan ora bisa mabur adoh. Rallidae jinis manuk kang luwih seneng mlayu tinimbang mabur. Sawetara spésiès malah ora bisa mabur nalika mangsané wuluné mbrodhol[1].
Akèh spésiès kang banjur cures amarga tumekané kéwan liya kaya ta kucing, tikus, lan babi.
Lumrahé, rallidae iku omnivora. Akèh spésiès sing mangan invertebrata, lan uga woh-wohan lan wewijènan. Mung sawatara spésiès sing hèrbivor[2].
Laku nalikané tumangkar ora akèh dimangertèni, kalebu prakara pasangané kang monogami, poligami, utawa poliandri. Nalika ngendhog cacah antarané lima nganti sepuluh, nanging ana uga ngasilaké mung siji utawa limalas iji.
Ing ngisor iki babaran filogèni saka Rallidae déning John Boyd.[3]
Gallinulinae
Pardirallini
Porphyrionini
Himantornithini
Zaporniini
Ang Rallidae, ay isang malaking kosmopolita na pamilya ng mga maliliit hanggang katamtamang sukat na mga ibon na nabubuhay sa lupa. Nagpapakita ang pamilya ng malaking pagkakaiba-iba at kasama rin ang mga crake, coot, at gallinule. Maraming uri ng hayop ang nauugnay sa mga basang lupa, bagaman ang pamilya ay matatagpuan sa bawat tahanan ng terestrial maliban sa mga dry disyerto, polar sa rehiyon, at alpine area sa itaas ng linya ng niyebe. Ang mga miyembro ng Rallidae ay nangyari sa bawat kontinente maliban sa Antarctica. Mayroong maraming species ng isla. Ang pinakakaraniwang mga pamamalagi ng tren ay marshland o siksikan na kagubatan.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
The rails, or Rallidae, are a large cosmopolitan faimily o smaw- tae medium-sized grund-livin birds.
Rallidae, utawa manuk rail ya iku kulawarga manuk ukuran cilik nganti sedheng, kanthi cacah jinis kang akèh. Akèh spésiès kang mapan ing papan teles lan cedhak banyu, kaya ta pinggir kali, wadhuk lan banarawa. Uga ana kang tinemu ing papan garing nanging ora tinemu ing ara-ara wedhi, kutub lan laladan salju.
Tekst üüb Öömrang A weederhanen (Rallidae) san en famile faan fögler an hiar tu at kategorii kraanekfögler (Gruiformes).
Aenigmatolimnas – Amaurolimnas – Amaurornis – Anurolimnas – Aramides – Aramidopsis – Atlantisia – Coturnicops – Crex – Cyanolimnas – Dryolimnas – Eulabeornis – Fulica – Gallicrex – Gallinula – Gallirallus – Gymnocrex – Habroptila – Himantornis – Laterallus – Lewinia – Megacrex – Micropygia – Neocrex – Nesoclopeus – Paragallinula – Pardirallus – Porphyrio – Porphyriops – Porzana – Rallicula – Rallina – Rallus – Rougetius – Tribonyx
A weederhanen (Rallidae) san en famile faan fögler an hiar tu at kategorii kraanekfögler (Gruiformes).
Čáhcevuoncát (Rallidae) lea guorgalottiide gullevaš loddečearda, masa gullá 124 šlája.
Čáhcevuoncát (Rallidae) lea guorgalottiide gullevaš loddečearda, masa gullá 124 šlája.
Блатните кокошки (науч. Rallidae) се голема космополитски распростанета фамилија од мали до средно големи птици. Фамилијата содржи разновидни примероци кои живеат на влажни места, на крајбрежјата, но и на копното, освен во пустините и поларните региони. Распространети се на сите континенти, освен на Антарктикот. Има голем број островски видови. Највообичаено живеалиште им се мочуриштата или густите шуми, а најчесто се среќаваат во густата вегетација.[1]
Блатните кокошки се релативно хомогена фамилија на мали до средно-големи птици, што живеат на земја. Различните видови можат да бидат долги од 12 до 63 см, а да тежат од 20 грама до 3 килограми. Некои од видовите имаат долги вратови кои буквално им се компресирани. Клуновите им се најразлични, кај некои е подолг од главата, кај некои е кус, кај други, пак, е масивен или краток и широк. [2] Покажуваат слабо изразен полов диморфизам, во перјето или големината.
Крилјата на сите блатни кокошки се кратки и заокруглени. Летот на оние видови кои се способни за лет, иако не е моќен, e постојан и трае подолго време, па многу видовите се птици преселници. Слабоста на нивниот лет придонесува тие често да бидат оддувани од курсот на летање и на тој начин да станат скитници и да колонизираат многу изолирани океански острови. Исто така, овие птици често претпочитаат да трчаат отколку да летаат, особено во живеалиштето со густа вегетација. Некои од нив се безлетни во периодот на митарење. [3]
Многу од видовите кои живеат на изолираните острови се безлетни, зашто немаат потреба од летање. Таму нема опасни грабливки, а и немаат потреба од селидба. Летот бара особено напрегање на стомачните мускули за да ја крене тешката птица во воздух. Но, кај нив се редуцирани мускулите за летање и од овие причини безлетноста е полесниот начин за преживување на колонизираните острови. [4][5] Тие се прилагодиле за живот со крилја кои се потребни да ја одржат рамнотежата за брзо трчање. [6] Уште една причина за безлетноста е климата на островите која им овозможува да бидат постојани жители, без потреба да мигрираат на долги растојанија.[7]
Во принцип, членовите на фамилијата блатни кокошки се сештојади. Многу видови јадат без'рбетници, овошје или садници. Неколку видови се првенствено тревојади.[1] Повиците се различни и често многу гласни. Некои од нив свиркаат, други квичат, додека има такви кои не звучат како птици.[8] Силните повици им користат во густата вегетација или ноќе кога не можат да се видат. Некои од огласувањата се територијални.[2]
Типично живеалиште за оваа фамилија птици се пределите со густа вегетација крај езера, мочиришта или реки. Особено омилено живеалиште се местата со густи трски. Оние видови што се преселници, преселбата ја вршат ноќе.
Гнездат во густата вегетација. Претежно се „срамежливи“, таинствени и тешки за набљудување. Повеќето видови одат и трчаат со силните нозе и имаат долги прсти кои се добро прилагодени на меките, нерамни површини. Претежно имаат кратки, заоблени крила и иако се слаби летачи, сепак се способни да поминат долги растојанија. Островските видови често стануваат безлетни, и многу од нив се изумрени, особено по доведувањето на копнените грабливци како: мачките, стаореците и свињите.
Размножувањето на многу видови од оваа фамилија е непознато и недоволно проучено. Се смета дека повеќето од нив се моногамни, но има и такви кои се полигамни и полиандрични.[9] Најчесто несат 5-10 јајца. Пилињата се подвижни по неколку дена. Зависат од родителите додека не се здобијат со перје, што се случува по околу еден месец од испилувањето.
Семејството на блатните кокошки, заедно со жеравите и дроплите го сочинуваат редот на жеравовидните.
Блатните кокошки (науч. Rallidae) се голема космополитски распростанета фамилија од мали до средно големи птици. Фамилијата содржи разновидни примероци кои живеат на влажни места, на крајбрежјата, но и на копното, освен во пустините и поларните региони. Распространети се на сите континенти, освен на Антарктикот. Има голем број островски видови. Највообичаено живеалиште им се мочуриштата или густите шуми, а најчесто се среќаваат во густата вегетација.
МэкъупӀэджэд лъэпкъыр (лат-бз. Rallidae) — къру хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъщ.
Лъэпкъыгъуэ бжыгъэ къызэщӀеубэдэщ. Дэнэ щӀыпӀи щопсэу, Арктикэм къинэмыщӀа. ЛӀэужьыгъуэ нэхъыбэр щӀыпӀэ хуабэхэм щыӀэщ.
МэкъупӀэджэдхэр щӀылъэ къуалэбзухэщ, хьэщӀапӀэу къыхах къэкӀыгъэ Ӏув здэщыӀэ щӀыпӀэ псыӀэ, псыпцӀэ, хыкъум Ӏуфэхэр. ПсынщӀэу къэкӀыгъэ Ӏувым щызокӀуэ. Лъэтэн къаухьэлъэкӀ, амал иӀэуи заӀэтынукъым, къэкӀыгъэхэм зыщагъэпщкӀуну нэхъ къыхах. ХытӀыгухэм щыӀэ лӀэужьыгъуэ гуэрэхэр лъэтэжыфхэкъым, куэдрэ фӀыуэ йос, я зы ныкъуэми псым фӀыуэ зыщӀагъэмбрыуэ.
Щогъуалъхьэ къэкӀыгъэ Ӏувхэм, абгъуэр фӀыуэ ягъэпщкӀу. Я зэ гъуэлъхьэгъуэр, зэрыхабзэщи, джэдыкӀэ къуэлэни 7-11. Анэми хъуми къызэдыраш махуэ 19-23-кӀэ. МэкъупӀэджэд лӀэужьыгъуэхэр щӀылъэрыгъуалъхьэхэщ, джэджьейхэр джэдыкӀэм къызэрипщу щӀопхъуэф, йосыф, ауэ лъэтэф щыхъур зэман текӀмэщ.
Лъэпкъ къуэдзэ Himantornithinae
Лъэпкъ къуэдзэ Rallinae
Лъэпкъ къуэдзэ Gallinulinae
МэкъупӀэджэд лъэпкъыр (лат-бз. Rallidae) — къру хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъщ.
Лъэпкъыгъуэ бжыгъэ къызэщӀеубэдэщ. Дэнэ щӀыпӀи щопсэу, Арктикэм къинэмыщӀа. ЛӀэужьыгъуэ нэхъыбэр щӀыпӀэ хуабэхэм щыӀэщ.
МэкъупӀэджэдхэр щӀылъэ къуалэбзухэщ, хьэщӀапӀэу къыхах къэкӀыгъэ Ӏув здэщыӀэ щӀыпӀэ псыӀэ, псыпцӀэ, хыкъум Ӏуфэхэр. ПсынщӀэу къэкӀыгъэ Ӏувым щызокӀуэ. Лъэтэн къаухьэлъэкӀ, амал иӀэуи заӀэтынукъым, къэкӀыгъэхэм зыщагъэпщкӀуну нэхъ къыхах. ХытӀыгухэм щыӀэ лӀэужьыгъуэ гуэрэхэр лъэтэжыфхэкъым, куэдрэ фӀыуэ йос, я зы ныкъуэми псым фӀыуэ зыщӀагъэмбрыуэ.
Щогъуалъхьэ къэкӀыгъэ Ӏувхэм, абгъуэр фӀыуэ ягъэпщкӀу. Я зэ гъуэлъхьэгъуэр, зэрыхабзэщи, джэдыкӀэ къуэлэни 7-11. Анэми хъуми къызэдыраш махуэ 19-23-кӀэ. МэкъупӀэджэд лӀэужьыгъуэхэр щӀылъэрыгъуалъхьэхэщ, джэджьейхэр джэдыкӀэм къызэрипщу щӀопхъуэф, йосыф, ауэ лъэтэф щыхъур зэман текӀмэщ.
Тартай һымаҡтар (рус. Пастушковые, лат. Rallidae) — ҡашҡалаҡ, көтөүсе тартай, һыу тауығы, тартай һәм башҡа ҡоштарҙы эсенә ала торған ҡоштар ғаиләһе.
Тартай һымаҡтар (рус. Пастушковые, лат. Rallidae) — ҡашҡалаҡ, көтөүсе тартай, һыу тауығы, тартай һәм башҡа ҡоштарҙы эсенә ала торған ҡоштар ғаиләһе.
Тартар сымалдар (Rallidae) - турна сымалдар түркүмүндөгү тукум.
Майда жана орто чоңдуктагы куштар. Салм. 60 гдан 3,2 кгга жетет. Канаттары кыска жана тегерек. Куйрук бези жакшы өөрчүгөн. Куйрук чалгындары кыска, анын ролун айрымдарында (кашкалдак) учканда артка сунулган манжалуу буттары аткарат. Түсү ар кандай, кээ бирлери кара же көгүш, копчулугу, айрыкча тропик жактагылары чаар. Камыш, бадалдардын арасында жургонуно байланыштуу денеси каптал жактарынан кысыцкы. Көбү көмүскө жерлерде жашап, анча байкалбайт. Сууда жакшы сүзөт, кургакта шамдагай жүрөт. Начар учат. Көбү азыгын түнкүсүн же күүгүмдө издейт. Тартар сымалдар Жер шарына кеңири таралган. Кыргызстанда 6 түрү кездешет. Соң-Көлдө кашкалдак көп уялайт. Алардын 48 уруусу, 140тай туру бар. Тартар сымалдардын көпчүлүгү ар кандай өлөң чөп, суу жээктерин мекендейт. Омурткасыздар ж. б-ды жейт.
Тартар сымалдар (Rallidae) - турна сымалдар түркүмүндөгү тукум.
Майда жана орто чоңдуктагы куштар. Салм. 60 гдан 3,2 кгга жетет. Канаттары кыска жана тегерек. Куйрук бези жакшы өөрчүгөн. Куйрук чалгындары кыска, анын ролун айрымдарында (кашкалдак) учканда артка сунулган манжалуу буттары аткарат. Түсү ар кандай, кээ бирлери кара же көгүш, копчулугу, айрыкча тропик жактагылары чаар. Камыш, бадалдардын арасында жургонуно байланыштуу денеси каптал жактарынан кысыцкы. Көбү көмүскө жерлерде жашап, анча байкалбайт. Сууда жакшы сүзөт, кургакта шамдагай жүрөт. Начар учат. Көбү азыгын түнкүсүн же күүгүмдө издейт. Тартар сымалдар Жер шарына кеңири таралган. Кыргызстанда 6 түрү кездешет. Соң-Көлдө кашкалдак көп уялайт. Алардын 48 уруусу, 140тай туру бар. Тартар сымалдардын көпчүлүгү ар кандай өлөң чөп, суу жээктерин мекендейт. Омурткасыздар ж. б-ды жейт.
காணான்கோழி அல்லது கூவாங்கோழி (rails, Rallidae) என்பது பெரியளவில் உலகெங்கிலும் பரந்து வாழும் சிறிய மற்றும் நடுத்தர அளவு பறவையாகும். இக்குடும்ப பறவைகள் உயிரியற் பல்வகைமை உடையதும் சில வகை (crakes, coots, gallinules) கானாங்கோழிகளைக் கொண்டதும் ஆகும். பல இனங்கள் ஈரளிப்பான பகுதிகளில் வாழ்பவையும், பாலைவனங்கள், பனி படராத இடங்கள் தவிர்த்து தரையினை வாழ்விடமாகக் கொண்டவையும் ஆகும். கானாங்கோழிகள் அன்டார்டிக்கா தவிர்ந்த ஏனைய கண்டங்களில் காணப்படுகின்றன. இவற்றில் பல தீவு இனங்களாக உள்ளன. பல பறவைகள் சதுப்பு நிலங்களிலும் அடர்த்தியான காடுகளையும் வாழ்விடமாகக் கொண்டன. இவை நெருக்கமான தாவர அமைப்பை விரும்புவனவாகும்.[1]
காணான்கோழி அல்லது கூவாங்கோழி (rails, Rallidae) என்பது பெரியளவில் உலகெங்கிலும் பரந்து வாழும் சிறிய மற்றும் நடுத்தர அளவு பறவையாகும். இக்குடும்ப பறவைகள் உயிரியற் பல்வகைமை உடையதும் சில வகை (crakes, coots, gallinules) கானாங்கோழிகளைக் கொண்டதும் ஆகும். பல இனங்கள் ஈரளிப்பான பகுதிகளில் வாழ்பவையும், பாலைவனங்கள், பனி படராத இடங்கள் தவிர்த்து தரையினை வாழ்விடமாகக் கொண்டவையும் ஆகும். கானாங்கோழிகள் அன்டார்டிக்கா தவிர்ந்த ஏனைய கண்டங்களில் காணப்படுகின்றன. இவற்றில் பல தீவு இனங்களாக உள்ளன. பல பறவைகள் சதுப்பு நிலங்களிலும் அடர்த்தியான காடுகளையும் வாழ்விடமாகக் கொண்டன. இவை நெருக்கமான தாவர அமைப்பை விரும்புவனவாகும்.
Rails (avian family Rallidae) are a large, cosmopolitan family of small- to medium-sized terrestrial and/or semi-amphibious birds. The family exhibits considerable diversity in its forms, and includes such ubiquitous species as the crakes, coots, and gallinule; other rail species are extremely rare or endangered. Many are associated with wetland habitats, some being semi-aquatic like waterfowl (such as the coot), but many more are wading birds or shorebirds. The ideal rail habitats are marsh areas, including rice paddies, and flooded fields or open forest. They are especially fond of dense vegetation for nesting.[2] The rail family is found in every terrestrial habitat with the exception of dry desert, polar or freezing regions, and alpine areas (above the snow line). Members of Rallidae occur on every continent except Antarctica. Numerous unique island species are known.
"Rail" is the anglicized respelling of the French râle, from Old French rasle. It is named from its harsh cry, in Vulgar Latin *rascula, from Latin rādere ("to scrape").[3]
The rails are a family of small to medium-sized, ground-living birds. They vary in length from 12 to 63 cm (5 to 25 in) and in weight from 20 to 3,000 g (0.7 oz to 6 lb 10 oz). Some species have long necks and in many cases are laterally compressed.[4]
The bill is the most variable feature within the family. In some species, it is longer than the head (like the clapper rail of the Americas); in others, it may be short and wide (as in the coots), or massive (as in the purple gallinules).[5] A few coots and gallinules have a frontal shield, which is a fleshy, rearward extension of the upper bill. The most complex frontal shield is found in the horned coot.[6]
Rails exhibit very little sexual dimorphism in either plumage or size. Two exceptions are the watercock (Gallicrex cinerea) and the little crake (Zapornia parva).[7]
The wings of all rails are short and rounded. The flight of those Rallidae able to fly, while not powerful, can be sustained for long periods of time, and many species migrate annually. The weakness of their flight, however, means they are easily blown off course, thus making them common vagrants, a characteristic that has led them to colonize many isolated oceanic islands. Furthermore, these birds often prefer to run rather than fly, especially in dense habitat. Some are also flightless at some time during their moult periods.[8]
Flightlessness in rails is one of the best examples of parallel evolution in the animal kingdom. Of the roughly 150 historically known rail species, 31 extant or recently extinct species evolved flightlessness from volant (flying) ancestors.[9] This process created the endemic populations of flightless rails seen on Pacific islands today.
Many island rails are flightless because small island habitats without mammalian predators eliminate the need to fly or move long distances. Flight makes intense demands, with the keel and flight muscles taking up to 40% of a bird's weight.[9] Reducing the flight muscles, with a corresponding lowering of metabolic demands, reduces the flightless rail's energy expenditures.[10] For this reason, flightlessness makes it easier to survive and colonize an island where resources may be limited.[11] This also allows for the evolution of multiple sizes of flightless rails on the same island as the birds diversify to fill niches.[12]
In addition to energy conservation, certain morphological traits also affect rail evolution. Rails have relatively small flight muscles and wings to begin with.[13] In rails, the flight muscles make up only 12–17% of their overall body mass.[9] This, in combination with their terrestrial habits and behavioral flightlessness, is a significant contributor to the rail's remarkably fast loss of flight;[14] as few as 125,000 years were needed for the Laysan rail to lose the power of flight and evolve the reduced, stubby wings only useful to keep balance when running quickly.[15] Indeed, some argue that measuring the evolution of flightlessness in rails in generations rather than millennia might be possible.[11]
Another factor that contributes to the occurrence of the flightless state is a climate that does not necessitate seasonal long-distance migration; this is evidenced by the tendency to evolve flightlessness at a much greater occurrence in tropical islands than in temperate or polar islands.[16]
It is paradoxical, since rails appear loath to fly, that the evolution of flightless rails would necessitate high dispersal to isolated islands.[13] Nonetheless, three species of small-massed rails, Gallirallus philippensis, Porphyrio porphyrio, and Porzana tabuensis, exhibit a persistently high ability to disperse long distances among tropic Pacific islands,[13] though only the latter two gave rise to flightless endemic species throughout the Pacific Basin.[17] In examining the phylogeny of G. philippensis, although the species is clearly polyphyletic (it has more than one ancestral species), it is not the ancestor of most of its flightless descendants, revealing that the flightless condition evolved in rails before speciation was complete.[17]
A consequence of lowered energy expenditure in flightless island rails has also been associated with evolution of their "tolerance" and "approachability".[16] For example, the (non-Rallidae) Corsican blue tits exhibit lower aggression and reduced territorial defense behaviors than do their mainland European counterparts,[18] but this tolerance may be limited to close relatives.[19] The resulting kin-selecting altruistic phenomena reallocate resources to produce fewer young that are more competitive and would benefit the population as an entirety, rather than many young that would exhibit less fitness.[16] Unfortunately, with the human occupation of most islands in the past 5,000 to 35,000 years, selection has undoubtedly reversed the tolerance into a wariness of humans and predators, causing species unequipped for the change to become susceptible to extinction.[16]
In general, members of the Rallidae are omnivorous generalists. Many species eat invertebrates, as well as fruit or seedlings. A few species are primarily herbivorous.[2] The calls of Rallidae species vary and are often quite loud. Some are whistle-like or squeak-like, while others seem unbirdlike.[20] Loud calls are useful in dense vegetation, or at night where seeing another member of the species is difficult. Some calls are territorial.[5]
The most typical family members occupy dense vegetation in damp environments near lakes, swamps, or rivers. Reed beds are a particularly favoured habitat. Those that migrate do so at night.
Most nest in dense vegetation. In general, they are shy, secretive, and difficult to observe. Most species walk and run vigorously on strong legs, and have long toes that are well adapted to soft, uneven surfaces. They tend to have short, rounded wings, and although they are generally weak fliers, they are, nevertheless, capable of covering long distances. Island species often become flightless, and many of them are now extinct following the introduction of terrestrial predators such as cats, foxes, weasels, mongooses, rats, and pigs.
Many reedbed species are secretive (apart from loud calls), crepuscular, and have laterally flattened bodies. In the Old World, long-billed species tend to be called rails and short-billed species crakes. North American species are normally called rails irrespective of bill length. The smallest of these is Swinhoe's rail, at 13 cm (5.1 in) and 25 g. The larger species are also sometimes given other names. The black coots are more adapted to open water than their relatives, and some other large species are called gallinules and swamphens. The largest of this group is the takahē, at 65 cm (26 in) and 2.7 kg (6.0 lb).
The rails have suffered disproportionally from human changes to the environment, and an estimated[21][22][23] several hundred species of island rails have become extinct because of this. Several island species of rails remain endangered, and conservation organisations and governments continue to work to prevent their extinction.
The breeding behaviors of many Rallidae species are poorly understood or unknown. Most are thought to be monogamous, although polygyny and polyandry have been reported.[24] Most often, they lay five to 10 eggs. Clutches as small as one or as large as 15 eggs are known.[24] Egg clutches may not always hatch at the same time. Chicks become mobile after a few days. They often depend on their parents until fledging, which happens around 1 month old.[6]
Some larger, more abundant rails are hunted and their eggs collected for food.[25] The Wake Island rail was hunted to extinction by the starving Japanese garrison after the island was cut off from supply during World War II.[26] At least two species, the common moorhen and the American purple gallinule, have been considered pests.[25]
Due to their tendencies towards flightlessness, many island species have been unable to cope with introduced species. The most dramatic human-caused extinctions occurred in the Pacific Ocean as people colonised the islands of Melanesia, Polynesia, and Micronesia, during which an estimated 750–1800 species of birds became extinct, half of which were rails.[27] Some species that came close to extinction, such as the Lord Howe woodhen, and the takahē, have made modest recoveries due to the efforts of conservation organisations. The Guam rail came perilously close to extinction when brown tree snakes were introduced to Guam, but some of the last remaining individuals were taken into captivity and are breeding well, though attempts at reintroduction have met with mixed results.[28][29][30]
The family Rallidae was introduced (as Rallia) by the French polymath Constantine Samuel Rafinesque in 1815.[31][32] The family has traditionally been grouped with two families of larger birds, the cranes and bustards, as well as several smaller families of usually "primitive" midsized amphibious birds, to make up the order Gruiformes. The alternative Sibley-Ahlquist taxonomy, which has been widely accepted in America, raises the family to ordinal level as the Ralliformes. Given uncertainty about gruiform monophyly, this may or may not be correct; it certainly seems more justified than most of the Sibley-Ahlquist proposals. However, such a group would probably also include the Heliornithidae (finfoots and sungrebes), an exclusively tropical group that is somewhat convergent with grebes, and usually united with the rails in the Ralli.
The cladogram below showing the phylogeny of the living and recently extinct Rallidae is based on a study by Juan Garcia-R and collaborators published in 2020.[7] The genera and number of species are taken from the list maintained by Frank Gill, Pamela Rasmussen and David Donsker on behalf of the International Ornithological Committee (IOC).[33] The names of the subfamilies and tribes are those proposed by Jeremy Kirchman and collaborators in 2021.[34]
Rallidae Rallinae PardiralliniNeocrex – crakes (2 species)
Pardirallus – rails (3 species)
Amaurolimnas – uniform crake
Aramides – rails (8 species)
RalliniRallus – rails (14 species)
Crecopsis – African crake
Rougetius – Rouget's rail
Dryolimnas – rails (2 species of which 1 is extinct)
Crex – corn crake
Lewinia – rails (4 species)
Aptenorallus – Calayan rail
Habroptila – invisible rail
Gallirallus – weka
Eulabeornis – chestnut rail
Hypotaenidia – rails and woodhen (12 species of which 4 are extinct)
Himantornithinae HimantornithiniHimantornis – Nkulengu rail
FuliciniPorzana – crakes and sora (3 species)
Tribonyx – nativehens (2 species)
Paragallinula – lesser moorhen
Gallinula – moorhens (7 species of which 2 are extinct)
Fulica – coots (11 species of which 1 is extinct)
PorphyrioniniPorphyrio – swamphens, gallinules and takahes (12 species of which 2 are extinct)
LateralliniMicropygia – ocellated crake
Rufirallus – crakes (2 species)
Coturnicops – rails and a crake (3 species)
Laterallus – crakes and rails (13 species)
ZaporniniZapornia – rails and crakes (15 species of which 5 are extinct)
Rallina – crakes (4 species)
AmaurornithiniMegacrex – New Guinea flightless rail
Poliolimnas – white-browed crake
Aenigmatolimnas – striped crake
Gallicrex – watercock
Amaurornis – waterhen and bush-hens (5 species)
The list maintained on behalf of the International Ornithological Committee (IOC) contains 152 species divided into 45 genera.[33] For more detail, see List of rail species.
Additionally, many prehistoric rails of extant genera are known only from fossil or subfossil remains, such as the Ibiza rail (Rallus eivissensis). These have not been listed here; see the genus accounts and the articles on fossil and Late Quaternary prehistoric birds for these species.
The undescribed Fernando de Noronha rail, genus and species undetermined, survived to historic times. The extinct genus Nesotrochis from the Greater Antilles was formerly considered to be a rail, but based on DNA evidence is now known to be an independent lineage of gruiform more closely related to Sarothruridae and adzebills.
Fossil species of long-extinct prehistoric rails are richly documented from the well-researched formations of Europe[35] and North America, as well from the less comprehensively studied strata elsewhere:
These taxa may or may not have been rails:
The presumed scolopacid wader Limosa gypsorum (Montmartre Late Eocene of France) is sometimes considered a rail and then placed in the genus Montirallus.[46]
Rails (avian family Rallidae) are a large, cosmopolitan family of small- to medium-sized terrestrial and/or semi-amphibious birds. The family exhibits considerable diversity in its forms, and includes such ubiquitous species as the crakes, coots, and gallinule; other rail species are extremely rare or endangered. Many are associated with wetland habitats, some being semi-aquatic like waterfowl (such as the coot), but many more are wading birds or shorebirds. The ideal rail habitats are marsh areas, including rice paddies, and flooded fields or open forest. They are especially fond of dense vegetation for nesting. The rail family is found in every terrestrial habitat with the exception of dry desert, polar or freezing regions, and alpine areas (above the snow line). Members of Rallidae occur on every continent except Antarctica. Numerous unique island species are known.
Raledoj (Rallidae) estas familio en la ordo de la Gruoformaj birdoj (Gruiformes). Ĝi konsistas el ĉirkaŭ 170 specioj – sed multaj formortintaj kaj aliaj eble formortintaj – en ĉirkaŭ 40 genroj. Preskaŭ ĉiuj membroj de tiu familio loĝas aŭ vivas ĉe akvaj medioj, escepte de la krekso, kiu loĝas en terkulturejoj.
La plej granda parto de tiuj specioj kuras fortike, ĉar ili posedas fortikajn krurojn kun longaj fingroj, kiuj adaptiĝas taŭge al molaj kaj malebenaj surfacoj, eĉ por piediri sur akva herbaro. Ili havas mallongajn kaj rondformajn flugilojn kaj malmultege ŝvebas aŭ flugas ĉiam tenante hokitaj la krurojn kaj fingrojn; sed kiam ili flugas pro veraj necesoj, ili kapablas fari tion dum longaj distancoj. Iliaj korpoj estas platigitaj laŭflanke. La vostoj estas mallongaj kaj preskaŭ ĉiam estas levitaj. Ambaŭ seksoj aspektas similaj.
La plej tipaj membroj de la familio de Raledoj okupas plenplenajn kanejojn aŭ junkejojn de malseka medio ĉe lagoj, marĉoj aŭ riveroj. Kanaro estas la plej tipa medio favora por ties natura disvolviĝo kaj kaŝeja defendo. Ili nestumas inter tiu densa vegetaĵaro, ĉar temas pri timidaj, silentaj, malfacile videblaj – escepte de la plej komunaj galinoloj kaj fulikoj – kaj kaŝemaj birdoj. Multaj estas pli aŭskulteblaj ol videblaj. Ili estas ĝenerale ĉiomanĝantaj birdoj. Multaj movas sian kapon antaŭen kaj malantaŭen dum naĝado. Tiuj kiuj migras faras ĝin dumnokte.
Multaj kanejaj specioj estas silentaj; sed aliaj eligas laŭtegajn kaj krepuskajn alvokojn.
Insulaj specioj ofte perdis la flugeblecon. Tial multaj formortis pro perhoma enigo de bestoj kiel katoj, ratoj aŭ porkoj. Aliaj specioj estas malfacile kalkuleblaj pro sia malvideblo. Aliaj male, kiel komunaj galinoloj aŭ fulikoj, estas oftaj.
La familio de raledoj grupiĝis tradicie [1] kune kun Mesitornitedoj (Mesitornithidae), Turnicedoj (Turnicidae), Gruedoj (Gruidae), Aramedoj (Aramidae), Psofiedoj (Psophiidae), Heliornitedoj (Heliornithidae), Rinoketedoj (Rhynochetidae), Eŭripigedoj (Eurypygidae), Kariamedoj (Cariamidae) kaj Otidedoj (Otididae), por formi la ordon de Gruoformaj (Gruiformes). Tamen la nova taksonomio de Sibley-Ahlquist, akceptita en Usono, montras tiun birdogrupon kiel nova ordo, nome Raloformaj (Ralliformes).
formortintaj:
vivantaj:
Krome estas aŭ estis multaj specioj konataj nur laŭ fosilioj ne listitaj tie supre, kiel la Ibiza ralo (Rallus eivissensis). Temas pri kvaternariaj prahistoriaj birdoj.
Raledoj (Rallidae) estas familio en la ordo de la Gruoformaj birdoj (Gruiformes). Ĝi konsistas el ĉirkaŭ 170 specioj – sed multaj formortintaj kaj aliaj eble formortintaj – en ĉirkaŭ 40 genroj. Preskaŭ ĉiuj membroj de tiu familio loĝas aŭ vivas ĉe akvaj medioj, escepte de la krekso, kiu loĝas en terkulturejoj.
Los rálidos (Rallidae) son una familia de aves gruiformes que incluye numerosas especies de pequeño y mediano tamaño, conocidas como fochas, gallinetas, polluelas, rascones o calamones.
Casi todos los miembros se asocian a ambientes semiacuáticos. Hay excepciones, sin embargo, como el guion de codornices (Crex crex), que se reproduce en tierras de labranza.
Los miembros de la familia más típicos ocupan la vegetación densa en los ambientes húmedos cerca de lagos, pantanos o ríos. Los cañaverales son un hábitat particularmente favorable. Son en general omnívoros, y aquellos que emigran lo hacen por la noche. Construyen el nido en la vegetación densa. En general son aves tímidas, calladas, difíciles de observar.
La mayoría de las especies corren vigorosamente, ya que poseen patas fuertes, y tienen dedos largos que se adaptan bien a las superficies blandas y desiguales. Tienden a tener las alas cortas, redondeadas y ser poco planeadores, aunque cuando vuelan son capaces de hacerlo a grandes distancias.
Las especies insulares a menudo han perdido la capacidad de volar, y muchas se han extinguido por la introducción de gatos, ratas y cerdos.
La familia Rallidae se ha agrupado tradicionalmente con familias de aves de mayor tamaño, como las grullas (Gruidae) y las avutardas (Otididae), para constituir el orden Gruiformes.[1]
La alternativa taxonómica de Sibley-Ahlquist que se ha aceptado ampliamente en América convierte al grupo en orden: Ralliformes.
Los rálidos (Rallidae) son una familia de aves gruiformes que incluye numerosas especies de pequeño y mediano tamaño, conocidas como fochas, gallinetas, polluelas, rascones o calamones.
Ruiklased on suur sugukond kureliste seltsist, kuhu kuuluvad väikese kuni keskmise suurusega linnud.
See sugukond on esindatud arvestatava elurikkusega ja hõlmab perekondi, nagu näiteks rääk, lauk ja tait. Paljud liigid on seotud märgaladega, kuid sugukonnas leidub ka liike, kes pesitsevad maismaal. Ruiklased puuduvad kõrbetes, polaaraladel ja mägistes piirkondades – üleval pool lumepiiri.
Ruiklaste sugukonna liike võib leida igalt kontinendilt, kui Antarktikat mitte arvestada. Liike on arvukalt avastatud saartelt. Kõige tavalisemateks elupaikadeks ruiklastele on soostunud ja märjad alad või tihedakasvuline mets. Rääkudele on eriti meelepärased tiheda taimestikuga alad.[1]
Kõige tüüpilisemad sugukonna liikmed on levinud tiheda vegetatsiooniga niisketes kasvukeskkondades, näiteks lahtede, soode või jõgede lähedal. Tegemist on omnivooridega, enamik linde pesitsevad kõrges ja lopsakas taimestikus. Üldiselt on tegu pelglike ja salatsevate lindudega, keda on raske uurida. Paljud liigid on kiired jooksjad ja kõndijad, sest neil on tugevad jalad ning pikad varbad, mis on hästi kohastunud pehmete ja ebatasaste pindade jaoks. Neile on omapärased lühikesed, ümardunud tiivad ja on seetõttu suhteliselt nõrgad lendajad, ent hoolimata sellest võimelised lendama pikki vahemaid. Saarte liigid muutuvad tihti lennuvõimetuks ja paljud on väljasurnud maismaalt sisse introdutseeritud kasside, rottide ja sigade pärast. Mitmed jõgede lammialadel elutsevad liigid on varjatud ja öise eluviisiga ning neil on lateraalselt lamendunud kehad. Vana Maailm kutsub pikemate nokkadega liike ruikudeks ja lühemate nokkadega liike rääkudeks.
Ruikude populatsioon on vähenenud eelkõige inimtegevuse mõju tõttu keskkonnale ning on hinnatud, et mitusada saartel elavat ruiguliiki on välja surnud just inimtegevuse pärast. Mitmed saartel elutsevatest ruiguliikidest on ohustatud ja kaitseorganisatsioonid ning valitsused jätkavad tööd, et vältida nende väljasuremist.
Ruigud on väikesed kuni keskmise suurusega maaspesitsejad linnud, tegemist on küllaltki homogeense sugukonnaga. Nende pikkus varieerub 12 ja 63 cm ning kaal 20 ja 3000 grammi vahel. Mõnedel liikidel on pikk kael ja keha lateraalselt (külgmiselt) kokku surutud. Sugukonnas on kõige varieeruvam erinevate liikide noka pikkus: on liike, kelle nokk on pikem kui pea (Ameerikas Rallus longirostri), teistel esineb jällegi lühike ja lai (laukudel) või massiivne (Porphyrio porphyrio) nokk.[2] Vähestel laukudel ja taitudel on noka küljes moodustis – "esikilp", mis kujutab ülemise noka juurest tahasuunatud väljakasvu. Kõige keerulisem esikilp on avastatud Fulica cornuta`lt.[3]
Ruiklastel on vähesel määral välja kujunenud suguline dimorfism, mis väljendub nende sulestiku värvuses või suuruses.
Ruiklaste tiivad on lühikesed ja ümardunud. Enamik ruiklastest on võimelised lendama, ehkki mitte väga tugevalt, kuid siiski suudavad nad piisavalt kaua lennata, et sõltuvalt aastaaegade vaheldumisest migreeruda. Kuna ruiklaste lennulihased on nõrgalt arenenud, siis rände ajal toimuvate häiringute (tugev tuul) ilmnemisel on nad sagedased eksikülalised ja koloniseerivad mitmeid isoleeritud ookeanisaari. Peale selle eelistavad need linnud rohkem joosta kui lennata, eriti lopsaka rohuga elupaikades. Paljud on sulgimise perioodil lennuvõimetud.[4]
Mitmed saartel elavad ruiklaste liigid on lennuvõimetud, sest väikesed kasvukohad ilma ohustavate kiskjateta on elimineerinud vajaduse lendamiseks või pikkade vahemaade läbimiseks. Lennuvõime nõuab ruiklastelt suuri energiavarusid, sest neil on suur rinnakukiil ja lennulihased, mis võtavad kolmandiku kehakaalust enda alla. Lennulihaste redutseerumine vähendab omakorda ainevahetuse aktiivsust ja nii suudavad linnud liigset energiakulutamist vältida.[5] Seetõttu tagab lennuvõimetus eelise, mis muudab lindudel ellujäämise ja saarte asustamise lihtsamaks tingimustes, kus ressursid on limiteeritud.[6] Saarte ruiklastel võib lennuvõimetus areneda väga aeglaselt; liigil Porzana palmeri kulus 125 000 aastat, et kaotada lennuvõime, mille tulemusena tiivad taandarenesid ja ainuke saadav kasu nendest on tasakaalu hoidmine kiirel jooksmisel.[7]
Üldiselt on sugukonna ruiklased esindajad omnivooridest generalistid. Paljud liigid toituvad selgrootutest, kuid ka puuviljadest ja seemnetest. Ainult vähesed liigid toituvad peamiselt taimedest.
Ruiklaste häälitsused varieeruvad liigisiseselt ja on sageli küllaltki kõvad. Enamik meenutavad kõlalt vilistusi või kriiksumist-krääksumist, aga teisalt on mõned häälitsused "ebalinnulikud".[8] Valjud häälitsused on eelkõige tähtsad territooriumi määramiseks, tihedas taimestikus orienteerumiseks või öösel, kui on raske üles leida sama liigi isendeid.
Ruiklaste sigimiskäitumist on vähe ja ebatäpselt uuritud. Arvatakse, et enamik liike on monogaamsed, kuid esineb ka polügüüniat ja polüandriat.[9]
Kõige sagedasem on viis kuni kümme muna pesas, kuid on teada ka ühe- kuni viieteistmunalisi kurnasid.[9]
Kõik kurnas olevad munad ei pruugi kooruda ühel ajal. Tibud muutuvad aktiivseks paari päeva möödudes, jäädes sageli veel vanematest sõltuvaks kuni lennuvõimestumiseni. Tibud muutuvad lennuvõimelisteks ühekuuselt.
Suurematele ruiklastele peetakse jahti ja nende munasid korjatakse söömiseks. Teise maailmasõja ajal suri välja Gallirallus wakensis, sest jaapanlaste väeosa oli isoleeritud varustuslaagrist ja toituti selle liigi munadest.[10]
Gallirallus owstoni on üks saarte liikidest, kelle arvukus on tugevasti langenud sinna sisse viidud võõrliikide pärast.
Gallinula chloropus ja Porphyrio martinica on hinnatud kahjurliikideks.
Kuna ruiklastel on kalduvus lennuvõimetuse suunas, siis on paljud saarte liigid ohustatud introdutseeritud võõrliikide tõttu. Üks kõige drastilisemaid inimese poolt põhjustatud väljasuremisi leidis aset Vaikse ookeani saartel, kui inimesed koloniseerisid Melaneesia, Polüneesia ja Mikroneesia. Selle protsessi käigus suri välja 750–1800 liiki, millest pooled olid ruiklased.[11] Tänu kaitseorganisatsioonidele õnnestus päästa Gallirallus sylvestris ja Porphyrio hochstetteri, kelle arvukus on aeglaselt tõusma hakanud. Gallirallus owstoni jõudis väljasuremise äärele, kui Guami saarele introdutseeriti Boiga irregularis, pärast seda püüti mõned lindude isendid kinni, kuid taasasustamine pole edu saavutanud.
Sugukond ruiklased on traditsiooniliselt kõrvuti rühmitatud kahe suurema sugukonnaga – kurglaste ja traplastega. Siia kuuluvad veel mõned primitiivsemad keskmise suurusega amfiibsed linnud. Kurglased, traplased, ruiklased ja "primitiivid" kuuluvad seltsi kurelised Gruiformes. Charles Gald Sibley ja Jon Edward Ahlquist on tuntud kui Sibley-Ahlquist taksonoomia loojatena, mis on laialdaselt Ameerikas tunnustatud ning tõstab sugukonna seltsi Ralliformes. Kuna nende taksonite monofüleetilisus pole päris selge, siis on tegemist küllaltki õigustatud Sibley-Ahlquist`i ettepanekuga. Teisest küljest peaks taoline grupp hõlmama päikeselindlased Heliornithidae – üksnes troopikas elav rühm, kes on mõningal määral konvergentsed pütlastega.
Peale nende on säilinud veel palju eelajaloolisi ruiklaste perekondi, mida teatakse ainult fossiilsete kivististena, nagu näiteks Rallus eivissensis.
Ruiklased on suur sugukond kureliste seltsist, kuhu kuuluvad väikese kuni keskmise suurusega linnud.
See sugukond on esindatud arvestatava elurikkusega ja hõlmab perekondi, nagu näiteks rääk, lauk ja tait. Paljud liigid on seotud märgaladega, kuid sugukonnas leidub ka liike, kes pesitsevad maismaal. Ruiklased puuduvad kõrbetes, polaaraladel ja mägistes piirkondades – üleval pool lumepiiri.
Ruiklaste sugukonna liike võib leida igalt kontinendilt, kui Antarktikat mitte arvestada. Liike on arvukalt avastatud saartelt. Kõige tavalisemateks elupaikadeks ruiklastele on soostunud ja märjad alad või tihedakasvuline mets. Rääkudele on eriti meelepärased tiheda taimestikuga alad.
Rallidae Gruiformes ordena familia da hegaztia sailkatua dago da.
Rallidae Gruiformes ordena familia da hegaztia sailkatua dago da.
Rantakanat (Rallidae) on kurkilintujen heimo, johon kuuluu BirdLife Suomen mukaan 138[1] kosteikoissa elävää lajia.
Rantakanat ovat kooltaan pieniä tai keskikokoisia. Muodoltaan ne ovat pyyleviä ja useiden lajien vartalo on sivuilta litistynyt. Niiden siivet ovat pyöreäpäiset.[2]
Useimmat lajit ovat äänekkäitä lintuja, mutta ääntelevät lähinnä öisin[2] ja ovat muutenkin tavoiltaan piileskeleviä.[3]
Ne käyttävät ravinnokseen kasvinosia ja pikkueläimiä. Rantakanojen pesä on yleensä kosteikon keskellä, tiheän kasvillisuuden suojissa.[2]
Rantakanat (Rallidae) on kurkilintujen heimo, johon kuuluu BirdLife Suomen mukaan 138 kosteikoissa elävää lajia.
Les Rallidae (ou rallidés en français) sont une famille d'oiseaux nommés râles, marouettes, talèves, foulques, et gallinules ou poules d'eau. Elle est constituée, d'après la classification de référence (version 2.5, 2010) du Congrès ornithologique international, d'une trentaine de genres et d'un peu plus de 130 espèces existantes. De nombreuses espèces de cette famille, présentes dans les îles du Pacifique et de l'océan Indien, évoluent avec peu de prédateurs naturels, ce qui les rend peu ou prou inaptes à se défendre. Le COI reconnaît ainsi 20 espèces éteintes depuis le XVIe siècle dans cette famille.
Il s'agit d'oiseaux de taille petite à moyenne (de 12 à 63 cm), terrestres et aquatiques. Leur cou est modérément long. Ils ont les ailes larges, la queue courte et de fortes pattes.
On les trouve un peu partout dans le monde, à l'exception des régions polaires et des déserts arides ; ils sont bien représentés sur les îles océaniques. Ils fréquentent une grande variété de zones humides, ainsi que des régions herbeuses, des forêts et des broussailles denses.
De nombreuses sources donnent Vigors comme auteur de cette famille en 1825, mais il semble que Rafinesque l'ait définie dès 1815. (Source : fmnh Helsinki)
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Parmi celles-ci, 20 espèces sont éteintes.
Une autre possible espèce éteinte au statut taxinomique douteux :
Elle n'est connue qu'à partir d'un spécimen d'origine inconnue. Il pourrait s'agir d'un morphe de Râle tiklin.
Les Rallidae (ou rallidés en français) sont une famille d'oiseaux nommés râles, marouettes, talèves, foulques, et gallinules ou poules d'eau. Elle est constituée, d'après la classification de référence (version 2.5, 2010) du Congrès ornithologique international, d'une trentaine de genres et d'un peu plus de 130 espèces existantes. De nombreuses espèces de cette famille, présentes dans les îles du Pacifique et de l'océan Indien, évoluent avec peu de prédateurs naturels, ce qui les rend peu ou prou inaptes à se défendre. Le COI reconnaît ainsi 20 espèces éteintes depuis le XVIe siècle dans cette famille.
Os rálidos (Rallidae) son unha gran familia de aves de mediano a pequeno tamaño que viven no chan de distribución cosmopolita. A familia comprende, entre outros as galiñolas, galiñas/pitas de auga/río, poliñas, camóns, rascóns ou guións de paspallás, con varias especies que viven en Galicia pertencentes aos xéneros Fulica, Gallinula, Porzana, Porphyrio, Rallus e Crex. Moitas especies están asociadas con zonas húmidas, aínda que a familia ten especies que poden encontrarse en todos os hábitats terrestrres excepto os desertos secos, rexións polares e áreas alpinas por riba da liña das neves. O hábitat máis común dos rálidos son as marismas e os bosques densos. Gústalles especialmente a vexetación densa. Os rálidos poden encontrarse en todos os continentes agás na Antártida. Hai numerosas especies propias de illas.[1]
Os rálidos son unha familia bastante homoxénea de aves que viven no chan de pequeno a medio tamaño, que miden de 12 cm a 63 cm de lonxitude e pesan de 20 g a 3.000 g. Algunhas especies teñen pescozos longos e en moitos casos están comprimidas lateralmente.
O bico destas aves é moi variable dentro da familia. Nalgunhas especies é máis longo que a cabeza (como no Rallus crepitans americano), noutros pode ser curto e ancho (como nas galiñolas do xénero Fulica), ou masivo (como nos Porphyrio).[2] Algunhas galiñolas teñen un escudo frontal, que é unha extensión carnosa en dirección posterior do bico superior; o máis complexo é o da Fulica cornuta.[3]
Os rálidos mostran pouco dimorfismo sexual tanto en plumaxe coma en tamaño.
As ás de todos os rálidos son curtas e arredondadas. O voo dos rálidos con capacidade de voar non é moi potente, pero pode sustentalas durante longos períodos de tempo, e moitas especies migran anualmente. Porén, esta debilidade do seu voo significa que son doadamente levadas polo vento fóra da súa ruta e é común atopar aves errantes, unha cracterística que fixo que colonizasen moitas illas oceánicas afastadas. Ademais, estas aves adoitan preferir correr antes que voar, especialmente en hábitats densos. Algunhas son tamén aves non voadoras durante certos períodos da súa muda.[4]
O imposibilidade de voar de moitos rálidos é un dos mellores exemplos de evolución paralela no reino animal. Das ~150 especies de rálidos historicamente coñecidas, en 31 especies existentes ou extinguidas recentemente evolucionou a perda da capacidade de voar a partir de antepasados voadores.[5] Este proceso creou as poboacións de rálidos endémicas de illas do Pacífico que non poden voar.
Moitos rálidos que viven en illas non poden voar porque nos hábitats das pequenas illas sen mamíferos depredadores non hai necesidade de voar para escapar ou moverse a longas distancias. O voo crea intensas demandas, como, por exemplo, que a quilla e os músculos do voo constitúen un cuarto do peso total da ave nas especies de rálidos voadores. A redución dos músculos de voo, coa correspondente diminución das demandas metabólicas, reduce os gastos de enerxía dos rálidos non voadores.[6] Por iso, a incapacidade de voar fai máis doada a supervivencia e a colonización de illas nas que os recursos son limitados.[7] Isto permite tamén a evolución de rálidos non voadores de diversos tamaños na mesma illa, xa que as especies diversifican os seus nichos.[8]
Ademais do aforro de enerxía, certas características morfolóxicas afectan tamén á evolución dos rálidos. Teñen ás relativamente acurtadas, o cal, en combinación cos seus hábitos terrestres e comportamento pouco voador, acelera a evolución da perda da capacidade de voar, que pode ser moi rápida;[9] por exemplo, a Porzana palmeri tardou só uns 125.000 anos en perder a capacidade de voar e reducir as súas ás, hoxe curtas e grosas, que só usa para equilibrarse cando corre rápido.[10] Argumentouse que a evolución da perda do voo nos rálidos sería posible medila en xeracións máis que en milenios.[7]
Outro factor que contribúe á aparición de especies non voadoras é un clima que non faga necesaria unha migración estacional a longa distancia; isto evidénciase pola tendencia a que evolucione a perda do voo con moita maior frecuencia nas illas tropicais que nas illas temperadas ou polares.[11]
É paradoxal que se os rálidos son remisos a voar, a evolución da perda do voo necesitase primeiro que se producise unha gran dispersión ata chegaren a illas afastadas.[12] Non obstante, tres especies de rálidos de pouco peso, que son: Gallirallus philippensis, Porphyrio porphyrio e Porzana tabuensis, teñen unha persistente alta capacidade de dispersión a longas distancias entre illas do Pacífico,[12] aínda que só as dúas últimas deron lugar a especies endémicas non voadoras en illas do Pacífico.[13] Examinando a filoxenia de G. philippensis parece claro que, aínda que a especie é polifilética, non é o devanceiro da maioría dos seus supostos descendentes non voadores, o que indica que a condición non voadora evolucionou nos rálidos antes de que a especiación fose completa.[13]
Unha consecuencia do menor gasto de enerxía dos rálidos non voadores de illas foi tamén asociada coa evolución da súa "tolerancia" e "aproximabilidade" (non atacan se se aproxima outro animal).[11] Isto observouse tamén noutras aves, por exemplo, os Cyanistes caeruleus de Córsega (que non son rálidos) mostran un baixo nivel de agresión e un comportamento reducido de defensa territorial en comparación cos seus conxéneres da zona continental europea,[14] pero esta tolerancia pode estar limitada aos seus parentes próximos.[15] O fenómeno altruísta da seleción de parentesco resultante reasigna os recursos para producir menos crías que son máis competitivas e beneficiaría á poboación no seu conxunto, en vez de seguir a estratexia de producir moitas crías que terían menos fitness.[11] Desafortunadamente, coa ocupación humana da maioría das illas nos pasados 5.000 a 35.000 anos, a selección indubidablemente fixo reverter a tolerancia aumentando a cautela ante os humanos e depredadores, facendo que as especies mal equipadas para ese cambio fosen susceptibles á extinción.[11]
En xeral os rálidos son xeralistas omnívoros. Moitas especies comen invertebrados, e tamén froitas e brotes. Unhas poucas especies son principalmente herbívoras.[1] As chamadas que emiten os rálidos varían en adoitan ser bastante altas. Algunhas son como asubíos ou chíos, mentres que outras non parecen de aves.[16] As chamadas altas son últiles en zonas de vexetación alta ou pola noite cando é difícil ver aos outros membros da especie. Algunhas chamadas son territoriais.[2]
Os membros máis típicos da familia ocupan zonas de densa vexetación en ambientes húmidos preto de lagos, pantanos ou ríos. As xunqueiras son zonas especialmente favorables. As especies que migran fano de noite.
A maioría aniñan en vexetación densa. En xeral son tímidos, silenciosos e difíciles de observar. A maioría das especies camiñan ou corren vigorosamente coas súas fortes patas e teñen longas dedas que están ben adaptadas a pisar sobre superficies moles e irregulares. Adoitan ter ás curtas e arredondadas e aínda que xeralmente teñen un voo débil, poden cubrir grandes distancias. As especies de illas son a miúdo non voadoras e moitas delas están agora extinguidas debido á introdución de predadores terrestres, como gatos, ratas e porcos.
Moitas especies que viven en xunqueiras son silenciosas (deixando á parte as chamadas altas que fan ás veces), crepusculares e teñen corpos aplanados lateralmente. A especie máis pequena é Coturnicops exquisitus, de 13 cm de lonxitude e 25 gramos. A maior é o takahē de Nova Zelandia, de 65 cm e 2,7 kg.
O comportamento reprodutor de moitas especies de rálidos coñécese pouco. A maioría crese que son monógamas, aínda que tamén hai casos de polixinia e poliandria.[17] Na maior parte dos casos poñen de cinco a dez ovos. Tamén se sabe de postas de só un ovo ou de quince.[17] Os ovos non sempre eclosionan ao mesmo tmpo. Os poliños son móbiles despois duns pocos días. Xeralmente dependen dos seus pais ata que empluman, o que ocorre arredor do mes de idade.[3]
Algúns dos rálidos grandes e máis abundantes son cazados e os seus ovos recollidos como alimento.[18] O Gallirallus wakensis foi cazado ata a extinción pola esfameada gornición militar xaponesa da illa de Wake cando se bloquearon as subministracións á illa durante a Segunda guerra mundial.[19] Polo menos dúas especies, a Gallinula chloropus e a Porphyrio martinicus, foron nalgún tempo consideradas pragas.[18]
Debido á súa tendencia a facérense non voadoras, moitas especies de illas foron incapaces de soportar a introdución de especies foráneas. A extinción máis drástica causada polos humanos ocorreu no océano Pacífico cando se produciu a colonización de Melanesia, Polinesia e Micronesia, durante a cal se estima que se extinguiron entre 750 e 1.800 especies de aves, a metade das cales eran rálidos.[20] Algunhas especies que chegaron preto da extinción, como o Gallirallus sylvestris da illa Lord Howe, Australia, e o takahē de Nova Zelandia, experimentaron unha modesta recuperación debido aos esforzos das organizacións conservacionistas. O rálido de Guam Gallirallus owstoni chegou perigosamente preto da extinción ao introducirse a serpe Boiga irregularis na illa, pero algúns dos últimos individuos que quedaban foron mantidos en catividade e reproducíronse ben, aínda que os intentos de reintroducilos na natureza tiveron resultados variados.
A familia Rallidae foi creada (co nome Rallia) polo erudito francés Constantine Samuel Rafinesque en 1815.[21][22] A familia foi tradicionalmente agrupada con dous familias de aves grandes, as grúas e as avetardas, e varias familias menores de aves anfibias de mediano tamaño normalmente "primitivas", formando entre todas a orde Gruiformes. A taxonomía de Sibley-Ahlquist alternativa, eleva a familia á categoría de orde, co nome Ralliformes. Dada o insegura que é a monofilia dos gruiformes, isto pode ser correcto ou non. Por outra parte, ese grupo incluiría probablemente temén aos Heliornithidae, un grupo exclusivamente tropical que presenta certa evolución converxente cos Podicipediformes, e xeralmente xúntase cos rálidos no taxon Ralli.
Adicionalmente, hai moitos rálidos prehistóricos pertencentes a xéneros actuais, coñecidos só por restos fósiles ou subfósiles, como o rálido de Ibiza Rallus eivissensis. Estes non figuran nesta lista.
Cladograma da filoxenia dos rálidos baseada no traballo de John Boyd.[23]
Rallinae Gallinulinae Pardirallini Gallinulini Porphyrioninae Porphyrionini Himantornithini Zaporniini LaterallinaeO rálido non descrito de Fernando de Noronha, de xénero e especie indeterminado, probablemente sobreviviu ata tempos históricos.
As especies fósiles de rálidos extinguidas hai moito tempo en época prehistórica están abundantemente documentadas en formacións xeolóxicas ben estudadas de Europa[25] e Norteamérica, e en estratos estudados menos exhaustivamente noutras partes do mundo:
Estes taxons non é seguro que sexan rálidos:
O presunto escolopácido Limosa gypsorum (Eoceno tardío de Montmartre, France) é ás veces considerado un rálido e situado no xénero Montirallus.[35]
Os rálidos (Rallidae) son unha gran familia de aves de mediano a pequeno tamaño que viven no chan de distribución cosmopolita. A familia comprende, entre outros as galiñolas, galiñas/pitas de auga/río, poliñas, camóns, rascóns ou guións de paspallás, con varias especies que viven en Galicia pertencentes aos xéneros Fulica, Gallinula, Porzana, Porphyrio, Rallus e Crex. Moitas especies están asociadas con zonas húmidas, aínda que a familia ten especies que poden encontrarse en todos os hábitats terrestrres excepto os desertos secos, rexións polares e áreas alpinas por riba da liña das neves. O hábitat máis común dos rálidos son as marismas e os bosques densos. Gústalles especialmente a vexetación densa. Os rálidos poden encontrarse en todos os continentes agás na Antártida. Hai numerosas especies propias de illas.
Rallidae, atau burung rail adalah keluarga burung berukuran kecil hingga menengah yang memiliki jumlah anggota yang besar. Famili ini menunjukkan tingkat diversitas yang cukup tinggi, dan jenis burung yang berada dalam famili ini meliputi crake, coot, dan gallinule. Banyak spesies yang akrab dengan tanah basah, meski banyak yang tergolong familia ini dtemukan di habitat daratan kecuali padang tandus, wilayah kutub, dan area alpine di atas wilayah bersalju.
Keluarga burung ini muncul di setiap benua kecuali Antartika. Terdapat banyak spesies kepulauan yang tergolong familia ini. Habitat yang umum adalah rawa atau hutan lebat. Rail umumnya berkembang biak di daerah bervegetasi padat.
Ciri yang paling umum dari burung jenis ini adalah mereka menempati daerah bervegetasi padat di wilayah yang lembap seperti daerah dekat sungai, rawa, atau danau. Area rumput air merupakan habitat favoritnya. Secara umum mereka adalah hewan pemalu dan sering bersembunyi sehingga sulit untuk diamati.
Kebanyakan spesies bergerak dan berlari dengan cepat di atas kakinya yang kuat. Dan mereka memiliki jari kaki yang panjang yang beradaptasi dengan baik pada permukaan yang lunak dan tidak rata. Mereka memiliki sayap yang pendek dan membulat, dan mereka adalah penerbang yang buruk. Mereka tidak mampu mencapai jarak penerbangan yang cukup jauh.
Spesies kepulauan telah menjadi tidak mampu untuk terbang. Dan banyak dari mereka telah punah karena introduksi predator daratan seperti kucing, tikus, dan babi.
Secara umum, rallidae adalah omnivora. Banyak spesies yang memakan invertebrata, dan juga buah-buahan dan biji-bijian. Hanya sedikit spesies yang bersifat herbivora.
Perilaku berkembang biak yang tergolong familia ini sulit diketahui, termasuk apakah mereka monogami, poligami, atau poliandri. Kebanyakan dari spesies ini bertelur antara lima hingga sepuluh, namun ada juga yang bertelur hanya satu ataupun lima belas. Dan telur dalam satu sarang tidak selalu menetas dalam waktu yang bersamaan. Spesies muda dapat dengan mudah bergerak segera setelah menetas. Mereka akan terus bergantung pada induk mereka hingga sekitar satu bulan lamanya.
Du dunia lama, spesies berparuh panjang umum disebut rail, sedangkan spesies berparuh pendek umum disebut crake. Spesies Amerika Utara umumnya disebut rail mesil tidak memiliki panjang paruh yang cukup untuk disebut rail. Rail terkecil adalah Rail Swinhoe, 13 cm dengan massa 25 gram.
Spesies yang lebih besar kadang-kadang diberi nama lain. Coot Hitam lebih adaptif di perairan terbuka daripada saudara mereka, dan spesies yang lebih besar lainnya disebut gallinule dan swamphen. Yang terbesar di group ini adalah Takahe, memiliki panjang 65 cm dengan massa 2,7 kg.
Rail banyak menderita akibat perubahan lingkungan yang disebabkan manusia. Diperkirakan beberapa ratus spesies rail kepulauan telah punah karena hal ini. Sisanya berstatus terancam dan organisasi konservasi dan pemerintahan terus berupaya untuk mencegah kepunahan mereka.
Rail adalah famili yang cenderung bervariasi, berukuran kecil hingga menengah. Ukuran mereka bervariasi dari 12 cm hingga 63 cm, dan bermassa dari 20 gram hingga 3 kg. Beberapa spesies memiliki leher yang panjang. Bentuk paruh mereka cukup bervariasi, di beberapa spesies ukurannya dapat melebihi panjang kepalanya (Rail Clapper), dan yang lainnya dapat berbentuk pendek dan lebar (coot), dan ada juga yang berbentuk besar (Gallinule Ungu).
Rail menampakkan sedikit sekali sifat dimorfisme seksual, baik dalam warna bulu mereka maupun ukuran mereka.
Sayap semua rail pendek dan membulat. Rail tidak mampu terbang dengan kuat, namun dapat dipertahankan untuk waktu yang lama. Banyak spesies yang melakukan migrasi tahunan. Kemampuan terbang mereka yang buruk membuat mereka dengan mudah dijatuhkan oleh angin ketika melakukan migrasi sehingga banyak yang tersesat dan menempati wilayah kepulauan yang terisolasi. Burung-burung ini sesungguhnya lebih memilih untuk berlari daripada terbang, terutama di habitat yang padat. Beberapa menjadi tidak dapat terbang dalam periode pergantian bulu.
Banyak rail kepulauan menjadi tidak dapat terbang karena sempitnya habitat kepulauan dan sedikit sekali ancaman predator yang mengeliminasi kebutuhan untuk terbang. Selain itu, habitat kepulauan memiliki sedikit sekali sumber daya sehingga mereka harus mengurangi metabolisme tubuh mereka, dan mereka mengorbankan otot sayapnya. Karena itulah, ketidakmampuan untuk terbang sesungguhnya menjadi salah satu kunci keberhasilan mereka dalam bertahan. Rail Laysan membutuhkan waktu 125.000 tahun untuk kehilangan kemampuan terbangnya dan sayapnya berevolusi menjadi sayap yang mampu menjaga keseimbangan ketika berlari dengan cepat.
Rallidae, atau burung rail adalah keluarga burung berukuran kecil hingga menengah yang memiliki jumlah anggota yang besar. Famili ini menunjukkan tingkat diversitas yang cukup tinggi, dan jenis burung yang berada dalam famili ini meliputi crake, coot, dan gallinule. Banyak spesies yang akrab dengan tanah basah, meski banyak yang tergolong familia ini dtemukan di habitat daratan kecuali padang tandus, wilayah kutub, dan area alpine di atas wilayah bersalju.
Keluarga burung ini muncul di setiap benua kecuali Antartika. Terdapat banyak spesies kepulauan yang tergolong familia ini. Habitat yang umum adalah rawa atau hutan lebat. Rail umumnya berkembang biak di daerah bervegetasi padat.
Relluætt (fræðiheiti Rallidae) er ætt fugla sem skipt er í tvær undirættir. Af annarri er eingöngu til ein tegund sem lifir í Afríku en hin er rellur (rallinae). Til hægðarauka er rellum stundum skipt í tvo hópa, eiginlegar rellur og svo vatnahænsn en reyndar eru ekki glögg skil á milli þeirra. Á íslensku eru vatnahænsn með viðskeytið -hæna en rellur með viðskeytið -rella. Rellur eru einsleitur hópur fugla, felugjarnir fuglar þannig á lit að auðvelt er að fela sig í gróðri. Vatnahænsn eru meira áberandi og mörg þeirra eru litskrúðug. Vistsvæði flestra rellna er votlendi eða þéttur skógur, sérstaklega þar sem gróður er mikill.
Rellur eru flugþolnir fuglar og hafa numið lönd á mörgum úthafseyjum og myndað þar nýjar tegundir sem sumar eru nú útdauðar. Keldusvín (Rallus aquaticus) er dæmigerð rella en nafnið endar ekki á rella vegna þess að þetta er gamalt nafn í íslensku þar sem keldusvín var einu sinni alltíður varpfugl á Íslandi. Nafni fuglsins engjasvín var hins vegar breytt í engirella í Fuglabók AB þar sem sá fugl var lítt þekktur á Íslandi og nafnið hafði enga hefð í íslensku.
Á Íslandi hafa fundist þessar tegundir
Relluætt (fræðiheiti Rallidae) er ætt fugla sem skipt er í tvær undirættir. Af annarri er eingöngu til ein tegund sem lifir í Afríku en hin er rellur (rallinae). Til hægðarauka er rellum stundum skipt í tvo hópa, eiginlegar rellur og svo vatnahænsn en reyndar eru ekki glögg skil á milli þeirra. Á íslensku eru vatnahænsn með viðskeytið -hæna en rellur með viðskeytið -rella. Rellur eru einsleitur hópur fugla, felugjarnir fuglar þannig á lit að auðvelt er að fela sig í gróðri. Vatnahænsn eru meira áberandi og mörg þeirra eru litskrúðug. Vistsvæði flestra rellna er votlendi eða þéttur skógur, sérstaklega þar sem gróður er mikill.
Rellur eru flugþolnir fuglar og hafa numið lönd á mörgum úthafseyjum og myndað þar nýjar tegundir sem sumar eru nú útdauðar. Keldusvín (Rallus aquaticus) er dæmigerð rella en nafnið endar ekki á rella vegna þess að þetta er gamalt nafn í íslensku þar sem keldusvín var einu sinni alltíður varpfugl á Íslandi. Nafni fuglsins engjasvín var hins vegar breytt í engirella í Fuglabók AB þar sem sá fugl var lítt þekktur á Íslandi og nafnið hafði enga hefð í íslensku.
Á Íslandi hafa fundist þessar tegundir
Keldusvín Rallus aquaticus Sjaldséð Dílarella Porzana porzana Sjaldséð Engirella Crex crex Sjaldséð við hættumörk Sefhæna Gallinula chloropus Sjaldséð Flóðhæna Porphyrio martinica Sjaldséð Bleshæna Fulica atra Sjaldséð Kolhæna Fulica americana Sjaldséð
I Rallidi (Rallidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Gruiformes[1].
Questa famiglia mostra una considerevole diversità e comprende, tra gli altri, schiribille, folaghe e gallinelle.
I rallidi sono una famiglia piuttosto omogenea di uccelli terricoli di piccole e medie dimensioni. Variano in lunghezza da 12 a 63 cm e nel peso da 20 a 3000 g. Alcune specie hanno colli lunghi e in molti casi sono compresse lateralmente.
Il becco è la caratteristica più variabile della famiglia: in alcune specie è più lungo della testa (come nel porciglione americano), ma può essere corto e largo (come nelle folaghe) o massiccio (come nei polli sultani)[2]. Alcune folaghe e gallinelle possiedono uno «scudo frontale», un'estensione carnosa che si estende alla parte superiore del becco; o scudo frontale più complesso è quello della folaga cornuta[3].
I ralli mostrano pochissimo dimorfismo sessuale sia nel piumaggio che nelle dimensioni.
Le ali di tutti i rallidi sono corte e arrotondate.
In generale, i rallidi sono onnivori generici. Molte specie si nutrono di invertebrati, così come di frutta o germogli. Solamente poche specie sono esclusivamente vegetariane[4]. I richiami dei rallidi variano molto e sono spesso molto elevati. Alcuni sono simili a un fischio o al richiamo di un'oca, mentre altri non assomigliano affatto a richiami di uccello[5]. I richiami più elevati vengono usati nella vegetazione fitta o di notte, quando è più difficile individuare altri membri della propria specie. Alcuni richiami sono territoriali[2].
I membri più caratteristici della famiglia vivono tra la fitta vegetazione degli ambienti umidi, nei pressi di laghi, paludi e fiumi. I loro habitat preferiti sono i canneti. Sono onnivori e quelli che migrano si spostano di notte: la maggior parte dei nidi è situata tra la fitta vegetazione. In generale, sono uccelli timidi e riservati, difficili da osservare. La maggior parte delle specie cammina e corre vigorosamente su zampe robuste, munite anche di lunghe dita ben adattate a muoversi su superfici soffici e instabili. Tendono ad avere ali corte e arrotondate e, sebbene siano generalmente goffi volatori, sono tuttavia in grado di ricoprire lunghe distanze. Le specie insulari spesso hanno perso la capacità di volare e molte di queste sono ora estinte in seguito all'introduzione di predatori terrestri, come gatti, ratti e maiali.
Molte specie abitanti dei canneti sono riservate (anche se emettono forti richiami), crepuscolari e hanno corpi appiattiti lateralmente. Nel Vecchio Mondo, le specie dal becco lungo tendono a essere chiamate «ralli» (Rails) e quelle dal becco corto «schiribille» (Crakes). Le specie nordamericane vengono chiamate normalmente «ralli» indifferentemente dalla lunghezza del becco. La più piccola tra queste specie è il rallo di Swinhoe, lungo 13 cm e pesante 25 grammi. Alle specie più grandi vengono anche assegnati altri nomi. Le nere folaghe sono più adattate alle acque aperte dei loro parenti, tra cui ricordiamo, tra le specie più grandi, le gallinelle e i polli sultani. La specie più grande di questo gruppo è il takahe, lungo 65 cm e pesante 2,7 kg.
I ralli hanno subito in diversa maniera i cambiamenti portati dall'uomo all'ambiente e si stima che a causa di questi si siano estinte alcune centinaia di specie di ralli insulari. Alcune specie insulari di rallo continuano ad essere minacciate e le organizzazioni conservative e i governi sono tuttora all'opera per impedire la loro estinzione.
Il comportamento riproduttivo di molti rallidi è poco noto o sconosciuto. Si ritiene che la maggior parte delle specie sia monogama, sebbene si siano riscontrati anche casi di poliginia e poliandria[6].
Quasi tutti, comunque, depongono tra le cinque e le dieci uova. Sono note anche nidiate di più di quindici uova[6].
Dopo la schiusa, che non sempre avviene nello stesso momento per tutti i membri della covata, i piccoli lasciano il nido pochi giorni dopo. Essi dipendono dai genitori fin quando non raggiungono la maturità, a circa un mese di età[3].
Il volo delle specie in grado di volare, sebbene non sia molto potente, può sostenere questi uccelli per lunghi periodi di tempo e molte specie intraprendono migrazioni annuali. La debolezza del loro volo, comunque, comporta che non sempre siano in grado di seguire la rotta migratoria, e infatti si perdono spesso, caratteristica che ha permesso loro di colonizzare molte remote isole oceaniche. Tuttavia, questi uccelli preferiscono spesso correre piuttosto che volare (soprattutto all'interno del loro fitto habitat). Alcuni perdono anche la capacità di volare durante il periodo di muta[7].
Molti ralli insulari sono incapaci di volare poiché il loro habitat ha eliminato spesso il bisogno di volare o di spostarsi su lunghe distanze. Il volo necessita notevole energia: nei rallidi le carenature e i muscoli atti al volo pesano infatti un quarto del peso totale dell'animale. La riduzione dei muscoli atti al volo, insieme alla conseguente perdita di richiesta metabolica, riduce la spesa energetica dei ralli incapaci di volare[8]. Per questa ragione la perdita del volo rende più facile la sopravvivenza e la colonizzazione di isole su cui le risorse sono limitate[9]. Nei ralli insulari la perdita del volo può essersi evoluta rapidamente; la schiribilla di Laysan impiegò qualcosa come 125 000 anni per perdere la capacità di volare e sviluppare dei moncherini alari utilizzati solamente per bilanciare il movimento durante una rapida corsa[10].
I rallidi vivono in ogni continente, a eccezione dell'Antartide. Molte specie vivono in zone umide, ma membri di questa famiglia si incontrano in ogni habitat terrestre, a eccezione dei deserti secchi, delle regioni polari e delle aree alpine al di sopra del limite delle nevi. Ne esistono numerose specie insulari. Si trovano soprattutto nelle paludi e nelle fitte foreste[4].
I rallidi, assieme ad altre cinque famiglie (Sarotruridi, Eliornitidi, Psofiidi, Gruidi e Aramidi), appartengono all'ordine dei Gruiformi.
Secondo la classificazione del Congresso Ornitologico Internazionale (2021) la famiglia comprende i seguenti generi e specie[1]:
Alcuni dei ralli più grandi e numerosi vengono cacciati per la loro carne e le loro uova sono raccolte a scopo alimentare[11]. Il rallo di Wake venne cacciato fino all'estinzione da un'affamata guarnigione giapponese dopo che l'isola fu tagliata fuori dall'approvvigionamento di viveri durante la seconda guerra mondiale[12].
Almeno due specie - la gallinella d'acqua e il pollo sultano americano - sono considerate nocive[11].
A causa della loro tendenza a perdere la capacità di volare, molte specie insulari non sono state in grado di competere con le specie introdotte. La serie di estinzioni causate dall'uomo più drammatica avvenne nell'oceano Pacifico, quando l'uomo colonizzò le isole di Melanesia, Polinesia e Micronesia, provocando l'estinzione di 750-1 800 specie di uccelli, metà delle quali erano ralli[13]. Alcune specie che vennero portate al limite dell'estinzione, come il rallo di Lord Howe e il takahe, stanno pian piano riprendendosi di nuovo grazie agli sforzi delle organizzazioni conservative. Il rallo di Guam si avvicinò moltissimo all'estinzione quando su quest'isola furono introdotti i serpenti arboricoli bruni, ma alcuni degli ultimi individui rimasti vennero allevati in cattività, dove si sono riprodotti bene, sebbene i tentativi di reintroduzione in natura abbiano ottenuto scarsi risultati.
I Rallidi (Rallidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Gruiformes.
Questa famiglia mostra una considerevole diversità e comprende, tra gli altri, schiribille, folaghe e gallinelle.
Rallidae sunt magna parvarum mediarumve avium familia cosmopolitana, quae gravem biodiversitatem praestat. Multae familiae species terra humida utuntur, quamquam familia in omnibus habitationibus terrestrialibus praeter regiones desertas, polares, et alpinas supra finem nivium habitat.
Rallidae in omne continenti praeter Antarcticam inveniuntur, et sunt in insulis multae species. Communissimae habitationes sunt paludes et silvae densae. Rallidae praecipue sunt confertarum herbarum cupidae.[1]
Rallidae sunt magna parvarum mediarumve avium familia cosmopolitana, quae gravem biodiversitatem praestat. Multae familiae species terra humida utuntur, quamquam familia in omnibus habitationibus terrestrialibus praeter regiones desertas, polares, et alpinas supra finem nivium habitat.
Rallidae in omne continenti praeter Antarcticam inveniuntur, et sunt in insulis multae species. Communissimae habitationes sunt paludes et silvae densae. Rallidae praecipue sunt confertarum herbarum cupidae.
Višteliniai (lot. Rallidae) – gervinių (Gruiformes) būrio paukščių šeima. Tai nedideli ir vidutinio dydžio paukščiai, kurių kūnas iš šonų smarkiai suplotas. Sparnai trumpi ir apvalūs. Uodega trumpa. Kojos neproporcingai didelės, ilgais pirštais. Patinas ir patelė panašūs. Monogamai. Jaunikliai viščiukiniai.
Pasaulyje yra apie 160 rūšių:
Višteliniai (lot. Rallidae) – gervinių (Gruiformes) būrio paukščių šeima. Tai nedideli ir vidutinio dydžio paukščiai, kurių kūnas iš šonų smarkiai suplotas. Sparnai trumpi ir apvalūs. Uodega trumpa. Kojos neproporcingai didelės, ilgais pirštais. Patinas ir patelė panašūs. Monogamai. Jaunikliai viščiukiniai.
Dumbrvistiņu dzimta (Rallidae) ir dzērvjveidīgo kārtas (Gruiformes) putnu dzimta. Tā ir plaša un kosmopolītiska dzimta, kas apvieno mazus un vidēji lielus putnus, apmēram 40 sugas. Pazīstamākie ir ormanīši, lauči, griezes, dumbrcāļi un sultānvistiņas. Vecajā pasaulē ir iegājies, ka sugas ar garākiem knābjiem sauc par dumbrvistiņām jeb dumbrcāļiem, bet sugas ar īsiem knābjiem par ormanīšiem. Ziemeļamerikā parasti visas sugas sauc par dumbrvistiņām, neatkarīgi no knābja garuma.
Daudzas sugas ir sasitītas ar ūdeni vai mitrām vietām. Šīs dzimtas sugas mājo dažādās biomās, izņemot tuksnesi, polāros un augstkalnu sniegotos reģionus. Dumbrvistiņu sugas dzīvo visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Visbiežāk tās mājo mitrās un mežainās vietās, kurām raksturīga blīva veģetācija.[1] Kopumā dumbrvistiņu sugas ļoti cieš no cilvēku saimnieciskās darbības, un daudzas salu sugas pēdējos gados ir izmirušas. Un daudzām salu sugām draud izmiršana.
Latvijā ir sastopamas 6 dumbrvistiņu dzimtas sugas: grieze (Crex crex), laucis (Fulica atra), ūdensvistiņa (Gallinula chloropus), mazais ormanītis (Porzana parva), ormanītis (Porzana porzana) un dumbrcālis (Rallus aquaticus).[2]
Dumbvistiņas var būt gan mazi, gan vidēji lieli vai lieli putni, kas pamatā pārvietojas pa zemi. Mazākais dzimtā ir baltspārnu ormanītis (Coturnicops exquisitus), kura ķermeņa garums ir 13 cm, bet svars 25 g.[3] Vislielākais ir takahē (Porphyrio hochstetteri). Tā ķermeņa garums ir 63 cm, svars 2,7 kg.[4]
Kājas dumbrvistiņām ir spēcīgas ar gariem pirkstiem, kas piemēroti iešanai pa mīkstu, nelīdzenu pamatni. Lielākajai daļai ir īsi un noapaļoti spārni. Un, lai arī kopumā dumbrvistiņas ir neveiklas lidotājas, tās spēj nolidot lielus attālumus. Daļai sugu ir gari kakli, bet daudzām sugām tie ir sakompresēti. Vislielākā dažādība ir novērojama knābjiem. Ir sugas, kurām knābis ir samērā garš, piemēram, garknābja dumbrcālim (Rallus longirostris). Citām sugām knābis var būt īss, piemēram, laucim, vai masīvs, piemēram, sultānvistiņām (Porphyrio).[1] Dažām lauču un sultānvistiņu sugām ir raksturīgi uzknābja "vairogs". Vissarežģītākās formas uzknābja vairogs ir ragainajam laucim (Fulica cornuta).[1] Dumbrvistiņu sugām ir ļoti minimāls dzimumdimorfisms, kas izpaužas apspalvojumā un augumā.
Dumbrvistiņu sugām spārni ir īsi un noapaļoti. Un tās priekšroku dod skriešanai pa zemi, nevis lidošanai. Lai arī tās nav veiklas lidotājas, daudzas sugas katru gadu migrācijas laikā pārlido ievērojamus attālumus. Tā kā dumbrvistiņas nav labas lidotājas, tās lidojuma laikā ietekmē spēcīgi vēji. Daudzas sugas, kuras kolonizējušas okeānu salas, ir pārtraukušas lidošanu, jo salas ir nelielas un uz tām nedzīvo dabīgie dumbrvistiņu ienaidnieki.[1] Lai lidotu ar īsajiem spārniem, dumbrvistiņai nepieciešami spēcīgi spārnu muskuļi. Salu dumbrvistiņām, pārtraucot lidošanu un samazinot muskuļu masu, pietiek ar mazāk barības vielām, lai izdzīvotu, kas kļuva ļoti svarīgi teritorijās ar ierobežotiem barības resursiem.[6] Lidošanas spējas zaudēšana salu dumbrvistiņām attīstījās ļoti ātri, salīdzinot ar citiem nelidojošiem putniem. Piemēram, Laisānas ormanītim (Porzana palmeri) bija nepieciešami apmēram 125 000 gadi, lai tas kļūtu par nelidojošu putnu, un tā spārni kļūti par nelieliem rudimentāriem izaugumiem. Mazie, neattīstītie spārniņi tiek izmantoti, lai noturētu līdzsvaru ātrajā skrējienā.[7]
Tipiskākās dzimtas sugas mājvietai izvēlas mitras vietas ar blīvu veģetāciju. Tie ir ezeru un upju krasti, un slapjie purvi. Visiecienītākās ir blīvas niedru audzes, kurās arī tiek iekārtotas ligzdas. Kopumā tie ir uzmanīgi un tramīgi putni, kurus ir grūti novērot. Sugas, kas dzīvo uz salām, bieži ir kļuvušas par nelidojošiem putniem. Tādēļ pēdējos gados daudzas sugas ir izmirušas, jo uz salām kopā ar cilvēkiem ir ieradušies dažādi plēsēji, kas kādreiz uz salām nedzīvoja. Tie ir kaķi, žurkas un cūkas. Daudzas niedrēs dzīvojošās sugas ir aktīvas krēslas stundās un ir ļoti klusas. Pat to ķermeņu forma ir nedaudz saplacināta. Migrējošās sugas ceļo nakts laikā. Lielāka auguma sugas ir drošākas, piemēram, laucis uzturas atklātos ūdeņos.
Dumbrvistiņu sugas ir visēdājas. Barību meklējot, tās pārvietojas staigājot vai skrienot. Dumbrvistiņas barojas ar dažādiem bezmugurkaulniekiem, augļiem un sēklām.[1]
Lielākajai daļai sugu to reprodukcija ir vāji pētīta un nav līdz galam izprasta. Daudzas sugas veido monogāmus pārus, bet starp dumbrvistiņām var novērot arī poligāmiju un poliandriju.[1] Dējumā visbiežāk ir 5—10 olas, bet dējumā var būt arī 1 ola vai 15 olas.[1] Cāļi neizšķiļas visi reizē. Un tikai pēc dažām dienām tie kļūst mobili. Tie ir atkarīgi no saviem vecākiem, kamēr tiem attīstās pieaugušā putna apspalvojums, kas parasti notiek apmēram mēneša vecumā.[1]
Dumbrvistiņu dzimta (Rallidae)
Dumbrvistiņu dzimta (Rallidae) ir dzērvjveidīgo kārtas (Gruiformes) putnu dzimta. Tā ir plaša un kosmopolītiska dzimta, kas apvieno mazus un vidēji lielus putnus, apmēram 40 sugas. Pazīstamākie ir ormanīši, lauči, griezes, dumbrcāļi un sultānvistiņas. Vecajā pasaulē ir iegājies, ka sugas ar garākiem knābjiem sauc par dumbrvistiņām jeb dumbrcāļiem, bet sugas ar īsiem knābjiem par ormanīšiem. Ziemeļamerikā parasti visas sugas sauc par dumbrvistiņām, neatkarīgi no knābja garuma.
Rails atau Rallidae adalah satu keluarga burung bersaiz kecil-ke-sederhana, yang hidup di atas tanah. Keluarga ini dianggap mempunyai kepelbagaian bio yang terdiri dari spesies sintar, pangling, dan gallinules. Kebanyakan spesies berkait rapat dengan kawasan berair. Bagaimanapun, keluarga ini boleh ditemui hampir di semua habitat daratan kecuali padang pasir kering, kutub dan pergunungan di atas garis salji. Ahli-ahli dalam Rallidae hidup di semua benua kecuali Antarctika. Pelbagai spesies kepulauan diketahui. Habitat rail yang paling biasa adalah kawasan paya dan hutan tebal.[1]
. PMID 9163823. (Full text)Rails atau Rallidae adalah satu keluarga burung bersaiz kecil-ke-sederhana, yang hidup di atas tanah. Keluarga ini dianggap mempunyai kepelbagaian bio yang terdiri dari spesies sintar, pangling, dan gallinules. Kebanyakan spesies berkait rapat dengan kawasan berair. Bagaimanapun, keluarga ini boleh ditemui hampir di semua habitat daratan kecuali padang pasir kering, kutub dan pergunungan di atas garis salji. Ahli-ahli dalam Rallidae hidup di semua benua kecuali Antarctika. Pelbagai spesies kepulauan diketahui. Habitat rail yang paling biasa adalah kawasan paya dan hutan tebal.
Rallen, koeten en waterhoentjes (Rallidae) vormen een familie van vogels uit de orde kraanvogelachtigen (Gruiformes). Deze familie van omnivore moeras- en watervogels telt 131 soorten.[1]
Bleshoenders zijn forser gebouwd dan rallen, maar hebben een kleine kop en lange tenen. Ze onderscheiden zich van de rallen door een afwijkende voorhoofdplaat (de bles).
Het waterhoen (Gallinula chloropus) en de meerkoet (Fulica atra) zijn in Nederland en België zeer algemeen. De voorhoofdplaat is rood bij het waterhoen en wit bij de meerkoet.
Andere bleshoenders zijn onder andere de overige koeten en de Takahē (Porphyrio hochstetteri) die in Nieuw-Zeeland leeft.[2]
Meerkoet met jong
Knobbelmeerkoet
Waterhoen met jong
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[3]
Soms wordt gesproken over een waterkip. In de volksmond haalt men de meerkoet en het waterhoen door elkaar. Er wordt in sommige delen van Nederland (met name het noorden) gesproken over een waterkip. Deze benaming kan ook duiden op een klein waterhoen (Porzana parva) of waterral (Rallus aquaticus).
Bronnen, noten en/of referentiesRallen, koeten en waterhoentjes (Rallidae) vormen een familie van vogels uit de orde kraanvogelachtigen (Gruiformes). Deze familie van omnivore moeras- en watervogels telt 131 soorten.
Riksefamilien, rikser (Rallidae) er ein stor biologisk familie i ordenen tranefuglar (Gruiformes) av små til mellomstore fuglar med kort og rund kropp. Dei har breie og korte venger. Familien viser monaleg mangfald og omfattar òg pupurhøner og sothøner. Mange artar er knytt til våtmarker, sjølv om familien er funne i eit kvart habitat på bakken, med unnatak av tørre ørkenar, polare regionar og alpine område over snøgrensa. Medlemmer av riksefamilien finst på alle kontinenta unntatt Antarktis. Det er mange artar med leveområde på isolerte øyar. Vanlege habitat er myr eller tett skog, dei føretrekk ofte tett vegetasjon.[1]
Rikser er ein ganske homogen familie av små til mellomstore bakkelevande fuglar. Dei varierer i lengd frå 12 til 63 centimeter og i vekt frå 20 til 3000 gram. Utforminga av nebbet er variabelt innanfor familien: Hos nokre artar er det lengre enn hovudet, som hos klaprerikse, i andre kan det vere kort og breitt som blant sothøner, eller massivt, som hos purpurhøner.[2] Nokre sothøner, purpurhøner og sivhøner har eit frontalt skjold, som er ein kjøttfull forlenging av øvre nebb som dekkjer framhovudet. Det mest komplekse frontalskjoldet finst hos hornsothøne.[3] Rikser viser svært liten kjønnsdimorfisme både i fjørdrakt og i storleik.
Vengene på alle rikser er korte og avrunda. Artane som har flygeevne kan halde seg i flukt over lengre tid, og mange artar migrerer årleg. Men veikskapen ved flyginga deira gjer at dei lett blir blåsne ut av kurs, og dermed er dei vanlege streiffuglar, ein eigenskap som òg har ført til at dei har kolonisert mange isolerte oseaniske øyar. Vidare vil desse fuglane ofte føretrekke å springe i staden for å flyge, spesielt i tette habitat. Nokre er òg utan flygeevne i ein del av myteperioden.[4]
Mange med leveområde på isolerte øyar, er utan flygeevne fordi små øyhabitat utan predatorar eliminerer trongen til å flytte seg snøgt. Flyging er energikrevjande, brystbeinkammen og flygemusklane tar opp ein fjerdedel av kroppsmassen av rikseartar. Reduserte flygemusklar, med ein tilsvarande senking av metabolske krav, sparer riksene som ikkje kan flyge for energibruk.[5] På grunn av dette, kan fuglar utan flygeevne lettare overleve og kolonisere ei øy der ressursar elles er avgrensa.[6] Tap av flygeevne kan utvikle seg svært raskt hos øyartar, det tok så lite som 125 000 år for den no utdøydde laysanrikse, Porzana palmeri, å miste evna til flyging og å utvikle reduserte, butte venger berre nyttige for å halde balansen til fots.[7]
Generelt er medlemmer av riksefamilien allsidige altetande. Mange artar et virvellause dyr, og dessutan frukt eller frøplanter. Nokre artar er i hovudsak vegetariske.[1] Lydytringar frå artar i riksefamilien varierer, dei er ofte ganske høglydde. Lætet er nokre fløyteliknande eller pipande tonar, medan andre ikkje liknar fuglelæte.[8] Rikseartar som trekkjer gjer det på natta.
Dei mest typiske familiemedlemmene okkupere tett vegetasjon i fuktige omgivnader nær innsjøar, sumpar eller elvar. Takrøyrbelte er spesielt nytta habitat.
Dei fleste hekkar i tett vegetasjon. Generelt er dei skye, lydlause, og vanskeleg å observere. Typisk spring riksene energisk på sterke bein, og har lange tær som er godt tilpassa mjuke, ujamne overflater. Sjølv om dei er generelt svake flygarar, er dei likevel i stand til å dekke lange avstandar.
Mange artar i takrøyrbeltet er lydlause, bortsedd frå når dei nyttar rop, og dei er aktive i tussmørke. Sothøner er meir tilpassa opne vatn enn slektningane, og nokre andre store artar er sultanhøne og sivhøner. Den største riksa er arten takahe, på 65 cm og 2,7 kg.
Hekkebiologien for mange rikseartar er dårleg forstått eller er ukjent. Dei fleste blir trudd å vere monogame, sjølv om polygyni og polyandri har vorte rapportert.[9] Som oftast legg dei fem til ti egg. Kullstorleikar frå eit til femten egg er kjente.[9] Ungane sym eller går etter nokre dagar, ofte er dei avhengige av foreldra sine fram til dei kan flyge etter rundt ein månad.[3]
Rikser har lidd uforholdsmessig frå menneskelege endringar i miljøet, og det er estimert [treng kjelde] at fleire hundre artar av rikser med utbreiing på øyar har vorte utrydda på grunn av dette. Fleire øyartar av rikser er framleis truga, og naturvernorganisasjonar og styresmakter held fram med å arbeide for å motverke utrydding.
Nokre større, og talrike artar er jaktfuglar for menneske og egga blir nytta som matkjelde.[10] Wakerikse, Gallirallus wakensis blei jakta til utrydding av ein svolten japansk garnison etter at Wakeøya blei avskoren frå forsyningar under den andre verdskrigen.[11] Minst to artar, sivhøne og amerikapurpurhøne, har blitt vurdert å vere skadedyr.[10]
Ettersom mange av øyartane har hatt ein tendens til å tape flygeevna, var dei vore ute av stand til å takle introduserte artar. Dei mest dramatiske menneskeskapte utryddingane skjedde i Stillehavet når folk koloniserte øyane i Melanesia, Polynesia og Mikronesia. Det er estimert at 750-1800 fugleartar blei utrydda frå Stillehavsøyar, halvparten rikser.[12] Einskilde artar som kom nær utrydding, slik som moserikse, og takahe, har gjort moderat framgang igjen på grunn av innsatsen til naturvernorganisasjonar. Guamrikse kom faretruande nær utrydding då slangearten Boiga irregularis blei introdusert på Guam. Nokre av dei siste attverande individ av guamrikse blei tatt i fangenskap og formeirer seg godt, men freistnadar på å gjeninnføre ho har gjeve blanda resultat.
Det finst om lag nolevande 133 artar fordelt over 34 biologiske slekter, 16 av desse er monotypiske, (inneheld berre ein art). Fram til nyleg var dunrikser ein del av familien, men Clementslista gjer dunrikser til ein sjølvstendig familie frå versjon 6.8 i 2013.[13]
Rikser i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2017[14] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[15]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Riksefamilien Riksefamilien, rikser (Rallidae) er ein stor biologisk familie i ordenen tranefuglar (Gruiformes) av små til mellomstore fuglar med kort og rund kropp. Dei har breie og korte venger. Familien viser monaleg mangfald og omfattar òg pupurhøner og sothøner. Mange artar er knytt til våtmarker, sjølv om familien er funne i eit kvart habitat på bakken, med unnatak av tørre ørkenar, polare regionar og alpine område over snøgrensa. Medlemmer av riksefamilien finst på alle kontinenta unntatt Antarktis. Det er mange artar med leveområde på isolerte øyar. Vanlege habitat er myr eller tett skog, dei føretrekk ofte tett vegetasjon.
Riksefugler (Rallidae) er en familie små til mellomstore terrestriske fugler, som gjerne forbindes med våtmarksområder. Mange arter er vadefugler. Åkerriksa knyttes imidlertid ofte til dyrka mark og enger, der arten også hekker.
De mest typiske medlemmene i denne gruppa holder til i tett vegetasjon (spesielt med siv og takrør) i våtmarksområder nær innsjøer, sumper eller elver. Riksefugler er altetende. Generelt er riksefugler sky og tilbakeholdne fugler som er vanskelig å observere.
Mange av artene er endemiske for oseaniske øyer, og disse artene har ofte mistet evnen til å fly. Når mennesker koloniserer slike øyer, sammen med katter, rotter og kaniner, går det ofte hardt utover de endemiske riksene. Etter år 1500 er minst 22 riksearter utdødd.
I Norge hekker vannrikse, myrrikse, åkerrikse, sivhøne og sothøne.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Riksefugler (Rallidae) er en familie små til mellomstore terrestriske fugler, som gjerne forbindes med våtmarksområder. Mange arter er vadefugler. Åkerriksa knyttes imidlertid ofte til dyrka mark og enger, der arten også hekker.
De mest typiske medlemmene i denne gruppa holder til i tett vegetasjon (spesielt med siv og takrør) i våtmarksområder nær innsjøer, sumper eller elver. Riksefugler er altetende. Generelt er riksefugler sky og tilbakeholdne fugler som er vanskelig å observere.
Mange av artene er endemiske for oseaniske øyer, og disse artene har ofte mistet evnen til å fly. Når mennesker koloniserer slike øyer, sammen med katter, rotter og kaniner, går det ofte hardt utover de endemiske riksene. Etter år 1500 er minst 22 riksearter utdødd.
I Norge hekker vannrikse, myrrikse, åkerrikse, sivhøne og sothøne.
Multimedia w Wikimedia Commons Chruściele[2], chruścielowate, wodniki (Rallidae) – rodzina ptaków z rzędu żurawiowych (Griuformes). Obejmuje gatunki zazwyczaj związane z wodą i terenami podmokłymi (w obu przypadkach gęsto zarośniętymi), podszytem wilgotnych lasów tropikalnych. Zamieszkują cały świat poza najwyższymi szerokościami geograficznymi[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Do rodziny należą następujące rodzaje[2]:
Gatunek o niejasnym pokrewieństwie i wymagający umieszczania w nowym rodzaju[4]:
Chruściele, chruścielowate, wodniki (Rallidae) – rodzina ptaków z rzędu żurawiowych (Griuformes). Obejmuje gatunki zazwyczaj związane z wodą i terenami podmokłymi (w obu przypadkach gęsto zarośniętymi), podszytem wilgotnych lasów tropikalnych. Zamieszkują cały świat poza najwyższymi szerokościami geograficznymi.
Ralídeos (Rallidae) é uma família de aves Gruiformes que inclui as saracuras, sanãs, galinhas-d'água, pintos-d'água, frangos-d'água e carquejas. O grupo habita regiões pantanosas, margens de rios ou lagos em zonas de vegetação densa.
Várias espécies tem distribuição ampla, sendo que muitos apresentam registros fragmentados - reflexo de seus comportamentos crípticos.
Há espécies migratórias como Gallinula, Porphyrio martinica e as Fulica. Porphyrio martinica é a única espécie que sabidamente realiza migrações transatlânticas "regularmente". Aparentemente tais voos são involuntários, sendo as aves carregadas pelos ventos sobre o Atlântico meridional. Outro caso de migração transatlântica refere-se à espécie Gallinula angulata. Essa espécie foi registrada pela primeira vez no Novo Mundo no dia 10 de janeiro de 2005 no Arquipélago de São Pedro e São Paulo, Rio Grande do Norte. Muito provavelmente tal evento é acidental, tendo sido a ave carregada por ventos e correntes marinhas até o continente americano (Bencke et al., 2005).
Os ralídeos têm em geral pés longos terminando em dedos muito compridos que facilitam a locomoção em terrenos semi-submersos ou sobre vegetação flutuante. Algumas espécies, gênero Fulica, possuem lobos natatórios laterais em adaptação ao nado.
As asas são curtas e arredondadas; estas aves deslocam-se sobretudo em terra, mas muitas possuem excelente capacidade para nadar. Apesar disso, voam bem, mas tendem a não fazê-lo. Em geral deixam os pés pendentes ao voar (curtas distâncias). Muitas espécies endêmicas de ilhas perderam a capacidade de voar.
São bem camuflados em decorrência dos padrões de cor de suas plumagens. Por outro lado apresentam bicos e pés vivamente coloridos. Os bicos de muitas espécies é esverdeado e os pés frequentemente avermelhados. Tais cores são perdidas ou apagadas nos períodos de descanso reprodutivo.
Em alguns ralídeos ocorre a muda "em bloco" das rêmiges; perdem todas as penas das asas simultaneamente, incapacitando seu vôo.
São aves de índole inquieta, refletido no quase constante movimento de suas caudas, que é levantada verticalmente.
Muitas espécies apresentam hábitos crepusculares, passando o dia escondidas na vegetação. Tais espécies saem, em geral, à tarde, para se alimentar.
São tímidos e reclusos, traindo-se apenas pela voz.
São onívoros, alimentando-se tanto de recursos vegetais (capim e brotos) quanto animais (insetos, crustáceos e mesmo pequenos vertebrados).
Espécies grandes pilham ovos de outras aves (Aramides). As carquejas (Fulica) coletam plantas no fundo de corpos d'água rasos.
Pouco se sabe sobre as cerimônias pré-nupciais da grande maioria das espécies de Rallidae, sendo que os registros são em geral feitos com animais em cativeiro.
Consta que Laterallus constrói ninhos grandes e resistentes, confeccionados de folhas e capim e em parte cobertos; uma pequena abertura lateral. Ocasionalmente afastados da água.
Ovos de cores bem variadas (amarelo, rosado ou branco) podendo ou não ser manchados. O período de incubação é de aproximadamente 16 dias em Gallinula chloropus e Porphyrio martinica; e cerca de 23 dias para Laterallus leucopyrrhus.
Filhotes usualmente cobertos por plumas negras.
Na nova taxonomia de Sibley-Ahlquist o grupo é promovido ao estado de ordem com o nome de Ralliformes.
A lista está incompleta e foca as espécies brasileiras. A ordem e nomenclatura segue as orientações do CBRO.
Ralídeos (Rallidae) é uma família de aves Gruiformes que inclui as saracuras, sanãs, galinhas-d'água, pintos-d'água, frangos-d'água e carquejas. O grupo habita regiões pantanosas, margens de rios ou lagos em zonas de vegetação densa.
Várias espécies tem distribuição ampla, sendo que muitos apresentam registros fragmentados - reflexo de seus comportamentos crípticos.
Há espécies migratórias como Gallinula, Porphyrio martinica e as Fulica. Porphyrio martinica é a única espécie que sabidamente realiza migrações transatlânticas "regularmente". Aparentemente tais voos são involuntários, sendo as aves carregadas pelos ventos sobre o Atlântico meridional. Outro caso de migração transatlântica refere-se à espécie Gallinula angulata. Essa espécie foi registrada pela primeira vez no Novo Mundo no dia 10 de janeiro de 2005 no Arquipélago de São Pedro e São Paulo, Rio Grande do Norte. Muito provavelmente tal evento é acidental, tendo sido a ave carregada por ventos e correntes marinhas até o continente americano (Bencke et al., 2005).
Ralidele sau cârsteii (Rallidae) este o familie de păsări terestre sau semiacvatice alergătoare de talie mică sau mijlocie, răspândite pe întreg globul pământesc. Au o lungime de 12 - 63 cm și o greutate de 20 g – 4 kg. Corpul lor este îngust, comprimat lateral, ciocul scurt și comprimat lateral, gâtul de lungime mijlocie, picioarele nu prea înalte, cu degetele relativ lungi și cu penaj întunecat. Aripile lor sunt scurte și rotunde, așa încât zborul lor este greoi și scurt. Trăiesc mai ales în locuri umede, prin stufărișurile luncilor, ale mlaștinilor și și mai rar prin tufele de pe câmpii sau pe apele stătătoare deschise. Cu toate că degetele lor nu sunt legate prin membrane înotătoare, cele mai multe specii de ralide pot înota și se pot scufunda în apă. Sunt păsări monogame. Cuibul bine ascuns și-l fac pe pământ în desișurile de vegetație. Ponta constă din 3-15 ouă pătate, pe care le clocesc alternativ ambii părinți timp de 19-23 de zile. Puii sunt nidifugi, fiind acoperiți cu un puf negru des la ieșirea lor din ou. Speciile din regiunile tropicale sunt sedentare, iar cele din regiunile nordice sunt migratoare. Se hrănesc cu diferite nevertebrate, cu plante acvatice, mai rar cu semințe și bobițe. Fosile ralidelor datează din eocen. Familia include include circa 50 genuri și 130 specii. În România și Republica Moldova cuibăresc 7 specii: lișița, cristelul de câmp, găinușa de baltă, cârstelul de baltă, crestețul pestriț, crestețul cenușiu și crestețul mic.[1][2][3][4]
Ralidele sunt păsări de talie mijlocie și mică (20 g - 3 kg), care trăiesc pe sol, în regiunile cu vegetație bogată unde se pot ascunde. Coloana vertebrală a păsărilor este foarte mobilă, ceea ce le permite să se strecoare prin vegetația deasă cu sol moale. Ele au o mărime a corpului între 12 și 63 cm. Cele mai mari specii trăiesc în Noua Zeelandă, aceste specii având aripile atrofiate și neputând zbura. Penajul ralidelor este în general de culoare brună, cenușiu cu alb, dar unele specii pot fi viu colorate. Nu există un dimorfism sexual accentuat, masculii fiind cu ceva mai mari decât femelele. Păsările au la picioare patru degete lungi adaptate la susținerea păsărilor pe terenuri mlăștinoase sau cu vegetații plutitoare. Ciocul are o formă specifică în funcție de modul de hrănire, păsările fiind în general carnivore, hrănindu-se cu animale acvatice mici.
Ralidele sunt răspândite de la un pol la altul pe tot globul, fiind mai numeroase în regiunile tropicale și subtropicale din Africa și Asia. În Europa trăiesc în perioada clocitului 9 specii. Cele mai multe specii de lișițe trăiesc pe sol, în apropiere de apă, în regiuni mlăștinoase, evitând regiunile cu clima aridă. Fulica gigantea clocește, de exemplu, la altitudinea de 4000 m deasupra n.m., sau Crex crex din Asia Centrală clocește la 3000 m altitudine.
În România și Republica Moldova trăiesc 7 specii de ralide, grupate în 5 genuri: Crex, Fulica, Gallinula, Porzana și Rallus[5][3][6][7][8]:
Fulica atra (subspecia Fulica atra atra)[12] Linnaeus, 1758 Lișiță Oaspete de vară, cuibărește. În iernile blânde, lișițele venite din nordul Europei se concentrează adesea pe litoral și în bălțile neînghețate Vara 67.000-79.000 de perechi cuibăritoare, iar pe timpul iernii populația este cuprinsă între 80.000 și 140.000 de indivizi. 
Gallinula chloropus (subspecia Gallinula chloropus chloropus)[14] (Linnaeus, 1758) Găinușă de baltă Oaspete de vară, cuibărește 31.000-39.000 de perechi cuibăritoare _Photograph_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
Porzana porzana[16] (Linnaeus, 1766) Cresteț pestriț Oaspete de vară, cuibărește În România populația cuibăritoare a fost estimată în baza cântecelor masculilor și cuprinde între 500 și 3.150 de masculi _(6830876880).jpg)
Zapornia parva, sin. Porzana parva (subspecia Zapornia parva parva, sin. Porzana parva parva)[18] (Scopoli, 1769) Cresteț cenușiu Oaspete de vară, cuibărește În România populația a fost estimată după numărul de masculi cântători, iar efectivele speciei sunt cuprinse între 900 și 6.000 de masculi .jpg)
Zapornia pusilla, sin. Porzana pusilla (subspecia Porzana pusilla intermedia, sin. Porzana pusilla intermedia))[20] (Pallas, 1776) Cresteț mic, Cresteț pitic Oaspete de vară, cuibărește maximum 10 de perechi cuibăritoare .jpg)
Rallus aquaticus(subspecia Rallus aquaticus aquaticus))[22] (Linnaeus, 1758) Cârstel de baltă Oaspete de vară, cuibărește 11.500-23.000 de perechi cuibăritoare 
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareRalidele sau cârsteii (Rallidae) este o familie de păsări terestre sau semiacvatice alergătoare de talie mică sau mijlocie, răspândite pe întreg globul pământesc. Au o lungime de 12 - 63 cm și o greutate de 20 g – 4 kg. Corpul lor este îngust, comprimat lateral, ciocul scurt și comprimat lateral, gâtul de lungime mijlocie, picioarele nu prea înalte, cu degetele relativ lungi și cu penaj întunecat. Aripile lor sunt scurte și rotunde, așa încât zborul lor este greoi și scurt. Trăiesc mai ales în locuri umede, prin stufărișurile luncilor, ale mlaștinilor și și mai rar prin tufele de pe câmpii sau pe apele stătătoare deschise. Cu toate că degetele lor nu sunt legate prin membrane înotătoare, cele mai multe specii de ralide pot înota și se pot scufunda în apă. Sunt păsări monogame. Cuibul bine ascuns și-l fac pe pământ în desișurile de vegetație. Ponta constă din 3-15 ouă pătate, pe care le clocesc alternativ ambii părinți timp de 19-23 de zile. Puii sunt nidifugi, fiind acoperiți cu un puf negru des la ieșirea lor din ou. Speciile din regiunile tropicale sunt sedentare, iar cele din regiunile nordice sunt migratoare. Se hrănesc cu diferite nevertebrate, cu plante acvatice, mai rar cu semințe și bobițe. Fosile ralidelor datează din eocen. Familia include include circa 50 genuri și 130 specii. În România și Republica Moldova cuibăresc 7 specii: lișița, cristelul de câmp, găinușa de baltă, cârstelul de baltă, crestețul pestriț, crestețul cenușiu și crestețul mic.
Tukalice (znanstveno ime Rallidae) so družina ptic iz reda žerjavovcev, razširjena po vsem svetu razen najbolj sušnih in najhladnejših območij. V Evropi jih povezujemo predvsem z gosto zaraščenimi močvirnatimi habitati.
So razmeroma enotne telesne zgradbe. Večinoma gre za majhne do srednje velike ptiče čokate rasti s kratkimi, zaokroženimi perutmi. Samci in samice so si podobni. Najbolj raznolik je kljun, ki je lahko kratek in širok, zelo močan ali daljši od preostanka glave. Nekatere vrste imajo kljun podaljšan v kožnat ščitek na čelu.
Opisanih je približno 150 vrst, ki jih združujemo v nekaj več kot 40 rodov. Za ornitologe je posebej zanimivih 31 znanih vrst, ki poseljujejo odročne otoke in pri katerih je neodvisno prišlo do izgube sposobnosti letenja, kar predstavlja zgled za vzporedno evolucijo. Te vrste so še posebej občutljive na prisotnost tujerodnih plenilcev, ki jih na njihove otoke zanaša človek. Ogrožene so tudi številne celinske vrste zaradi krčenja mokrišč, ki jim predstavljajo življenjski prostor.
Tukalice (znanstveno ime Rallidae) so družina ptic iz reda žerjavovcev, razširjena po vsem svetu razen najbolj sušnih in najhladnejših območij. V Evropi jih povezujemo predvsem z gosto zaraščenimi močvirnatimi habitati.
So razmeroma enotne telesne zgradbe. Večinoma gre za majhne do srednje velike ptiče čokate rasti s kratkimi, zaokroženimi perutmi. Samci in samice so si podobni. Najbolj raznolik je kljun, ki je lahko kratek in širok, zelo močan ali daljši od preostanka glave. Nekatere vrste imajo kljun podaljšan v kožnat ščitek na čelu.
Opisanih je približno 150 vrst, ki jih združujemo v nekaj več kot 40 rodov. Za ornitologe je posebej zanimivih 31 znanih vrst, ki poseljujejo odročne otoke in pri katerih je neodvisno prišlo do izgube sposobnosti letenja, kar predstavlja zgled za vzporedno evolucijo. Te vrste so še posebej občutljive na prisotnost tujerodnih plenilcev, ki jih na njihove otoke zanaša človek. Ogrožene so tudi številne celinske vrste zaradi krčenja mokrišč, ki jim predstavljajo življenjski prostor.
Rallar (Rallidae) är en familj i ordningen tran- och rallfåglar som består av ett 150-tal arter, varav hela 20 dött ut i historisk tid. De utmärks av kort näbb, breda korta vingar, samt korta och tjocka ben. De har en viss morfologisk likhet med hönsfåglarna och vissa arter i familjen har därför namn som anspelar på detta, som exempelvis sumphöns, sultanhöns och rörhöns. De förekommer i nästan alla världsdelar i sumpområden som är rika på kärr och mossar. Deras föda består av både djur och växtämnen. De springer snabbt på marken. Flera arter som lever i otillgängliga områden, främst öar, har genom evolution blivit flygoförmögna och anpassats till ett liv på marken. Flera av dessa markbundna arter hotas eller har dött ut främst på grund av introducerade arter som råttor och katter.
Familjen består traditionellt av cirka 35 släkten. och att släkternas förhållande till varandra. Utöver dessa finns det också ett stort antal släkten som dött ut i historisk tid och andra släkten som bara är kända genom fossila fynd. Familjens taxonomi är komplicerad med att flertal arter placerade i egna släkten. De inbördes släktskapen inom släktena är också under diskussion. Nyligen utförda genetiska studier[1] kastar nytt ljus över taxonomin och visar att flera av släktena, t.ex. Porzana, är starkt parafyletiska. Dessa nya fakta har dock ännu inte fått större genomslag bland taxonomiska auktoriteter.
Taxonomin här nedan följer International Ornithological Congress (IOC) från 2015[2]
Dunrallarna i släktet Sarothrura, som tidigare placerades i familjen rallar är närmare släkt med simrallar och placeras därför numera i den egna familjen Sarothruridae. Hit hör troligen också Canirallus och Rallicula (se ovan).
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.Rallar (Rallidae) är en familj i ordningen tran- och rallfåglar som består av ett 150-tal arter, varav hela 20 dött ut i historisk tid. De utmärks av kort näbb, breda korta vingar, samt korta och tjocka ben. De har en viss morfologisk likhet med hönsfåglarna och vissa arter i familjen har därför namn som anspelar på detta, som exempelvis sumphöns, sultanhöns och rörhöns. De förekommer i nästan alla världsdelar i sumpområden som är rika på kärr och mossar. Deras föda består av både djur och växtämnen. De springer snabbt på marken. Flera arter som lever i otillgängliga områden, främst öar, har genom evolution blivit flygoförmögna och anpassats till ett liv på marken. Flera av dessa markbundna arter hotas eller har dött ut främst på grund av introducerade arter som råttor och katter.
Yelvegiller ya da Sutavukları (Rallidae), Turnamsılar takımına ait bir familyadır.
Tüm dünyada yayılış gösterirler. Kıyılar, bataklık ve sulak alanlar yaşam alanlarıdır. Omnivor olarak beslenirler. Genellikle akşam karanlığında ve gece aktiftirler. Ayakları yüzücü tiptedir. Kanatlar kısa ve yuvarlaktır. Genelde iyi uçamayan kuşlar olmakla beraber, hiç uçamayan türleri de vardır. Sulak ve bataklık yerlerde kolay yürüyebilirler.
.png){kind=small}
Turnamsılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Yelvegiller ya da Sutavukları (Rallidae), Turnamsılar takımına ait bir familyadır.
Tüm dünyada yayılış gösterirler. Kıyılar, bataklık ve sulak alanlar yaşam alanlarıdır. Omnivor olarak beslenirler. Genellikle akşam karanlığında ve gece aktiftirler. Ayakları yüzücü tiptedir. Kanatlar kısa ve yuvarlaktır. Genelde iyi uçamayan kuşlar olmakla beraber, hiç uçamayan türleri de vardır. Sulak ve bataklık yerlerde kolay yürüyebilirler.
Пастушкові (Rallidae) — родина птахів з ряду журавлеподібних.
Пастушкові — дрібні та середнього розміру лучні, болотяні та частково водяні птахи з дещо видовженою шиєю та невисокими ногами.
Дзьоб дещо сплющений з боків, крила короткі та широкі; літають погано, добре бігають і чудово лазять серед густих трав'янистих рослин. Деякі здатні добре плавати. Зокрема, лиски мають для цього на пальцях спеціальні пласкі розширення — фістони.
Гнізда влаштовують на землі, на густій прим'ятій траві. Кладка з 3—12 яєць. Пташенята виводкові, батьки їх виховують разом. Живляться зеленими частинами рослин, насінням, безхребетними тваринами. Більшість видів активні у сутінках або вночі.
Родина нараховує близько 40—45 родів:
В Україні зустрічаються 8 видів:
Це незавершена стаття з орнітології.Пастушкові (Rallidae) — родина птахів з ряду журавлеподібних.
Пастушкові — дрібні та середнього розміру лучні, болотяні та частково водяні птахи з дещо видовженою шиєю та невисокими ногами.
Дзьоб дещо сплющений з боків, крила короткі та широкі; літають погано, добре бігають і чудово лазять серед густих трав'янистих рослин. Деякі здатні добре плавати. Зокрема, лиски мають для цього на пальцях спеціальні пласкі розширення — фістони.
Гнізда влаштовують на землі, на густій прим'ятій траві. Кладка з 3—12 яєць. Пташенята виводкові, батьки їх виховують разом. Живляться зеленими частинами рослин, насінням, безхребетними тваринами. Більшість видів активні у сутінках або вночі.
Họ Gà nước (danh pháp hai phần: Rallidae) là một họ chim phân bố toàn cầu thuộc bộ Sếu. Họ Gà nước gồm có 39 chi chi còn sinh tồn với khoảng 150 loài đã biết. Họ này thể hiện sự đa dạng đáng kể. Nhiều loài có môi trường sống liên quan tới các vùng đất ngập nước, mặc dù các loài trong họ này được tìm thấy trong mọi môi trường sống trên mặt đất, ngoại trừ các sa mạc khô, vùng cực và các khu vực núi cao phía trên đường tuyết. Các thành viên của họ Rallidae được tìm thấy trên tất cả các châu lục, trừ Nam Cực. Có rất nhiều loài sinh sống trên hải đảo. Môi trường sống phổ biến nhất là vùng đầm lầy hay rừng rậm. Gà nước đặc biệt thích cây cối rậm rạp.
Ngoài ra, có nhiều loài gà nước tiền sử thuộc các chi còn tồn tại, chỉ được biết đến từ các hóa thạch hay tàn tích bán hóa thạch, như gà nước Ibiza (Rallus eivissensis). Chúng không được liệt kê ở đây; xem ghi chép chi và các bài trên hóa thạch và Chim tiền sử Kỷ Đệ Tứ muộn về các loài này.
Gà nước Fernando de Noronha không được mô tả, chi và loài không xác định, có lẽ đã sống sót đến thời lịch sử.
và xem các miêu tả của các chi này.
Các loài hóa thạch của gà nước tiền sử tuyệt chủng từ lâu được ghi chép phong phú từ các tằng hệ được nghiên cứu kỹ của châu Âu[2] và Bắc Mỹ, cũng như các địa tầng được nghiên cứu kém toàn diện hơn ở nơi khác:
Các chi sau có thể không phải là thuộc họ Gà nước:
Phát sinh chủng loài họ Rallidae theo John Boyd.[12]
Gallinulinae
Pardirallini
Porphyrionini
Himantornithini
Zaporniini
Họ Gà nước (danh pháp hai phần: Rallidae) là một họ chim phân bố toàn cầu thuộc bộ Sếu. Họ Gà nước gồm có 39 chi chi còn sinh tồn với khoảng 150 loài đã biết. Họ này thể hiện sự đa dạng đáng kể. Nhiều loài có môi trường sống liên quan tới các vùng đất ngập nước, mặc dù các loài trong họ này được tìm thấy trong mọi môi trường sống trên mặt đất, ngoại trừ các sa mạc khô, vùng cực và các khu vực núi cao phía trên đường tuyết. Các thành viên của họ Rallidae được tìm thấy trên tất cả các châu lục, trừ Nam Cực. Có rất nhiều loài sinh sống trên hải đảo. Môi trường sống phổ biến nhất là vùng đầm lầy hay rừng rậm. Gà nước đặc biệt thích cây cối rậm rạp.
Пастушко́вые (лат. Rallidae) — многочисленное семейство мелких и среднего размера птиц из отряда журавлеобразных.
Размер и вес варьирует от 12—13 см и 40 г у белокрылого погоныша (Porzana exquisitus) до 59—63 см и 2—3,2 кг у гигантской лысухи (Fulica gigantea) и такахе (Porphyrio mantelli)[1].
Почти все птицы этого семейства живут вблизи водоёмов и на заболоченных территориях; среди исключений можно назвать коростеля, который гнездится в районе сельскохозяйственных угодий.
Типичные представители этого семейства селятся среди густой растительности нижнего яруса в районе озёр, рек или болот. Немногие сравнительно примитивные виды обитают во влажных тропических лесах. В частности, из любимых мест обитания можно выделить заросли тростника, осоки или камыша. В целом птицы этого семейства ведут довольно скрытный, часто ночной или сумеречный образ жизни, избегают открытых пространств и их трудно увидеть.
Большинство видов быстро и уверенно бегают по мягкой, топкой почве благодаря своим сильным лапам с длинными пальцами, уменьшающими нагрузку на землю. У лысух на лапах имеются фестончатые плавательные лопасти по бокам пальцев, что говорит о её преимущественно водном образе жизни. Крылья у пастушковых, как правило, короткие и закруглённые; птицы летают редко, но при необходимости способны преодолеть значительное расстояние. Виды, живущие на островах, часто перестают летать вообще, и по этой причине в настоящее время многие из них вымерли, так как были неспособны защититься от наземных врагов, таких как кошки, крысы и свиньи.
Как правило, тело пастушковых немного приплюснуто с боков — это, а также более гибкий по сравнению с другими птицами позвоночник позволяет им лучше лавировать в зарослях тростника или другой густой прибрежной растительности. Хвосты у всех видов птиц короткие и мягкие, обычно приподняты вверх, почти у вех из них имеется белое подхвостье. На лбу часто можно увидеть белый, оранжевый или красный щиток, который предохраняет голову птицы от травм. Оперение мягкое и рыхлое; линька происходит дважды в год — во время полной послебрачной временно утрачивается способность к полёту. Половой диморфизм (видимые различия между полами) у большинства (за исключением четырёх) видов не выражен, за исключением того, что самцы немного крупнее самок. Характерной чертой семейства является равномерное подёргивание хвостом и покачивание головой при ходьбе и во время плавания.
Ночная активность и ограниченная видимость в условиях зарослей привела к тому, что у этих птиц хорошо развито голосовое общение между собой. Это довольно шумные птицы, их разнообразное и не всегда благозвучное пение хорошо слышно за пределами мест обитания. Пастушковые — всеядные птицы, питаются как растительной, так и животной пищей, иногда охотятся за другими птицами и их яйцами, рептилиями, земноводными, рыбой и мелкими грызунами. В целом для мелких видов характерен животный корм, а для крупных растительный, хотя бывают и исключения.
Птенцы пастушковых — выводкового или полувыводкового типа, вылупившись, они долго в гнезде не задерживаются. Через день или два, а у крупных видов через 3-4 дня самка начинает выводить птенцов на прогулку, каждый раз возвращаясь обратно. Поначалу за птенцами ухаживает только мать, а отец занимается добычей пропитания. Впоследствии оба родителя участвуют в выводке птенцов.
Пастушковые распространены во всём мире, отсутствуя только в арктических и субарктических регионах, Антарктиде и крупных пустынях. Наиболее биоразнообразие наблюдается в тропиках и субтропиках, в таёжой зоне северного полушария и на субарктических островах замечено лишь несколько видов. Отличительной особенностью пастушковых является их способность проникать даже на самые отдалённые острова при том, что летают они редко и плохо.
На территории России пастушковые представлены 14 видами из 9 родов, 11 из которых гнездятся. Имеются сообщения о единичных залётах с территории Северной Америки каролинского погоныша (Porzana carolina). Случаи гнездования рогатой камышницы (Gallicrex cinerea) и белогрудого погоныша считаются пока недоказанными.[1] В Красную книгу России включены виды рогатая камышница, султанка (Porphyrio porphyrio) и красноногий погоныш (Porzana fusca).
В семействе пастушковых (Rallidae) 34 современных рода и ещё 6 вымерших за последние 4 века[2][3][4][5]:
Пастушко́вые (лат. Rallidae) — многочисленное семейство мелких и среднего размера птиц из отряда журавлеобразных.
秧鸡科在动物分类学上是鸟纲中的鹤形目一个科。体长一般在30厘米以上，属于中等体型的鸟类。秧鸡的头小，喙细长，腿和趾都长，因而善于快速步行，偶尔也会进行短距离的飞行。
“秧鸡”的名称得名于这种鸟类常在稻田里的秧丛中和谷茬上筑巢栖息。秧鸡的主要栖息地是沼泽，在距水面不高的密草丛中筑巢。秧鸡为夜行动物，植物嫩芽、种子、昆虫、蚯蚓以及小型水生动物都是秧鸡的食物。秧鸡繁殖生活于北方，迁南方过冬。
秧鸡科在动物分类学上是鸟纲中的鹤形目一个科。体长一般在30厘米以上，属于中等体型的鸟类。秧鸡的头小，喙细长，腿和趾都长，因而善于快速步行，偶尔也会进行短距离的飞行。
“秧鸡”的名称得名于这种鸟类常在稻田里的秧丛中和谷茬上筑巢栖息。秧鸡的主要栖息地是沼泽，在距水面不高的密草丛中筑巢。秧鸡为夜行动物，植物嫩芽、种子、昆虫、蚯蚓以及小型水生动物都是秧鸡的食物。秧鸡繁殖生活于北方，迁南方过冬。
.jpg)
クイナ科（クイナか、Rallidae）は、鳥綱ツル目に属する科。鳥類の中でも飛翔力を失いやすいことで知られ、飛ばない種が出現しやすい[1]。特に島嶼において絶滅した種が多い[2]。
アフリカ大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、オーストラリア、ソロモン諸島、日本、ニュージーランド、パプアニューギニア、フィリピン、マダガスカル
尾羽は短く、角張るか丸みを帯びる。尾羽の枚数は6-16枚。翼は短く丸みを帯びる。初列風切は主に10枚、次列風切は10-20枚。繁殖後に風切羽が生え換わり、一時的に飛翔できない期間がある。
体型は側扁する種が多く、これにより茂みの中を移動することに適している。一部の種では上嘴から額にかけて肉質（額板）で覆われる。頸部は短いかやや長い。胸椎は癒合しない。後肢は頑丈で、やや長い。趾は長く、第1趾は第2-4趾よりも上方にある。
原始的なウロコクイナ亜科とその他すべての種を含むクイナ亜科に分類されるが、亜科を分けていないことも多い。分類については諸説あり、古くは52属に分類されていたが年代がたつにつれて整理されて、現在では17属から36属程度の間で分類されているのが普通である。ここではRipleyが1977年に分類したものを主に参考にして表示した。
湿原、草原、森林、湖沼などに生息する。多くの種は単独で生活するが、一部の種は群れを形成して生活する。渡りを行わない種が多い。
食性は雑食（一部の種は植物食）で、昆虫、両生類、鳥類の雛、小形哺乳類、果実、種子などを食べる。
繁殖形態は卵生。多くの種で婚姻形態は一夫一妻で、多くの種で繁殖期ごとにペアが解消される。樹上や茂みに植物の葉などで巣を作るが、水生植物の間や浅瀬に植物の葉や石を積み上げた巣を作る種もいる。雌雄交代で抱卵する種が多い。雛は孵化してから数日で巣から離れるようになる。雌雄共に育雛を行う。
開発による生息地の破壊、食用の乱獲、人為的に移入された動物による捕食、植物による植生の変化などにより生息数は減少している種もいる。
マメクロクイナ
A. rogersi
オオバン
F. atra
バン
Gallin. chloropus
セイケイ
Porp. porphyrio
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
.jpg)
.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_2675.jpg)
_from_front.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_for_Allen_%26_Ginter_Cigarettes_MET_DP839177.jpg)
.jpg)
.jpg)
_from_side.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Photograph_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_2677.jpg)
.jpg)
.jpg)
_feediing_juveniles_in_Kolkata_Im_IMG_3183.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_near_Hodal_W_IMG_6559.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
